ΔΗΚΚΙ: ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΡΣΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΒΑΛΚΑΝΙΚΗ

4^ος 2017

Η θεωρία που ερμηνεύει κάθε φορά την τουρκική επιθετικότητα ως εργαλείο εκτόνωσης εσωτερικών αντιθέσεων και ακόμη περισσότερο διαχωρίζει σε καλούς

 και κακούς απέναντι στην Ελλάδα τους δύο αντιμαχόμενους πολιτικούς πόλους της Τουρκίας (παντουρκιστές – πρώην κεμαλικοί και πανισλαμιστές – πρώην νεοοθωμανοί)  είναι πολύ ρηχή, εντελώς ανιστόρητη και χιλιοδιαψευσμένη. (Υπενθυμίζουμε ότι κατά την απόβαση στην Κύπρο τις πρώτες ώρες το τότε καθεστώς διαβεβαίωνε ότι επρόκειτο για… άσκηση - έτσι τους είχε βεβαιώσει ο Αμερικανικός παράγοντας - και δεν έπρεπε να αντιδράσουμε και να χαλάσουμε το κλίμα).

Υπενθυμίζουμε επίσης ότι μέχρι τις πρότινος δηλώσεις Ερντογάν για αναθεώρηση της Συνθήκης της Λοζάνης η επικρατούσα άποψη των κυβερνήσεων της χώρας μας ήταν ότι ο Ερντογάν και το κόμμα του αποτελούν την φιλική /διαλλακτική πλευρά του Τουρκικού καθεστώτος και τούτο παρότι την ίδια περίοδο οι κυβερνήσεις Ερντογάν διενεργούσαν στρατιωτική εισβολή σε τρείς ταυτόχρονα χώρες (Συρία, Ιράκ, Κύπρος). Τώρα κακός έγινε για τις κυβερνήσεις της χώρας μας ο Ερντογάν γιατί είναι νευρικός ίσως και «τρελός» κ.ο.κ. και όχι π.χ. ο ηγέτης των κεμαλιστών που ήταν αυτός που επέβαλε

στην Τουρκική ατζέντα την αθλιότητα της λίστας με την διεκδίκηση των 18 νησιών.

 Η Τουρκική ηγεσία είναι μια ηγεσία με μακρά ιστορία και δομημένη από δεκαετίες στρατηγική, οργανωμένη από ένα «βαθύ κράτος» εμφυτευμένο πριν από τις άλλες εμφυτεύσεις των ΗΠΑ (Gladio, Κόκκινη προβιά) στη περιοχή με πολύ διαφορετικές προδιαγραφές που ιεραρχούν σαν πρώτη προτεραιότητα την διατήρηση της ενότητας του πολυεθνικού Τουρκικού κράτους.

Η Τουρκική ηγεσία όχι μόνο από την άνοδο των ισλαμιστών, αλλά από το 1990, το τέλος του «ψυχρού πολέμου» και την Νέα Τάξη πραγμάτων που συμπίπτει με την άνοδο του Οζάλ στην προεδρία ξεδιπλώνει σταθερά μια πολιτική ανάδειξής της σε περιφερική υπερδύναμης (βλέπε παρέμβασή της τότε στο Ναγκόρνο Καραμπάχ στην Αρμενία και αργότερα στον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας κ.ά.) άλλοτε με το κάλυμμα της ασφάλειας της χώρας και άλλοτε με το κάλυμμα του ισλαμισμού.

Δυστυχώς οι προηγούμενες θεωρίες και οι «εικονική πραγματικότητα» την οποία κατασκευάζει το εθνόδουλο καθεστώς της Αθήνας και επηρεάζει σε έναν βαθμό και τις αναλύσεις της Αριστεράς αλλά και τις αναλύσεις μέρους του δημοκρατικού πατριωτικού χώρου, θεωρίες που μπορούν να αποβούν επικίνδυνες ή/και παγίδα για την χώρα μας δεν οφείλονται σε κάποια αβλεψία που επομένως θα μπορούσε να διορθωθεί.

Η υποτίμηση της έξαρσης της Τουρκικής επιθετικότητας του τελευταίου διαστήματος, η οποία συνεχίζεται από την ελληνική ηγεσία ακόμη και μετά από την οριστική ήττα της Τουρκίας στην Συρία και την στροφή της εγγενούς επιθετικότητας του καθεστώτος της προς Δυσμάς αποτελεί τον υπ΄ αριθμό 1 κίνδυνο για την χώρα μας και οφείλεται στο περαιτέρω βάθεμα της πολιτικής εξάρτησης και της υποταγής της Ελληνικής ηγεσίας στις επιταγές των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. Βλέπουν έτσι την κατάσταση γιατί θέλουν να δουν έτσι, γιατί έχουν πλήρως υποταγεί και έχουν ήδη αυτοακυρώσει τις διεξόδους.

Σε αυτήν την περίπτωση ένα «θερμό επεισόδιο» αλλά ακόμη και η απειλή ενός «θερμού επεισοδίου» αρκεί για να ξανακαθίσει η Ελλάδα στο τραπέζι των «συζητήσεων υψηλού επιπέδου» ή στο Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας που μας κληροδότησαν οι κυβερνήσεις Σημίτη Γ. Παπανδρέου για να συζητήσει το τελευταίο Τουρκικό αίτημα για το πώς κάποιος – κατά παράβαση των διεθνών Συνθηκών (ICAO – IMO) να δεσμεύει επιχειρησιακά περιοχές του Αιγαίου. Ως γνωστόν οι Τουρκία είχε «δεσμεύσει» για όλο το 2016 και «δέσμευσε» και για όλο το 2017 με έκδοση παράνομων NOTAM και NAVTEX τεράστιες περιοχές του Αιγαίου.

Βέβαια όσο λάθος είναι τα προηγούμενες πολιτικές άλλο τόσο λάθος είναι να πούμε ότι η χώρα είναι πολιτικά και στρατιωτικά ανίσχυροι και έρμαιο των Τουρκικών επιλογών. Δεν είναι. Η πολιτική ηγεσία της και το «ανήκουμε στην Δύση» της προσδίδει την αδυναμία. Αυτό συνέβη και το 1974 και το 1996 στα Ίμια. Τίποτα περισσότερο ή λιγότερο!    Χρειάζεται επειγόντως αλλαγή πολιτικής και χρειάζεται για τούτο τα εθνικά ζητήματα να επανέλθουν στην πολιτική ατζέντα πράγμα που μόνο η Αριστερά μπορεί (και έχει καθήκον) να το κάνει.

• Χρειάζεται πρωτίστως αλλαγή της εξωτερικής πολιτικής και της διεθνούς θέσης της χώρας που σημαίνει μια αναβαθμισμένη στρατηγική σχέση με την Ρωσία.
• Χρειάζεται διεθνοποίηση και καταγγελία στα διεθνή φόρα των παραβιάσεων και των παρανομιών στις οποίες προβαίνει η Τουρκία στο Αιγαίο.
• Χρειάζεται να επανέλθει το veto στις ενταξιακές διαδικασίες της Τουρκίας στην Ε. Ένωση και το πάγωμα των κεφαλαίων ένταξης που άρθηκε από την κυβέρνηση Σημίτη το 1999, εφόσον δεν παύσει η Τουρκική επιθετικότητα.
• Χρειάζεται να προχωρήσουμε σε διαφοροποίηση του είδους και την πηγών των εξοπλισμών της χώρας ώστε χωρίς υπέρογκες δαπάνες να οικοδομηθεί  μια πολλαπλά ισχυρότερη άμυνα και ένα ΑΠΟΤΡΕΠΤΙΚΟ ΑΜΥΝΤΙΚΟ ΔΟΓΜΑ που θα αποκλείει κάθε σοβινιστική διάθεση από την γείτονα.
• Χρειάζεται - σαν πρώτο βήμα - η απόσυρσή μας από την Νέα Δομή του ΝΑΤΟ εφόσον με την συμφωνία του 1992 και όσες ακολούθησαν ακυρώνεται έμμεσα η κυριαρχία μας στο Αιγαίο και συντελείται το πρώτο μεγάλο βήμα διχοτόμησής του.
• Χρειάζεται τέλος να ανασυστήσουμε την Βαλκανική μας πολιτική και την πολιτική μας στην ευρύτερη περιοχή στον άξονα Ιράν - Συρία - Λίβανος - Παλαιστίνη ιδιαίτερα μετά την νίκη του λαού της Συρίας που αναδιαμορφώνει την περιοχή και να δώσουμε βάρος στις σχέσεις μας με τους Κούρδους και την διαφαινόμενη ίδρυση Κουρδικού κράτους.
• Σε ότι αφορά την Βαλκανική, είναι εμφανές ότι η εκτίμησή μας πως η δημιουργία του κράτους των Σκοπίων αποτελούσε δημιουργία μιας «θρυαλλίδας» ανάφλεξης όλης της Βαλκανικής επιβεβαιώνεται. Το παιχνίδι αυτό μπαίνει τώρα και η Αλβανία με το σχέδιο για την Μεγάλη Αλβανία με Σκόπια - Κόσσοβο - Πρέσσεβο (ρημαγμένη με 2.800.00 πληθυσμό το 2017! Αντί 6.000.000 που έπρεπε κανονικά να έχει) για να βρεθεί στο τέλος εξίσου χαμένη. Κεντρικός ωστόσο στόχος αυτού του παζλ της ανάφλεξης της Βαλκανικής που ανοίγουν οι ΗΠΑ είναι η Σερβία και η Ελλάδα.

 Σε αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να κινηθούμε. Σε έναν άξονα Ελλάδας – Σερβίας που θα καλεί σε συναδέλφωση πριν απ΄ όλα τους Αλβανούς που ζουν στη χώρα και όλους τους λαούς της Βαλκανικής. Θα καλεί κατά τα πρότυπα του Ρήγα σε μια Συνομοσπονδία της Βαλκανικής.