- Εισαγωγικά
Την δεκαετία του '90, οι κυβερνήσεις της Ν.Δ. και του ΠΑ.ΣΟ.Κ, εφαρμόζοντας τη γενικότερη συντηρητική πολιτική, προχώρησαν σε σκληρές νομοθετικές ρυθμίσεις, περιορίζοντας στοιχειώδη ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων.
Οι ασφαλιστικοί νόμοι των περιόδων '90 - '92 και '97 -'99, η οικονομική απαξίωση και αποδιοργάνωση του ΕΣΥ και πρόσφατα η έναρξη της νομοθετικής περιθωριοποίησης του, η εισαγωγή της μερικής απασχόλησης, η απελευθέρωση των απολύσεων και μια σειρά ακόμη αντίστοιχων μέτρων, συνιστούν τα σημαντικά βήματα για την ανατροπή ολόκληρου του κοινωνικού - ασφαλιστικού πλαισίου που κατακτήθηκε τον προηγούμενο αιώνα.
Παράλληλα, όλο αυτό το διάστημα, ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. και Σ.Ε.Β., με τη βοήθεια των ελεγχόμενων μεγάλων Μ.Μ.Ε., καλλιεργούν την κινδυνολογία περί "ελλειμματικότητας" των Ασφαλιστικών Ταμείων, με στόχο, να εμπεδώσουν στην κοινή γνώμη την αίσθηση της "κρίσης" του Ασφαλιστικού Συστήματος και να προετοιμάσουν το έδαφος για έναν δεύτερο κύκλο ριζικών συντηρητικών αλλαγών.
Ωστόσο, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, δεν διστάζουν, την ίδια στιγμή που υποκριτικά ομιλούν για "κρίση" του Ασφαλιστικού Συστήματος, να επιδίδονται στην ανοιχτή σπατάλη της περιουσίας των Ασφαλιστικών Ταμείων.
Ενδεικτικά, τον τελευταίο χρόνο, μόνο στο Χ.Α.Α. η κυβέρνηση έσπευσε να διαθέσει 70 δις απ' τα αποθεματικά των Ασφαλιστικών Ταμείων, προκειμένου να προικοδοτήσει τη γνωστή επιχείρηση κερδοσκοπίας του παρασιτικού μεγάλου κεφαλαίου.
Όπως αναφέρουμε παρακάτω, η λεγόμενη "κρίση" του Ασφαλιστικού Συστήματος είναι μία κρίση τεχνητή που προκαλείται συνειδητά από την ίδια την πολιτική του Κράτους. Πρόκειται για κρίση που δημιουργεί το κράτος, με την μη εκπλήρωση των ασφαλιστικών του υποχρεώσεων επί σειρά ετών, με τη δέσμευση και στη συνέχεια μετακύληση σε τρίτους της κινητής περιουσίας των Ταμείων, με την εισφοροαπαλλαγή και τις χαριστικές ρυθμίσεις προς την μεγαλοεργοδοσία, με την εκτροφή της εισφοροδιαφυγής, τις πολιτικές μόνιμου παγώματος των μισθών και έκρηξης της ανεργίας, και με μια σειρά άλλες συναφείς πολιτικές. Σήμερα, ενώ με το ισχύον Ασφαλιστικό σύστημα το 82% των συνταξιούχων καταδικάζεται σε συντάξεις κάτω απ' τα επίσημα όρια της φτώχειας και το σύνολο των εργαζομένων έχει ήδη πληγεί καίρια απ' τις προηγούμενες αντιασφαλιστικές ρυθμίσεις, η κυβέρνηση, επιχειρεί μία δεύτερη, τελική έφοδο, για την οριστική κατεδάφιση της Κοινωνικής Ασφάλισης.
Η ιστορική αντιλαϊκή πρόκληση, η οποία αποτελεί την κορύφωση της γενικότερης συντηρητικής επίθεσης στη χώρα μας, δεν έχει καμία σχέση με οποιαδήποτε λογιστικού τύπου ελλείμματα των Ασφαλιστικών Οργανισμών. Αποτελεί απλώς έναν καλά μεθοδευμένο πολιτικό σχεδιασμό, με στόχο, αφενός την ουσιαστική κατάργηση των οικονομικών υποχρεώσεων του κράτους και της μεγάλης εργοδοσίας προς την Κοινωνική Ασφάλιση, αφετέρου την εκβιαστική προσφυγή την εργαζομένων στο μονόδρομο της ιδιωτικής ασφάλισης.
Οι δυνάμεις της εργασίας και της δημιουργίας, οι άνεργοι, και οι συνταξιούχοι, ανεξάρτητα από υπαρκτές πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές, έχουν κάθε λόγο, μέσα απ' τον ενωμένο ανυποχώρητο αγώνα τους, να ματαιώσουν την αρπαγή των ασφαλιστικών δικαιωμάτων και του μόχθου τους, και ταυτόχρονα να επιβάλλουν ένα άλλο, εναλλακτικό πρόγραμμα ώριμων διεκδικήσεων για ένα ΔΙΚΑΙΟ και ΕΓΓΥΗΜΕΝΟ σύστημα ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ.
|