• Το ΔΗ.Κ.ΚΙ. είναι υπέρ της Ε.Ε., αλλά αντιτίθεται στις νεοφιλελεύθερες συμβάσεις του Μάαστριχτ και του Άμστερνταμ. Οι συμβάσεις αυτές δυναμιτίζουν το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης των λαών, της δημοκρατίας, της ανάπτυξης και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Μετέτρεψαν την Ε.Ε. σε Ευρώπη των Τραπεζιτών και των μεγάλων οικονομικών συγκροτημάτων
• Το ΔΗ.Κ.ΚΙ. πιστεύει σε μια άλλη Ευρωπαϊκή Ενοποίηση ανεξάρτητη από τις ΗΠΑ, με σύγκλιση των πραγματικών επιπέδων ανάπτυξης και ευημερίας των λαών. · Η Ευρωπαϊκή Ενοποίηση οφείλει να σέβεται τις Εθνικές και Πολιτιστικές ιδιαιτερότητες των κρατών - μελών της
• Για να υπάρξει πραγματική σύγκλιση στην ανάπτυξη και την ευημερία όλων των κρατών - μελών απαιτείται η μεταφορά πόρων από το Βορρά προς το Νότο καθώς και ανάλογη αύξηση αυτών των πόρων μετά και την ένταξη των 9 1/2 νέων χωρών στην Ε.Ε. Έτσι θα προωθηθεί και η αλληλεγγύη μεταξύ κρατών και κυρίως μεταξύ λαών
• Η Ε.Ε. θα πρέπει να συμβάλλει στη λύση παγκοσμίων προβλημάτων όπως η πείνα, η υγεία, ο αναλφαβητισμός, και στην αποτροπή πολέμων. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από μια ριζική αλλαγή των σημερινών νεοφιλελεύθερων πολιτικών και του πολιτικού συσχετισμού υπέρ των ευρύτερων προοδευτικών αριστερών δυνάμεων

Οι Θέσεις μας για την Ενωμένη Ευρώπη

Πρέπει από την αρχή να γίνει σαφές, ότι, η πολιτική του ΔΗΚΚΙ για την Ενωμένη Ευρώπη δεν ταυτίζεται με την Ευρωπαϊκή πολιτική, όπως, εκ παραδρομής ή συνειδητά, συχνά και από πολλούς γίνεται.
Η Ευρωπαϊκή πολιτική είναι κάτι πολύ ευρύτερο.
Περιλαμβάνει, ασφαλώς, πολιτική για την Ευρωπαϊκή Ένωση, ως σημαντικό τμήμα της, αλλά και πολιτική για την Ρωσία και τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, τα Βαλκάνια, και τις ευρωπαϊκές χώρες, που βρίσκονται, για διάφορους λόγους, εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Για να μην αναφερθούμε βέβαια και στο παράδειγμα της Τουρκίας, που θεωρείται καλώς ή κακώς Ευρωπαϊκή χώρα, και επηρεάζει σημαντικά το σύνολο της πολιτικής μας, άρα και την πολιτική για την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Πρέπει να τονίσουμε, ότι η ταύτιση των δύο πολιτικών, ιδιαίτερα για μια χώρα με τις Ελληνικές ιδιαιτερότητες, θα ήταν από λαθεμένη ως μοιραία.
Μάλιστα, είναι δυνατόν, να συνυπάρξουν και αντικρουόμενες πολιτικές, αφού στην παρούσα φάση και για το απρόβλεπτο μέλλον, η εξωτερική και αμυντική πολιτική παραμένει στην αρμοδιότητα και ευθύνη κάθε κράτους-μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Έτσι λοιπόν και μέχρι τότε, όποτε και αν αυτό συμβεί, που η Ευρωπαϊκή Ένωση θα αποκτήσει ενιαία αμυντική πολιτική, της οποίας καίριο στοιχείο θα είναι η κατοχύρωση των εξωτερικών συνόρων των κρατών -μελών έναντι τρίτων μη μελών, θα πρέπει να υπάρχει σαφής διαχωρισμός μεταξύ πολιτικής για την Ευρωπαϊκή Ένωση και Ευρωπαϊκής πολιτικής. Πιο απλά, οφείλει η χώρα μας, να διατηρεί το δικαίωμα αυτοτέλειας ενεργειών, στα πλαίσια της εθνικής στρατηγικής της.
Μετά την βασική αυτή οριοθέτηση, θα προχωρήσουμε στην διατύπωση των θέσεών μας για την Ενωμένη Ευρώπη, ακολουθώντας την παρακάτω σειρά:

1. Πολιτική Εξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης μέχρι σήμερα
2. Η Ελληνική Πολιτική απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση μέχρι σήμερα
3. Οι συνθήκες του Μάαστριχ και του Άμστερνταμ. Παγκοσμιοποίηση και ΟΝΕ. Καμπή στην εξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης
4. Θέσεις του ΔΗΚΚΙ για την Ενωμένη Ευρώπη

Κρίναμε αναγκαίο να περιλάβουμε τα παραπάνω τρία κεφάλαια πριν διατυπώσουμε τις θέσεις μας, ώστε αυτές να προκύπτουν σαν ώριμα συμπεράσματα μιας ιστορικής εξέλιξης και όχι σαν αυθαίρετα αποφθέγματα.
Στο σημείο αυτό, οφείλουμε να κάνουμε, εκ προοιμίου, την παρατήρηση πως οι αναφορές, πού θα γίνουν στην συνέχεια, στην ιστορική εξέλιξη της πολιτικής για το θέμα, δεν αποσκοπούν στην συγγραφή ιστορίας, ούτε στην απόδοση ευθυνών.
Είναι συστατικό στοιχείο χάραξης υπεύθυνης πολιτικής από το ΔΗΚΚΙ, με την έννοια ότι φιλοδοξεί να οικοδομήσει στο σύνολο των εθνικών προσπαθειών. Και πιστεύουμε ειλικρινά, πως είναι προϋπόθεση δημιουργικής υπέρβασης των ατελειών ή και λαθών του παρελθόντος.
Στην προκειμένη περίπτωση, σαν δημιουργική υπέρβαση εννοούμε την αναθεώρηση της πολιτικής και χάραξη νέας, με εθνική, όμως, ομοψυχία και ενότητα. Την άλλη όψη της Εθνικής Λαϊκής Ενότητας στην σύγχρονη γραφή της.
Θα προσπαθήσουμε, πολύ σύντομα, να περιγράψουμε την Πολιτική Εξέλιξη του εγχειρήματος για την ευρωπαϊκή ενοποίηση, μέσα από τις στρατηγικές των δυνάμεων που συνήργησαν στην δημιουργία και ανάπτυξή του. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε το βαθύτερο νόημα του εγχειρήματος, αλλά και το σημαντικότερο για μας, να αποπειραθούμε την πρόβλεψη του μέλλοντος.
Η πλούσια παραγωγή έργου της Κομισιόν, με τις άπειρες ντιρεκτίβες για όλα τα θέματα, έχει το ενδιαφέρον της, αλλά ξεφεύγει από τα όρια αυτής της απόφασης, και υπάγεται, με την ευρεία έννοια, στις βασικές στρατηγικές, τις οποίες θα περιγράψουμε.
Η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα ( ή ΕΟΚ ) δημιουργήθηκε το 1957, με την Συνθήκη της Ρώμης, όταν ο ψυχρός πόλεμος ήταν στο απόγειό του, η Ευρώπη προσπαθούσε να ανοικοδομηθεί από τα πλήγματα του πολέμου, ο Αμερικανικός έλεγχος στην Δυτική Ευρώπη ήταν πλήρης και η τότε Δυτική Γερμανία, χώρα ουσιαστικά υπό κατοχή, με την Ανατολική Γερμανία Σοβιετική ζώνη κατοχής. Αυτό ήταν το πολιτικό πλαίσιο γέννησης της Ε.Ο.Κ.
Τι συνέβη λοιπόν και προέκυψε αυτή η κίνηση, ή, αλλιώς, γιατί οι Αμερικανοί την επέτρεψαν, για να βάλουμε το ερώτημα στην σωστή βάση;
Η απάντηση είναι, ότι, για την δημιουργία της Ε.Ο.Κ., συνέπεσαν σειρά συμφερόντων και στρατηγικών, που όλες είχαν σαν προϋπόθεση την διαίρεση της Ευρώπης και την ύπαρξη της Σοβιετικής Ένωσης σαν υπερδύναμης.
Τα Αμερικανικά συμφέροντα, δηλαδή, με δεδομένο τον έλεγχο της άμυνας, άρα και της εξωτερικής πολιτικής του δυτικοευρωπαϊκού χώρου, επιζητούσαν την ενοποίησή του σε ενιαίο οικονομικό χώρο, για την καλύτερη διείσδυση και λειτουργία των Αμερικανικών πολυεθνικών συγκροτημάτων. Τηρουμένων των αναλογιών, ήταν η πρώτη δοκιμή παγκοσμιοποίησης στα δεδομένα της εποχής. Τα γαλλικά συμφέροντα, στην προσπάθεια αποδέσμευσής τους από τον αμερικάνικο έλεγχο, χρειάζονταν οικονομική στήριξη, που μόνον η Δυτ. Γερμανία μπορούσε να παράσχει.
Η Δυτ. Γερμανία, του οικονομικού θαύματος, ανίσχυρη πολιτικά, λόγω παρελθόντος, χρειάζονταν ισχυρό πολιτικό σύμμαχο, που τον βρήκε στη Γαλλία. Είναι, όμως, σημαντικό να τονίσουμε πάλι, ότι, οι Η.Π.Α. επέτρεψαν αυτήν την ενδεχόμενη αμφισβήτηση, στην προοπτική επιτυχούς εξέλιξης του εγχειρήματος, κινούμενες από την αυτοπεποίθηση, ότι, η ισορροπία του τρόμου, με την άλλη υπερδύναμη που υπήρχε, θα συνέτασσε τελικά την Δυτ. Ευρώπη στο άρμα τους.
Συνεπώς, η αμφισβήτηση θα είχε όρια αφομοιώσιμα και πεπερασμένα, άρα αποδεκτά μπροστά στο μέγιστο όφελος που θα συνεπάγονταν την οικονομική άλωση και ενσωμάτωση της Ευρώπης.
Στο σημείο αυτό, οφείλουμε να κάνουμε μια παρένθεση και να διερωτηθούμε, ποιες θα πρέπει να είναι οι πολιτικές των ιδίων πρωταγωνιστών, όταν όλες οι προϋποθέσεις της αφετηρίας δεν υπάρχουν πλέον;
Ούτε ισορροπία του τρόμου, ούτε διαιρεμένη Ευρώπη, ούτε διαιρεμένη Γερμανία, ούτε εξάρτηση της Γερμανίας από τρίτους. Σ' αυτές τις νέες συνθήκες βρίσκεται, κατά την άποψη μας η αφετηρία της παγκοσμιοποίησης, που είναι η προσπάθεια των Η.Π.Α. διατήρησης του ελέγχου κάτω από τις νέες συνθήκες. Αλλά γι αυτό θα επανέλθουμε στο κεφάλαιο 4 για την ΟΝΕ και την παγκοσμιοποίηση.
Επανερχόμενοι στο θέμα μας, οφείλουμε να επισημάνουμε, ότι η Βρετανία έμεινε τότε συνειδητά εκτός Ε.Ο.Κ., πιστή στην αρχή της να μην συμμετέχει σε σχηματισμούς που δεν ελέγχει και που δεν συμμετέχουν οι Η.Π.Α., αλλά και λόγω των αυτοκρατορικών δεσμεύσεων, που τότε ακόμη είχε. Άλλωστε, ούτε και οι Η.Π.Α., τότε, επίεσαν τη Βρετανία να συμμετάσχει, γιατί, προφανώς, υποτίμησαν το εγχείρημα. Το έκαναν πολύ αργότερα και, μετά τον θάνατο του Ντε Γκώλ, η Βρετανία έγινε μέλος, κάτι που αποτέλεσε σταθμό στην διεύρυνση της Κοινότητας. Οι επιπτώσεις γίνονται φανερές και σήμερα, την εποχή της ΟΝΕ, στην οποία η Βρετανία δεν συμμετέχει.
Στο καθαρά οικονομικά επίπεδο, η Ε.Ο.Κ. είχε μια μόνον κοινή πολιτική την αγροτική, την περίφημη Κ.Α.Π. - Κοινή Αγροτική Πολιτική.
Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε, ότι σήμερα, σαράντα χρόνια μετά, δεν προέκυψε καμιά άλλη κοινή πολιτική. Οδηγίες, ή αλλιώς ντιρεκτίβες, υπάρχουν πολλές, κοινή πολιτική, όμως, όχι. Η επόμενη που θα προκύψει θα είναι μόνο τμήμα πολιτικής, της οικονομικής δηλαδή, και θα είναι η ΟΝΕ, που στην ουσία είναι μόνο νομισματική ένωση. Και αυτή, όπως θα δούμε, έχει κοστίσει ήδη σημαντικά, οδηγώντας σε διχασμό την Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού η Βρετανία, η Σουηδία και η Δανία δεν συμμετέχουν. Μπαίνει τώρα το ερώτημα, για το πώς προέκυψε η Κ.Α.Π. η Κοινή Αγροτική Πολιτική.
Η απάντηση είναι πώς η Κ.Α.Π. ήταν το προικοσύμφωνο ίδρυσης της Ε.Ο.Κ., το μέσον δια του οποίου η πλούσια Δυτική Γερμανία μετέφερε πόρους στη Γαλλία, με τον ανεπτυγμένο γεωργικό τομέα. Ήταν, όμως, και είναι ακόμη η βάση του γαλλογερμανικού άξονα. Αναθεώρηση, λοιπόν, της Κ.Α.Π., όπως φημολογείται, θα επιφέρει μέγιστη κρίση στις γαλλογερμανικές σχέσεις και θα σημαίνει ουσιαστική μεταβολή στην γερμανική εξωτερική πολιτική.
Αλλά, πάλι, μπαίνει το ερώτημα.
Κάτω από ποιους όρους η Γερμανία, σήμερα πια, σε άλλες συνθήκες, θα φέρει βάρη, όταν οι λόγοι και οι αιτίες των βαρών αυτών δεν υφίστανται;
Και σ' αυτό το ζήτημα θα επανέλθουμε στο κεφάλαιο 4 για την ΟΝΕ και την παγκοσμιοποίηση.
Η ευδοκίμηση της Ε.Ο.Κ. δημιούργησε και τις πρώτες ανταγωνιστικές σχέσεις με τις Η.Π.Α. και οδηγεί την Βρετανία, μαζί με άλλες χώρες της πρώην ΕΖΕΣ, στην ένταξη.
Αυτή η διεύρυνση ακολουθήθηκε και από άλλες προς Νότο και Βορρά, με αποτέλεσμα η Ε.Ο.Κ., με το νέο όνομα Ευρωπαϊκή Ένωση, να έχει 15 μέλη. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, τα χρόνια από το 1957 ως το 1992, που συμβαίνει η άλλη μεγάλη αλλαγή, η συνθήκη δηλαδή του Μάαστριχ, απέκτησε πληθώρα διατάξεων, κανονισμών, οδηγιών, οργάνων κ.λ.π., αλλά, όπως ήδη αναφέραμε, από άποψη πολιτική, παρέμεινε σε μία μόνο κοινή πολιτική, την αγροτική.
Κατά τα λοιπά, λειτουργεί σαν ζώνη ελεύθερων συναλλαγών.
Η μεγάλη δοκιμασία θα προκύψει, όταν αυτό θα αλλάξει, όπως θα δούμε στο κεφάλαιο 4 για την παγκοσμιοποίηση και την ΟΝΕ.
Στο παρόν κεφάλαιο, που αφορά στην πολιτική εξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από ιδρύσεώς της ως σήμερα, θα έπρεπε να περιλάβουμε και τον κορυφαίο σταθμό, που είναι η πολιτική ερμηνεία της Συνθήκης του Μάαστριχ. Για λόγους ουσίας, όμως, αρκούμαστε, στο κεφάλαιο αυτό, απλά να την αναφέρουμε, ως κορυφαίο σταθμό εξέλιξης της διαδικασίας της Ευρωπαϊκής ενοποίησης και, λόγω βάρους και σημασίας, να ασχοληθούμε εκτενώς μ' αυτήν, αλλά και με την παγκοσμιοποίηση, που είναι η άλλη όψη της, σε ειδικό κεφάλαιο της παρούσας εισήγησης, το κεφάλαιο 4.
Η Ελληνική Πολιτική απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως σήμερα
Η Ελληνική πολιτική απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, για την ακρίβεια την τότε Ε.Ο.Κ., συμπυκνώνεται επιγραμματικά σε δύο διατυπώσεις του Κων/νου Καραμανλή, χαρακτηριστικές του ύφους του. "Σας πέταξα στη θάλασσα για να μάθετε να κολυμπάτε". "Στην Ε.Ο.Κ., μπήκαμε για λόγους πολιτικούς, όχι οικονομικούς". Και οι δύο χρονολογούνται αμέσως μετά την συμφωνία ένταξης, που είχε γίνει θέμα αντιπαράθεσης με την τότε αξιωματική αντιπολίτευση, το ΠΑΣΟΚ, που, μάλιστα, δεν είχε παραστεί στην σχετική τελετή.
Οι παραπάνω αφορισμοί έχουν την αξία τους, γιατί εκφράζουν την πολιτική άποψη του Κων/νου Καραμανλή, που προώθησε μια πολιτική, που ξεκίνησε το 1962, με την συμφωνία σύνδεσης και κατέληξε στην ένταξη της χώρας στην Ε.Ο.Κ., το 1980.
Σημαίνουν τα εξής:
Είμαστε ανέτοιμοι για την ένταξη. Θα δυσκολευτούμε πολύ. Μπαίνουμε σε βαθιά νερά απροετοίμαστοι. Θα διατρέξουμε σοβαρούς κινδύνους, ακόμη και να μας κοπεί η ανάσα. Ενδεχόμενα, και στενά οικονομικά αν δούμε το ζήτημα, να μην μας συμφέρει. Όμως, πίστευε ο Καραμανλής, ότι αυτή η επιχείρηση, η Ε.Ο.Κ., είναι βιώσιμη, θα μετεξελιχθεί σε πολιτική ένωση, θα αποδεσμευτεί από τις Η.Π.Α. και έτσι η Ελλάδα θα έχει εγγυητές των συνόρων της από την Τουρκική επιβουλή. Αυτοί ήταν οι πολιτικοί λόγοι, που, κατά την άποψή μας, στην κρίση του Κων/νου Καραμανλή, συνηγορούσαν στην αποδοχή του κόστους της ένταξης, που το παραλλήλισε με τους κινδύνους, που αντιμετωπίζει ο αμαθής στην κολύμβηση στη βαθιά θάλασσα, δηλαδή να πνιγεί.
Συνοπτικά, έκρινε, χωρίς να είναι αντιαμερικανός, ούτε κατά την διάνοια μάλιστα, πως οι Η.Π.Α., λόγω του παγκόσμιου πλέγματος συμφερόντων τους, θα προτιμούσαν πάντα την Τουρκία στα πλαίσια της ελληνοτουρκικής διελκυστίνδας. Έτσι, ελπίζοντας στην προοπτική μετεξέλιξης της Ε.Ο.Κ. σε πολιτική δύναμη, εκτιμούσε ότι η Ελλάδα ως εδαφικός χώρος της Ε.Ο.Κ. θα τύχαινε εγγυήσεων της ακεραιότητάς της, που οι Η.Π.Α. δεν μπορούσαν να δώσουν. ΄Η ακόμη, φοβόταν ότι, σε κάποιο συμψηφισμό συμφερόντων, θα έτειναν να αποδεχτούν οι Η.Π.Α. απαιτήσεις της Τουρκίας, που θα ήταν μοιραίες για την Ελλάδα.
Ενέταξε, λοιπόν, τη χώρα στην Ε.Ο.Κ. χωρίς να απασχοληθεί με λεπτομέρειες, πώς δηλαδή η χώρα θα αντιμετωπίσει το σοκ της ένταξης, την συνύπαρξη, δηλαδή, με χώρες που την υπερέβαιναν σημαντικά, καταθλιπτικά θα λέγαμε, σε επίπεδο ανάπτυξης. Με την ένταξη αισθανόταν ότι το έργο του είχε τελειώσει, ότι το μείζον θα επιτευχθεί. Δεκαοχτώ χρόνια μετά, διαπιστώνουμε, ότι οι πολιτικοί λόγοι, που ώθησαν τον Καραμανλή να προβεί στο εγχείρημα, παραμένουν ανικανοποίητοι. Τα σύνορά μας παραμένουν το ίδιο και περισσότερο αμφισβητούμενα από την Τουρκία. Οι αμυντικές μας δαπάνες είναι το ίδιο υψηλές, όσο ήταν πριν την ένταξη.
Η πολιτική ένωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι το ίδιο μακριά όσο τότε και οι αμερικανοί εξακολουθούν να είναι ρυθμιστικός παράγων στην περιοχή. Μένουν, συνεπώς, οι οικονομικές επιπτώσεις, οι λόγοι δηλαδή που ο Καραμανλής δεν έβαζε σε προτεραιότητα ή και θεωρούσε αρνητικούς όταν προχωρούσε στην ένταξη. Για να είμαστε ακριβέστεροι, γνώριζε καλύτερα από τον καθένα, πόσο απαράσκευοι είμαστε.
Επιπλέον, σήμερα, η περιπέτεια στο Κόσσοβο δείχνει την πλήρη αδυναμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να συγκροτήσει ενιαία εξωτερική πολιτική.
Αυτή η θεώρηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως έγινε από τον Κων/νο Καραμανλή, ότι, δηλαδή, αποτελεί ύψιστη πολιτική προτεραιότητα, με το περιεχόμενο που αναπτύξαμε, υιοθετήθηκε από όλες τις Κυβερνήσεις μέχρι σήμερα, με περισσότερη ή λιγότερη προθυμία και πίστη. Βεβαίως, καταβλήθηκαν προσπάθειες μερικής εξισορρόπησης των οικονομικών συνεπειών της ένταξης, κάτι που οδήγησε πρώτα στα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα και ύστερα στο γνωστό Πακέτο Ντελόρ, στο κοινοτικό πλαίσιο στήριξης και σήμερα στην προοπτική του Πακέτου Σαντέρ.
Αλλά, καθαρά ποιοτικά, και σήμερα, ακόμη, με Κυβέρνηση Σημίτη, ο αφορισμός "ύψιστος εθνικός στόχος η ΟΝΕ" έχει την ίδια πολιτική βάση.
Συνθήκες του Μάαστριχ και του Άμστερνταμ - Παγκοσμιοποίηση και Ο.Ν.Ε. - Καμπή στην Εξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης - Ελληνικές Θέσεις
Η συνθήκη του Μάαστριχ του 1992 είναι κορυφαίος σταθμός στην πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Η σχετική συνθήκη, που φιλοδοξεί να είναι το θεμέλιο για την ευρωπαϊκή ενοποίηση, έχει δυο σκέλη.
Το ένα σκέλος αποτελείται από ευχολόγια για κοινές πολιτικές, όπως π.χ. στην εξωτερική πολιτική, στην άμυνα αλλά και αλλού, που παραπέμπονται, όμως, στο αβέβαιο μέλλον.
Το δεύτερο σκέλος αποτελείται από την Οικονομική και Νομισματική Ένωση, την περίφημη Ο.Ν.Ε., που εισάγεται άμεσα, με την προϋπόθεση ικανοποίησης μιας σειράς 5 οικονομικών δεικτών.
Με την Ο.Ν.Ε., τέλος, εισάγεται το ενιαίο νόμισμα, το ευρώ, το οποίο θα υποκαταστήσει τα νομίσματα των κρατών - μελών, που θα συμμετέχουν σε αυτήν.
Η Συνθήκη του Μάαστριχ καθιερώνει, επίσης, τον νεοφιλελευθερισμό ως μοναδικό τρόπο σκέψης, καταλύοντας έτσι τη δημοκρατία. Στις 2 - 5 - 1998, 11 χώρες εντάσσονται στη ζώνη του ΕΥΡΩ. Η χώρα μας το επιθυμεί, αλλά δεν ικανοποιεί ακόμη τις προϋποθέσεις, ενώ η Βρετανία, η Σουηδία και η Δανία δεν επιθυμούν συμμετοχή. Σημαντικό είναι, να εξηγήσουμε το πολιτικό περιεχόμενο της Συνθήκης του Μάαστριχ, γιατί μόνον έτσι μπορούμε να χαράξουμε υπεύθυνη πολιτική της χώρας.
Μια πρώτη παρατήρηση είναι, ότι η συνθήκη αυτή υπογράφεται το 1992, όταν η Σοβιετική Ένωση δεν υπάρχει πια, η Ανατολική Ευρώπη έχει ανεξαρτητοποιηθεί, η Γερμανία έχει ενωθεί και ο διπολικός κόσμος ανήκει στην ιστορία. Με άλλα λόγια, οι μεταπολεμικές ισορροπίες είχαν ήδη καταρρεύσει και μαζί τους οι ισορροπίες που έκαναν εφικτή και βιώσιμη την τότε Ε.Ο.Κ. και τις οποίες περιγράφουμε στο κεφάλαιο 2 του παρόντος.
Οι Αμερικανοί, βλέποντας την επικείμενη κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, μαζί με την Βρετανία, που για λόγους ύψιστων εθνικών συμφερόντων της υποχρεωτικά τούς ακολουθεί, είχαν από τα τέλη της δεκαετίας του 80 προωθήσει την παγκοσμιοποίηση, που στο θεσμικό επίπεδο εκφράζεται με την αντικατάσταση της παλαιάς ΓΚΑΤΤ, με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, και σημαίνει απόλυτη και ακώλυτη μετακίνηση αξιών και αγαθών παγκοσμίως.
Η παγκοσμιοποίηση μεγιστοποιεί το συγκριτικό πλεονέκτημα των Η.Π.Α. με την τεράστια εσωτερική αγορά, τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών, τα απεριόριστα κεφάλαια και το δολάριο σαν αποθεματικό νόμισμα. Στόχος της κίνησης, η άρση των επιπτώσεων της κατακόρυφης αύξησης του πολιτικού βάρους της Γερμανίας εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης και, φυσικά, της Ιαπωνίας, στο χώρο της Νοτιοανατολικής Ασίας.
Η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης δημιούργησε τεράστιο γεωπολιτικό κενό στην Ευρώπη και την Ασία και η παγκοσμιοποίηση έρχεται να το καλύψει. Αν το πετύχει, όμως, είναι ακόμη άδηλο. Αυτή την στιγμή, βρισκόμαστε στη μέση του δρόμου. Η κρίση στην Ασία, τη Ρωσία και την Λατινική Αμερική είναι μάχες αυτού του πολέμου.
Επιστρέφοντας, τώρα, στην Ο.Ν.Ε., μπορούμε να την δούμε στα πολιτικά της πλαίσια και να την κατανοήσουμε.Για τους λόγους που αναφέραμε, στο λεγόμενο Διευθυντήριο των Βρυξελλών υπάρχουν δύο στρατηγικές για το μέλλον της Ευρώπης.
Μια στρατηγική του άξονα Βερολίνο - Παρίσι, στοχεύει σε ένα είδος πολιτικής ένωσης της Ευρώπης.
Μια δεύτερη στρατηγική, με κέντρο το Λονδίνο, αλλά με "ατλαντικό βάθος", στοχεύει σε μια Ευρώπη, που θα είναι ένας ενιαίος χώρος ελεύθερων συναλλαγών, με στενές σχέσεις με την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Κάθε στρατηγική έχει ιδιαίτερες απόψεις για την κοινή εξωτερική και αμυντική πολιτική.
Το δίπολο ΝΑΤΟ - ΔΕΕ θα μας απασχολεί επί όσον χρόνο δεν ξεκαθαρίζονται οι γερμανικές φιλοδοξίες και ο γαλλικός ρόλος στη διαδικασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Στην πορεία της Ευρώπης προς το ακόμη αδιευκρίνιστο μέλλον, έγινε ένας διπλός συμβιβασμός.
Το Λονδίνο δέχθηκε τη συνθήκη του Μάαστριχ και την ΟΝΕ, λαμβάνοντας σαν αντάλλαγμα από την άλλη πλευρά, από το Βερολίνο και το Παρίσι δηλαδή, την έγκριση για τη συμμετοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη νέα συμφωνία της GATT ή τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου ή, αλλιώς, στην παγκοσμιοποίηση των οικονομιών, κάτι που ήταν βασική αμερικανική απαίτηση.
Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε, ότι η ΟΝΕ και το Ευρώ ήταν γαλλική απαίτηση του Μιττεράν, με πολιτικό στόχο να δεσμευτεί η ενοποιημένη πια Γερμανία, σε μια ευρωπαϊκή πολιτική. Ήταν η προσπάθεια της Γαλλίας, να υπάρξει Ευρωπαϊκή Γερμανία και όχι Γερμανική Ευρώπη, με ενέχυρο την ένταξη του μάρκου στο Ευρώ. Τι ακριβώς θα γίνει, θα το δούμε στο προσεχές μέλλον. Βέβαια, για να είναι σίγουρη η Βρετανία, ότι τα υπεσχημένα θα τηρηθούν, αυτοεξαιρέθηκε από την ΟΝΕ, μαζί με τη Δανία και τη Σουηδία. Η Βρετανία ελπίζει ότι, μέσα σε λίγα χρόνια, θα έχει ολοκληρωθεί θεσμικά η παγκοσμιοποίηση των οικονομιών, οπότε, στο βαθμό που όλος ο κόσμος θα γίνει ενιαία αγορά, η ΟΝΕ μικρό ρόλο θα παίξει, όπως και η ένταξη μιας χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αν υπάρξουν αντιστάσεις στην παγκοσμιοποίηση, τότε, το ατλαντικό σκέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μετά από απηνή πόλεμο επιτοκίων και ισοτιμιών προς το Ευρώ, άρα πολλά μέλη στην ΟΝΕ, κάνει τον οικονομικά πόλεμο πιο εύκολο για τους Βρετανούς. Αυτός, άλλωστε, είναι ο φόβος της Μπούντεσμπανκ, που απαιτεί σκληρό Ευρώ και άρα λίγα μέλη. Το Ευρώ δεν ήταν γερμανική απαίτηση, αλλά γαλλογερμανικός συμβιβασμός. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε.
Τα παραπάνω σημαίνουν, ότι η ΟΝΕ, με τα μέλη που τελικά θα ενταχθούν, θα αποτελέσει τον έναν κύκλο και ότι θα υπάρξει και δεύτερος, με κέντρο το Λονδίνο. Σίγουρα, όμως, θα υπάρξει και τρίτος, με τα μέλη που θα προκύψουν από τη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Άρα, βέβαιο είναι, ότι η παραμονή μας εκτός ΟΝΕ μόνον απομόνωση δεν σημαίνει.
Ας προχωρήσουμε, όμως, παρακάτω, με τα δεδομένα της ΟΝΕ.
Ιδρύεται η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που η ανεξαρτησία της είναι κατοχυρωμένη από τη Συνθήκη του Μάαστριχ και η οποία έχει την ευθύνη της νομισματικής πολιτικής, για όλη τη ζώνη του ΕΥΡΩ. Αυτό σημαίνει, ότι η Ευρωπαϊκή Τράπεζα θα αποφασίζει, με βάση τη σταθερότητα του ΕΥΡΩ και τα κράτη - μέλη πρέπει να ρυθμίζουν την δημοσιονομική πολιτική, αλλά και τις άλλες πολιτικές τους, με τέτοιο τρόπο, ώστε να συντονίζονται με τη νομισματική πολιτική της Ευρωπαϊκής Τράπεζας. Τελικά, τα Υπουργεία Οικονομικών στη ζώνη του ΕΥΡΩ, θα συντάσσουν προϋπολογισμούς, χωρίς να διαθέτουν βασικά εργαλεία πραγματοποίησής τους. Θα πρέπει, να γίνει κατανοητό, ότι η οικονομική πολιτική θα χαράσσεται από την Κεντρική Τράπεζα και τα Υπουργεία Οικονομικών θα εκτελούν.
Τέλος, υπάρχει το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, που προβλέπει τον περιορισμό των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, χωρίς ημερομηνία λήξης και ποινή στον παραβάτη.
Υπό το καθεστώς του ενιαίου νομίσματος, η νομισματική πολιτική, για ολόκληρη τη ζώνη του ΕΥΡΩ, θα έχει κύριο σκοπό τη σταθερότητα των τιμών. Επειδή, η εισαγωγή του ΕΥΡΩ βρίσκει τις επιμέρους οικονομίες σε διαφορετικές φάσεις ανάπτυξης, μπαίνει θέμα άμεσων διαρθρωτικών αλλαγών της χρηματοοικονομικής αγοράς, της αγοράς εργασίας και της αγοράς προϊόντων. Ουσιαστική κατάργηση όλων των κρατικών ρυθμιστικών παρεμβάσεων και επιβολή αυτού, που λέγεται απορύθμιση.
Θα πρέπει να αντιληφθούμε, ότι όλα τα παραπάνω και το κράτος πρόνοιας θα πρέπει να καταργηθούν, ως δήθεν αγκυλώσεις, που η διατήρησή τους θέτει σε κίνδυνο τη σταθερότητα των τιμών στη ζώνη του ευρώ, μιας και παράγουν ελλείμματα και μειώνουν την ανταγωνιστικότητα.
Μένει, βέβαια, το ερώτημα, τί θα συμβεί και για το κράτος - μέλος, αλλά και για την ευρύτερη ζώνη του ΕΥΡΩ, όταν αυτές οι αλλαγές αποδειχθούν ανέφικτες ή αδύναμες, λόγω μεταστροφής του εκλογικού σώματος. Μην ξεχνάμε, ότι έχουμε να κάνουμε με δημοκρατικές κυβερνήσεις, που επιβεβαιώνονται με την ψήφο του λαού. Αλλά και οι Έλληνες επιχειρηματίες πρέπει να αναρωτηθούν για το μέλλον τους, με τα δεδομένα αυτά. Όσοι νομίζουν, ότι θα διασωθούν, είναι πολύ γελασμένοι. Τέλος, υπάρχει το θέμα των συναλλαγματικών ισοτιμιών του ευρώ προς το δολάριο και το γιεν, αλλά και του ευρώ με τα νομίσματα των χωρών - μελών της Ενωμένης Ευρώπης, που δεν συμμετέχουν στην ΟΝΕ.
Αστάθεια στη σχέση με το δολάριο ή το γιεν, που μπορεί να μην οφείλεται καθόλου σε ευθύνη του ευρώ, αλλά στις προτεραιότητες που βάζει η πολιτικής της Ουάσιγκτον ή του Τόκιο, θα υποχρεώνει σε δραστική μεταβολή πολιτικών εντός ζώνης ΕΥΡΩ.
Ας δούμε, τι γίνεται σήμερα με την ασιατική κρίση και την πρωτοφανή κατρακύλα του γιεν, που, ανεξάρτητα από τα ιαπωνικά προβλήματα, οδηγεί σε ρεκόρ εξαγωγών. Αλλά και την πτώση της αξίας του δολαρίου σε σχέση με το μάρκο, που δυσχεραίνει τις εξαγωγές στις Η.Π.Α. και δημιουργεί ύφεση στην Ευρώπη. Όλα αυτά είναι ζητήματα, που κάνουν το Ευρώ μια περιπέτεια άγνωστης έκβασης και τούτο γιατί έχουμε στην προκειμένη περίπτωση μια ιστορικών διαστάσεων πρωτοτυπία. Αντί, δηλαδή, η νομισματική ένωση να είναι η κατάληξη της πολιτικής ένωσης και της πραγματικής σύγκλισης των επιπέδων ανάπτυξης, προηγήθηκε για να εκβιαστεί η πολιτική ένωση, ή για να ικανοποιηθεί η ανάγκη ενοποίησης της Γερμανίας.
Ας έλθουμε τώρα στα δικά μας, στην πολιτική της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ του κ. Σημίτη. Θα την δούμε από δύο σκοπιές, την σκοπιά της εξωτερικής πολιτικής και την σκοπιά της οικονομίας. Πρώτα θα αναφερθούμε στην σκοπιά της εξωτερικής πολιτικής.
Η λογική, που επικρατεί, είναι, ότι η ένταξη στην ΟΝΕ είναι ο υπέρτατος εθνικός στόχος, η επιτυχία του οποίου αξίζει κάθε θυσία και παραχώρηση. Αυτή έχει την απόλυτη προτεραιότητα, περισσότερο ακόμη και από την ανάσχεση του τουρκικού επεκτατισμού. Λόγω αυτής, έχουν ανατραπεί όλες οι προτεραιότητες, που ίσχυαν για δεκαετίες στην ελληνική εξωτερική πολιτική. Η πολιτική αυτή γίνεται ακόμη πιό επικίνδυνη, αν λάβουμε υπόψη, ότι εκφράζει ένα μόνο τμήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την Γερμανική δηλαδή άποψη, ή έστω την γαλλογερμανική. Πολιτικά σημαίνει τα εξής.
Η Γερμανία είναι τελεσίδικα η επικυρίαρχη και πολιτικά δύναμη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού είναι επικυρίαρχη οικονομικά. Η ενοποίηση θα γίνει, λοιπόν, με κέντρο το Βερολίνο και μάλιστα στο προβλεπόμενο μέλλον. Η Ο.Ν.Ε. είναι το υπόβαθρο άσκησης καταναγκασμού ενοποίησης και, συνεπώς, αφού η πλειοψηφία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα 12 μέλη δηλαδή, προσχωρούν, αργά ή γρήγορα θα προσχωρήσουν αναγκαστικά και οι άλλοι, ή και να μην προσχωρήσουν, ή ακόμη και αν φύγουν από την Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ελλάδα θα είναι με τούς περισσότερους. Μετά, όμως, τον έλεγχο της οικονομικής πολιτικής από την Γερμανία, η πολιτική ένωση απέχει ένα βήμα. Ας σπεύσουμε, λοιπόν, πριν χαθεί το τρένο.
Γνωρίζει ο κ. Σημίτης, ότι οικονομικά δεν μπορεί η Ελλάδα να αντέξει ούτε βραχυπρόθεσμα την Ο.Ν.Ε., γιατί το κόστος θα είναι τεράστιο. Θέλει απλώς μόνο να μπει για πολιτικούς λόγους και ύστερα θα είναι πια υπόθεση της Γερμανίας να μας φροντίσει. Άρα, να ικανοποιήσουμε στιγμιαία έστω τα κριτήρια του Μάαστριχ και η υπόθεση έκλεισε.
Η Γερμανία πια, ως επικυρίαρχη δύναμη, θα προστατέψει τα εξωτερικά σύνορα της Ένωσης από τούς τρίτους, δηλαδή στην περίπτωσή μας από την Τουρκία. Αλλά και στενά οικονομικά, αφού θα έχει την πολιτική μας ευθύνη, αυτή θα μεριμνήσει. Βλέπουμε, δηλαδή, επανάληψη της λογικής του Κων/νου Καραμανλή, μετά 20 έτη.
Ας θυμηθούμε πάλι τις διατυπώσεις του Καραμανλή, "σας πέταξα στην θάλασσα για να μάθετε να κολυμπάτε", ή "στην Ε.Ο.Κ. μπήκαμε για λόγους πολιτικούς, όχι οικονομικούς". Ας βάλουμε όπου θάλασσα και Ε.Ο.Κ. τη λέξη Ο.Ν.Ε. και έχουμε την θέση Σημίτη για το θέμα.
Με αυτές τις διορθώσεις, όσα ελέχθησαν στο κεφάλαιο 3 τού παρόντος, για τη λογική της προσέγγισης Καραμανλή στο θέμα Ε.Ο.Κ. τη δεκαετία του 80, ισχύουν πλήρως. Παρεμπιπτόντως, αυτές είναι στην ουσία τους και οι θέσεις της Νέας Δημοκρατίας και τμήματος του Συνασπισμού.
Ας δούμε, τώρα, ποιοι είναι οι κίνδυνοι αυτής της θεώρησης.
Αποδέχεται αξιωματικά, ότι η Γερμανία είναι η διάδοχη δύναμη των Η.Π.Α. στην Ευρώπη και ότι αυτό περίπου έγινε ήδη αποδεκτό. Ότι, δηλαδή, οι Η.Π.Α. αποδέχθηκαν αυτό πού δεν κατάφεραν δύο παγκόσμιοι πόλεμοι. Δηλαδή, την Γερμανία να ενσωματώνει τον χώρο τον Κεντροευρωπαϊκό, αλλά και της εγγύς Ανατολής, δηλαδή, τα Βαλκάνια και την Τουρκία, να ακουμπά τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής και, με δεδομένη την αδυναμία της Ρωσίας, να μεταβάλει και αυτήν σε μια αχανή αγορά πρώτων υλών. Πιο συνοπτικά, ότι οι Η.Π.Α. αποδέχθηκαν το γεγονός, ότι η Γερμανία, με ενσωμάτωση των υπολοίπων Ευρωπαϊκών οικονομιών, είναι η διάδοχη δύναμη σε αυτό το τμήμα του πλανήτη. Αν, μάλιστα, προσθέσουμε και το γεγονός ότι το ΕΥΡΩ θα υποκαταστήσει το δολάριο, τότε μπορούμε να πούμε, ότι οι Η.Π.Α. βρίσκονται ήδη σε πορεία μετάπτωσης από υπερδύναμη σε μεσαία δύναμη. Πολύ περισσότερο αν στις σκέψεις αυτές προσθέσουμε και ανάλογες φιλοδοξίες και βλέψεις στην Άπω Ανατολή από την Ιαπωνία.
Εμείς πιστεύουμε, ότι τέτοιες εκτιμήσεις είναι τουλάχιστον πρόωρες και επικίνδυνες. Η κρίση στην Ασία, την Ρωσία, την Λατινική Αμερική, οι μεταπτώσεις της τιμής του δολαρίου, η ραγδαία πτώση της τιμής του πετρελαίου και άλλων βασικών πρώτων υλών, η ανασφάλεια για το μέλλον του Ρωσικού καθεστώτος, οι διάφορες κρίσεις στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή και στο Αιγαίο, η θέση της Βρετανίας, της Δανίας και της Σουηδίας εκτός ΕΥΡΩ, είναι μάχες του ίδιου πολέμου, που γίνεται στη σκιά. Και για να είμαστε ειλικρινείς, ο φόβος της Μπούντεσμπανκ και η απαίτηση για υψηλά επιτόκια και αυστηρή τήρηση της συνθήκης του Μάαστριχ εκεί βρίσκεται.
Άποψή μας είναι, ότι οι Η.Π.Α. θα αγωνιστούν σκληρά για τον παγκόσμιο ρόλο τους. Ιδιαίτερα, θα παλέψουν για τον ρόλο του δολαρίου και τον απόλυτο έλεγχο των πηγών και των οδών μεταφοράς του πετρελαίου. Οι Η.Π.Α. θα δώσουν δηλαδή μάχη για την εγγύς και Μέση Ανατολή.
Τα Βαλκάνια αλλά και το Αιγαίο, συνεπώς, θα είναι εστία αναταραχής και κινδύνων, επί όσο χρόνο θα παραμένει η αμφισβήτηση. Πέραν όμως απ' αυτά, οι Η.Π.Α. θα προτιμήσουν ακόμη και αλλαγή καθεστώτος στην Ρωσία, ακόμη και επιστροφή της στον ολοκληρωτισμό, ώστε να αναβιώσει ο ψυχρός πόλεμος με τη σύγχρονη μορφή π.χ. ενός εθνικιστικού καθεστώτος στη Ρωσία παρά την παράδοση της Ευρώπης σε μια δύναμη. Ο τρόπος με τον οποίο, μετά την τελευταία νομισματική κρίση, εγκαταλείφθηκε η Ρωσία, πρέπει να μας προκαλεί σοβαρές σκέψεις.
Ας δούμε, όμως, το ζήτημα και από την οικονομική άποψη.
Οι επιπτώσεις της Συνθήκης του Μάαστριχ στην οικονομία και στη χώρα μας είναι προφανείς :

1. Κατάργηση όλων των κρατικών ρυθμιστικών παρεμβάσεων και επιβολή αυτού, που λέγεται απορύθμιση. Αυτό σημαίνει, στην πράξη, ο νεοφιλελευθερισμός. Όλα τα ρυθμίζει η αγορά. Μια επικίνδυνη πολιτική για όλους, ιδιαίτερα, όμως, για αναπτυσσόμενη χώρα, όπως η Ελλάδα
2. Συρρίκνωση, μέχρις εξαφάνισης, του Κράτους Πρόνοιας, διότι παράγει ελλείμματα και μειώνει την ανταγωνιστικότητα
3. Περιοριστική εισοδηματική πολιτική - αλλιώς λιτότητα - απροσδιόριστου χρόνου
4. Ανατροπή εργασιακών σχέσεων, με κατάργηση δικαιωμάτων των εργαζομένων, δεκαετιών. Π.χ. οκτάωρο, άδειες, δώρα Πάσχα - Χριστουγέννων, ασφαλιστική υποχρέωση εργοδότη, συνθήκες εργασίας, επιδόματα, προστασία γυναικείας εργασίας. Αυτή είναι η απορύθμιση στην Πράξη
5. Αδυναμία συγκρότησης αναπτυξιακής πολιτικής
6. Συρρίκνωση παραγωγικής βάσης της οικονομίας και αφελληνισμό της
7. Ανεργία σε διψήφια νούμερα και μόνιμη βάση
8. Συρρίκνωση της αγροτικής παραγωγής, μείωση του αγροτικού πληθυσμού και ερήμωση της υπαίθρου
9. Νομισματικές κρίσεις, από την ενίσχυση του χρηματιστηριακού και κερδοσκοπικού κεφαλαίου, που δημιουργεί κέρδη από τις κρίσεις
10. Διάσπαση της κοινωνικής συνοχής από την κατάλυση της κοινωνίας της αλληλεγγύης
11. Εγκληματικότητα και περιθωριοποίηση ευρύτατων κοινωνικών στρωμάτων

Αλλά, δεν είναι μόνον αυτά.
Προσπαθούμε, με κάθε είδους λογιστικά τερτίπια, να δείξουμε ότι πιάνουμε τα νούμερα. Με ιδιωτικοποιήσεις, που θα βελτιώνουν την εικόνα του προϋπολογισμού, δηλαδή ευημερία αριθμών μιας χρήσης, με συναλλαγματική πολιτική, που είναι πρόσκληση στους κερδοσκόπους, για επίθεση κατά της δραχμής, με μείωση και βασικών κρατικών λειτουργιών, στην παιδεία, την υγεία, την πρόνοια, τις συντάξεις, αλλά και την άμυνα, προσπαθούμε να δείξουμε ότι ακουμπήσαμε τον πήχυ στο επίμαχο ύψος.
Διακινδυνεύουμε κοινωνική έκρηξη, εκτιθέμεθα σε πιέσεις στο Αιγαίο, την Θράκη και στην Κύπρο, οπισθοχωρούμε σε καίρια ζητήματα, με κριτήριο τους δείκτες. Και, ύστερα, εξουθενωμένοι, χωρίς εφεδρείες, θα παραδώσουμε τα κλειδιά στις Βρυξέλλες, για να γίνει η χώρα η μακρινή επαρχία τους.
Αυτό είναι το όραμα, η νέα εθνική στρατηγική του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας και τμήματος του Συνασπισμού. Και αν επανακάμψει η διεθνής κρίση, κάτι πολύ αναμενόμενο, τι γίνεται; Πώς θα αντισταθούμε;
΄Η πώς αντιμετωπίζεται μια υποτροπή της κρίσης στο Αιγαίο, όταν οι Τούρκοι, οι οποίοι παρακολουθούν, την αποπειραθούν πιστεύοντας, ότι και τότε η ΟΝΕ θα έχει προτεραιότητα και εμείς δεν θα αντισταθούμε ;
Η πολιτική αυτή, κάτω από τις σημερινές συνθήκες της διεθνούς ζωής, είναι τζόγος επικίνδυνος ως θανατηφόρος. Όσον αφορά το Άμστερνταμ, δεν δικαίωσε τα αναμενόμενα. Το Άμστερνταμ όφειλε, κατά την πρόβλεψη της Συνθήκης του Μάαστριχ, να είναι η συνθήκη πολιτικής ένωσης, αυτή που θα προδιέγραφε τις διαδικασίες πολιτικής ενοποίησης. Δυστυχώς, η πανηγυρική επιβεβαίωση της αδυναμίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης να είναι κάτι περισσότερο από ζώνη ελεύθερων συναλλαγών, με κάποια από τα κράτη της να διαθέτουν και κοινό νόμισμα, το ευρώ. Έτσι, η Ευρωπαϊκή Ένωση λειτουργεί ως ένας μηχανισμός, που υπηρετεί τα συμφέροντα του διεθνούς χρηματιστηριακού, τραπεζικού και πολυεθνικού, μεταπρατικού κεφαλαίου, σε βάρος των απλών ανθρώπων.
Το Κόσσοβο δείχνει, ότι, δυστυχώς, η Ευρωπαϊκή Ένωση επέλεξε να είναι πολιτικός νάνος. Ιδιαίτερα τα μικρά κράτη δεν πρέπει να το ξεχνούν.
Θέσεις του ΔΗΚΚΙ για την Ενωμένη Ευρώπη
Συνοψίζοντας όλα τα παραπάνω καταλήγουμε στα εξής:
Στα προηγούμενα κεφάλαια προσπαθήσαμε να αναλύσουμε το εγχείρημα της ευρωπαϊκής ενοποίησης, μέσα από τις αλληλοσυγκρουόμενες δυνάμεις και στρατηγικές, που διαμόρφωσαν την Ευρωπαϊκή Ένωση, σε αυτό που είναι σήμερα. Προσπαθήσαμε, επίσης, με αντικειμενικότητα, να δούμε την ελληνική πολιτική απέναντι στο εγχείρημα, γιατί, όπως τονίσαμε και στην εισαγωγή, φιλοδοξία του ΔΗΚΚΙ είναι, σε θέματα καίριας σημασίας, να οικοδομεί πάνω στο σύνολο των εθνικών δυνάμεων και προσπαθειών.
Συνοψίζοντας όλα τα παραπάνω, καταλήγουμε στα εξής:

• Η προσπάθεια για την ευρωπαϊκή ενοποίηση θα προκύπτει κάθε φορά από την συνισταμένη των συμφερόντων και επιρροών των μεγάλων διεθνών οικονομικών και πολιτικών κέντρων. Η ευρωπαϊκή ενοποίηση δεν είναι μόνο θέμα πολιτικής βούλησης, αλλά κυρίως συσχετισμού δυνάμεων
• Η πρώτη φάση είχε σαν όραμα, για το απώτερο αδιευκρίνιστο μέλλον, περισσότερο σαν ευχή, την πολιτική ένωση και σαν ουσιαστικό περιεχόμενο την δημιουργία μιας μεγάλης και ευημερούσας αγοράς
• Η δεύτερη φάση, που συνδυάζεται με την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και την επανένωση της Γερμανίας, βάζει για πρώτη φορά το ζήτημα της πολιτικής ένωσης σε ρεαλιστική βάση. Βάζει, όμως, ταυτόχρονα και σειρά θεμάτων, όπως, πρώτιστα, τη σχέση με τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία σε δεύτερο βαθμό. Μένει ανοιχτό το ερώτημα, πόσο μαχητικά θα διεκδικήσει η Γερμανία τον πολιτικό ρόλο, που αντιστοιχεί στην οικονομική της δύναμη, αλλά και τι θα θεωρήσουν οι Ηνωμένες Πολιτείες εύλογο να παραχωρήσουν. Είναι σημαντικό να προσθέσουμε, ότι ανάλογες διεκδικήσεις νέου ρόλου μπαίνουν και από την Ιαπωνία και αυτό περιπλέκει την κατάσταση
• Η νέα αυτή φάση θα κρατήσει για απρόβλεπτο χρόνο και θα έχει ένταση και θύματα, γιατί και τα τρία κέντρα, που παλεύουν για την ηγεμονία, είναι σε πλήρη άνθηση οικονομική. Η παγκόσμια οικονομική κρίση είναι εκδήλωση αυτής της διαμάχης, γι' αυτό και δεν θα λήξει σύντομα
• Το τέλος αυτής της φάσης θα οριοθετεί και την νέα ισορροπία, τη Νέα Τάξη Πραγμάτων, και το πραγματικό τέλος του 20ου αιώνα. Χωρίς να μπορούμε να προβλέψουμε το ακριβές περιεχόμενο, μπορούμε να πούμε, ότι κανείς δεν θα κερδίσει πλήρως, αλλά και κανείς δεν θα χάσει πλήρως. Το πιθανότερο είναι ,λοιπόν, οι ζώνες οικονομικής επιρροής στην Ευρώπη και την Νοτιοανατολική Ασία
• Μέχρι, όμως, να διαμορφωθεί η νέα ισορροπία, φυσικό είναι να υπάρξουν θύματα πολλά, όπως, για παράδειγμα, σήμερα είναι οι πρώην "τίγρεις" της Νοτιοανατολικής Ασίας. Πολλοί θα είναι οι αναλώσιμοι και αυτό θα είναι οδυνηρό γι' αυτούς. Προσπάθειες ετών θα κονιορτοποιηθούν και ολόκληρες κοινωνίες θα ισοπεδωθούν. Ιδιαίτερα οι μικροί λαοί πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί. Τα προηγούμενα ισχύουν ιδιαίτερα για μας, που, εκτός από οικονομικά, έχουμε και εθνικά ζητήματα ανοιχτά
• Η Ελληνική πολιτική για την Ενωμένη Ευρώπη, όπως αυτή εκφράστηκε από τις Ελληνικές κυβερνήσεις μέχρι και σήμερα, είχε και έχει για την Ευρωπαϊκή Ένωση το όραμα του καταφυγίου από τον Τουρκικό κίνδυνο και του χρηματοδότη για την υπέρβαση της καθυστέρησης
• Η σημερινή κυβέρνηση, μηδενίζοντας τους κινδύνους που υπάρχουν, βάζει τα πάντα σε μια εκδοχή λύσης, ότι η Γερμανία θα κερδίσει την παρτίδα. Ότι, δηλαδή, θα ηγηθεί, τελικά, σαν κυρίαρχη οικονομικά και πολιτικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι θέση, που, με τα σημερινά δεδομένα, είναι επικίνδυνη και βλαπτική για τα εθνικά μας συμφέροντα, αφού προκαλεί εχθρότητες, που μπορεί να γίνουν μοιραίες. Ταυτόχρονα εξαντλεί το παραγωγικό δυναμικό της χώρας και διαλύει την κοινωνική συνοχή

Τι κάνουμε συνεπώς; Ποια γραμμή πλεύσης ακολουθούμε στους δύσκολους καιρούς που έρχονται;
Το ΔΗΚΚΙ έχει όραμα για την ευρωπαϊκή ενοποίηση.
Πιστεύουμε ότι η ευρωπαϊκή ενοποίηση είναι εφικτή μόνον πάνω στις αρχές της αλληλεγγύης, της ειρήνης, της δημοκρατίας, της ελευθερίας, του αλληλοσεβασμού και της σύνθεσης των πολιτισμών, χωρίς προκαταλήψεις. Γι' αυτό πιστεύουμε, ότι ο σοσιαλισμός, με ανθρωπιά και δημοκρατία, εγγυάται την πιο ασφαλή πορεία, στην προσέγγιση του ευρωπαϊκού οράματος. Στα πλαίσια αυτών των αρχών, θα πρέπει να αναζητηθούν οι συγγενείς ιδεολογικά δυνάμεις, για να συνθέσουμε όλοι μαζί την νέα διεθνή των δυνάμεων της εργασίας, της δημιουργίας και του πολιτισμού.
Οι θέσεις μας είναι απλές, σαφείς και κατανοητές από τον Ελληνικό λαό, ο οποίος βάλλεται από μία μοναδικής έντασης πλύση εγκεφάλου, για την σημασία της ΟΝΕ, με διασυρμό ως αναχρονιστή κάθε έστω διστακτικού

• Το ΔΗΚΚΙ είναι κίνημα, που βλέπει θετικά την διαδικασία της Ενωμένης Ευρώπης των λαών, προς όφελος όλων των κρατών και των ευρωπαίων πολιτών και πιστεύει στην βιωσιμότητά της. Αρκεί οι μεγάλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να πολιτευθούν με αίσθημα ιστορικής ευθύνης, κάτι που δεν είναι καθόλου βέβαιο και με άξονες την αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών και των λαών
• Πιστεύει το ΔΗΚΚΙ, ότι η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, πρέπει να έχει σαν προϋπόθεση την δημιουργική σύζευξη των εθνικών ιδιαιτεροτήτων των κρατών - μελών, κάτι πού αποκλείει, οπωσδήποτε, ηγεμονισμούς και βιασύνες. Αρνούμαστε την εξέλιξη σε Ομοσπονδία της Ε.Ε. Το Έθνος - Κράτος πρέπει να διατηρηθεί
• Πιστεύει το ΔΗΚΚΙ, πως, αν παραβλεφθεί ο παραπάνω παράγων, για λόγους αποτελεσματικότητας ή ανταγωνισμού με άλλα κέντρα, ή εθνικιστικού εγωισμού, ή για οικονομικούς λόγους, τα αποτελέσματα θα είναι μοιραία. Ιδέες όπως, να μειωθεί ο αριθμός των επιτρόπων, για να είναι πιο ευκίνητη η Κομισιόν και να μετέχουν μόνο εκπρόσωποι των μεγάλων κρατών, ή να μειωθεί ο αριθμός των επισήμων γλωσσών και τα κείμενα να μεταφράζονται μόνο σε δύο ή τρεις γλώσσες, ή να αποφασίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση με βάση πληθυσμιακά κριτήρια, ή να γίνει διευθυντήριο τριών ή τεσσάρων "Μεγάλων", θα είναι θανατηφόρες για την προοπτική της ευρωπαϊκής ενοποίησης
• Πιστεύει το ΔΗΚΚΙ, ότι η μεγαλύτερη εγγύηση για την επιτυχία της Ενωμένης Ευρώπης είναι η σύγκλιση των επιπέδων ανάπτυξης και ευημερίας των λαών και όχι των αριθμών. Αυτό σημαίνει, μεταξύ άλλων, μεταφορά πόρων από τον Βορρά στο Νότο. Ο πλούσιος Βορράς αν ενδιαφέρεται για την προοπτική της πραγματικής Ενωμένης Ευρώπης, πρέπει να περιορίσει την απληστία και να μην αντιμετωπίζει τον Νότο ως αποικία σύγχρονης μορφής. Συνέπεια αυτής της θέσης είναι η ανάγκη αύξησης του προϋπολογισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης
• Πιστεύει το ΔΗΚΚΙ, ότι πρέπει να προηγηθεί η εμβάνθυση όλων των πολιτικών για τα σημερινά μέλη, πριν επεκταθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση σε νέα διεύρυνση. Η απεριόριστη επέκταση, πολύ περισσότερο όταν αυτή δεν συνοδεύεται από αύξηση πόρων, είναι συνταγή διάλυσης. Ή, στην καλύτερη περίπτωση, έντεχνος τρόπος μετατροπής της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε ζώνη ελευθέρων συναλλαγών
• Πιστεύει το ΔΗΚΚΙ, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να ορίσει τον γεωπολιτικό χώρο συμφερόντων της και να αναλάβει την ευθύνη της άμυνάς της. Επί όσο χρόνο η άμυνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα είναι στην αρμοδιότητα των ΗΠΑ, δια του ΝΑΤΟ, επί τόσο χρόνο η Ε.Ε θα είναι πολιτικός νάνος και τελικά θα αμερικανοποιηθεί. Οι ΗΠΑ έχουν παγκόσμιο πλέγμα συμφερόντων και, συνεπώς, οι προτεραιότητες Ευρώπης και ΗΠΑ εντός ΝΑΤΟ δεν ταυτίζονται. Αυτό, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι το ΝΑΤΟ δεν έχει σήμερα λόγο ύπαρξης, μετά τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Η ταύτιση τελείωσε με την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης
• Είναι αυτονόητο, ότι η Ε.Ε οφείλει να εγγυάται την ασφάλεια των μελών της και τα εξωτερικά σύνορα της Ένωσης έναντι τρίτων μη μελών. Αλλιώς, μακροπρόθεσμα, θα αναζητήσουν τα μέλη αυτά άλλες λύσεις
• Πιστεύει το ΔΗΚΚΙ, ότι η ΟΝΕ είναι μη βιώσιμη στην διάρκεια και διασπαστική της ευρωπαϊκής ενοποίησης, κάτω από τους όρους που αυτή σήμερα επιχειρείται. Πιστεύει το ΔΗΚΚΙ, ότι όσοι προωθούν το Μάαστριχ και το Άμστερνταμ, ανεξαρτήτως προθέσεων, προωθούν τον κατακερματισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ΟΝΕ είναι μια πράξη βιασμού της ιστορικής εξέλιξης, να επιτευχθεί, δηλαδή, υπέρβαση μιας ιστορικής φάσης από οικονομικό καταναγκασμό. Μοιραία, δεν θα αντέξει στη διάρκεια. Αν η Ε.Ε. δεν αναπτύξει αμέσως τις άλλες πολιτικές, ιδιαίτερα αν υπονομεύσει και δεν αναπτύξει και επεκτείνει και την μοναδική που υπάρχει, την Κ.Α.Π., την Κοινή Αγροτική Πολιτική, τότε η φθορά θα είναι ταχύτατη
• Πιστεύει το ΔΗΚΚΙ, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να δείξει το κοινωνικό πρόσωπο και να προωθήσει την κοινωνική αλληλεγγύη μέσα από πολιτικές ανάπτυξης, που αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της απασχόλησης, αλλά και της υγείας, της πρόνοιας και ιδιαίτερα του ασφαλιστικού και τέλος του συνταξιοδοτικού της τρίτης ηλικίας. Επίσης, θα πρέπει να προστατεύσει, ουσιαστικά και αποτελεσματικά, το περιβάλλον και την οικολογία γενικότερα. Αν αυτά αφεθούν στις δυνάμεις της αγοράς, τότε αργά ή γρήγορα και το όραμα της Ευρώπης θα ξεφτίσει
• Πιστεύει το ΔΗΚΚΙ, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει γρήγορα να καλύψει το δημοκρατικό έλλειμμα στους θεσμούς της, δίνοντας ρόλο ευρύτερο στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και δημιουργώντας και άλλους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς. Δεν είναι δυνατόν να διοικείται η Ευρώπη από ένα συμβούλιο της Ε.Κ.Τ., της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που κανείς δεν γνωρίζει, ούτε φυσικά εξέλεξε και δεν ελέγχεται δημοκρατικά. Αλλά και η Κομισιόν πάσχει από δημοκρατικές νομιμοποιήσεις. Κυρίως, θα πρέπει να καταργηθεί η μοναδική σκέψη, που επιβάλλει η Συνθήκη του Μάαστριχ, και διατηρήθηκε από την Συνθήκη του Άμστερνταμ, που εξαφανίζει κάθε έννοια δημοκρατίας, αφού απαγορεύει την ελεύθερη επιλογή ιδεολογίας και κοινωνικοοικονομικού συστήματος από τους λαούς της Ενωμένης Ευρώπης, επιβάλλοντας ως υποχρεωτικό σύστημα και ιδεολογία τον νεοφιλελευθερισμό
• Πιστεύει το ΔΗΚΚΙ, ότι η Ενωμένη Ευρώπη θα πρέπει, με πρωτοβουλίες της, να συμβάλει στην λύση παγκοσμίων προβλημάτων, όπως του αναλφαβητισμού, της πείνας, της υγείας, της υπανάπτυξης. Μόνον έτσι ο κόσμος θα γίνει ασφαλέστερος και ο ευρωπαϊκός πολιτισμός θα γίνει πρότυπο προς μίμηση
• Πιστεύει το ΔΗΚΚΙ, ότι θα πρέπει να στηρίζονται οι πρωτοβουλίες πάνω στην έρευνα και την ανάπτυξη, ιδιαίτερα εκείνες που αφορούν τις ιδιαιτερότητες κάθε χώρας, στον γεωπολιτικό και οικονομικό τομέα. Αρνούμαστε την παράδοση της επιστημονικής έρευνας στις πολυεθνικές
• Πιστεύει το ΔΗΚΚΙ, στην ακώλυτη ανάπτυξη εθνικής στρατηγικής για την παιδεία. Αρνείται την επιβολή προτύπων επιβαλλόμενης ρομποτοποίησης του ανθρώπου, με την κατευθυνόμενη υπερεξειδίκευση
• Πιστεύει το ΔΗΚΚΙ, ότι η Ενωμένη Ευρώπη θα πρέπει να είναι παράγοντας ειρήνης και προόδου, σε όλη την περιοχή της Ευρώπης, όπως την τελευταία την προσδιορίζουμε παραπάνω
• Πιστεύει, τέλος, το ΔΗΚΚΙ, ότι οι παραπάνω στόχοι μπορούν και πρέπει να επιτευχθούν, σε συνεργασία με άλλες πραγματικές προοδευτικές δυνάμεις, στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης
• Το ΔΗΚΚΙ είναι κατηγορηματικά αντίθετο στις νεοφιλελεύθερες Συμβάσεις του Μάαστριχ και του Άμστερνταμ. Οι συμβάσεις αυτές δυναμιτίζουν το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης των λαών, της δημοκρατίας, της ανάπτυξης και της κοινωνικής αλληλεγγύης

Η παγκοσμιοποίηση, που είναι η νέα διεθνής του κεφαλαίου, πρέπει σύντομα να αντιμετωπιστεί, με την νέα διεθνή των δυνάμεων της εργασίας, της δημιουργίας και του πολιτισμού, που υφίστανται τις βάρβαρες και απάνθρωπες συνέπειες αυτής της παγκοσμιοποίησης.
Νέα σχήματα πρέπει να προκύψουν με υπέρβαση προκαταλήψεων ετών.
Η κλίμακα των ενεργειών πρέπει να αλλάξει και από τη στενά εθνική να αποκτήσει ορίζοντα παγκοσμιότητας. Θα χρειαστούν, λοιπόν, πολλές προσπάθειες, αλλά και πνεύμα καινοτόμο και ριζοσπαστικό.
Πρέπει, λοιπόν, το ΔΗΚΚΙ, σαν γνήσια ελληνική προοδευτική δύναμη, να συμβάλλει στην δημιουργία αυτού του νέου προοδευτικού διεθνούς κινήματος, που θα συσπειρώνει τους σημερινούς "μη προνομιούχους", που είναι όσοι δεν αντέχουν στον τύπο "εκσυγχρονισμού", που το διεθνές χρηματιστηριακό και τραπεζικό κεφάλαιο μεθοδεύει.
Επίλογος
Η νέα εποχή έχει ήδη ξεκινήσει και λειτουργεί ως ο "μεγάλος ανατροπέας".
Έργο των προοδευτικών δυνάμεων είναι να κατανοήσουν την νέα εποχή και με νέους αγώνες, σε νέα πλαίσια και δεδομένα, να δώσουν την μάχη για τις ίδιες αρχές και αξίες.
Το ΔΗΚΚΙ καθημερινά αποδεικνύει, ότι είναι εδώ "σαν έτοιμο από καιρό, και θαρραλέο" και με αισιοδοξία δίνει τη μάχη για την νέα εποχή, που θα φέρει και πάλι την αισιοδοξία και το χαμόγελο στους ανθρώπους του μόχθου, της δημιουργίας και του πολιτισμού.
Το ΔΗΚΚΙ λέει :
ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΝΩΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΙΤΩΝ
ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΝΩΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ - ΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗΣ
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΑΡΙΘΜΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ
ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΝΩΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ - ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΡΟΟΔΟΥ
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΤΟΥ ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟΥ - ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΣΚΕΨΗΣ
ΕΝΩΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΥΡΩ

• Είμαστε υπέρ της δημόσιας δωρεάν παιδείας για όλους τους Έλληνες ανεξάρτητα από την οικονομική ή την ταξική τους θέση
• 12χρονη υποχρεωτική εκπαίδευση για απόκτηση Απολυτηρίου Λυκείου. Αυτόνομο Λύκειο, στο οποίο θα παρέχεται τόσο η γενική εκπαίδευση όσο και ο επαγγελματικός προσανατολισμός. Κατάργηση των εισαγωγικών εξετάσεων για την είσοδο στα Πανεπιστήμια και στα Τ.Ε.Ι. με ελεύθερη εισαγωγή όλων των μαθητών που το επιθυμούν σε προπαρασκευαστικό έτος στα Πανεπιστήμια
• Έμφαση στην έρευνα, Εθνικό σχέδιο ανάπτυξης Πληροφορικής και οργάνωση κοινών υπολογιστικών κέντρων για όλα τα σχολεία
• Δωρεάν στέγαση και σίτιση των φοιτητών που σπουδάζουν μακριά από τον τόπο διαμονής τους. Οικονομική στήριξη, υπό μορφή άτοκων δανείων στους οικονομικά ασθενέστερους φοιτητές

• Η υγεία είναι κοινωνικό αγαθό και παρέχεται δωρεάν από την πολιτεία. Δεν είναι εμπόρευμα
• Στηρίζουμε το ΕΣΥ, το εκσυγχρονίζουμε και το αναπτύσσουμε ποιοτικά και ποσοτικά
• Άμεση λειτουργία του θεσμού του Οικογενειακού Γιατρού και του γιατρού στο χώρο εργασίας. Να παρέχεται το δικαίωμα τους ίδιους τους ασθενείς να επιλέγουν ελεύθερα τον οικογενειακό γιατρό και να ασκούν το δικαίωμα της δεύτερης ιατρικής γνώμης μέσα στο Ε.Σ.Υ.
• Να υπάρχουν σε όλα τα Δημόσια Ιατρικά Κέντρα γιατροί με βασικές ειδικότητες που θα εφημερεύουν σε 24ωρη βάση
• Να αναπτυχθεί το Ε.Κ.Α.Β. ως αυτόνομος κλάδος, συμπληρωματικός του Ε.Σ.Υ., με όλα τα μέσα ταχείας και ασφαλούς μεταφοράς των ασθενών καθώς και με κινητές μονάδες επείγουσας ιατρικής παρέμβασης με εκπαιδευμένο και έμπειρο προσωπικό
• Να δημιουργηθούν στα νοσοκομεία κατάλληλοι χώροι υποδοχής των πολυτραυματιών και των έκτακτων περιστατικών και να γίνεται σωστή υποδοχή των ασθενών από το ιατρικό και το νοσηλευτικό προσωπικό. Άμεση αντιμετώπισή των ασθενών αυτών με ταχύτατες εργαστηριακές εξετάσεις και ακτινογραφικό έλεγχο παντός τύπου
• Να ιδρυθούν κέντρα ψυχικής υγείας καθώς και μονάδες τεχνητού νεφρού σε κάθε Νομό της χώρας
• Να δημιουργηθούν οδοντιατρικά και μαιευτικά τμήματα στα νοσοκομεία που δεν υπάρχουν. Να δημιουργηθούν μονάδες εντατικής θεραπείας, αξονικού και μαγνητικού τομογράφου και νευροχειρουργικής σε κάθε Νοσοκομείο
• Να υποστηριχθούν οι εγχώριες βιοτεχνίες παραγωγής φαρμάκων και να καταργηθεί η συμμετοχή του ασθενούς στη δαπάνη προμήθειας των φαρμάκων
• Να θεσμοθετηθεί η Κάρτα Υγείας του Πολίτη, με εισαγωγή της στη μηχανοργάνωση για την τήρηση του ιατρικού ιστορικού των ασθενών, σε συνδυασμό με το ισχύον βιβλιάριο, με ασφαλιστικές δικλείδες για τη χρησιμοποίηση αυτών των προσωπικών δεδομένων
• Να βελτιωθούν ουσιαστικά οι αποδοχές του ιατρικού, νοσηλευτικού και βοηθητικού προσωπικού του ΕΣΥ και να προστατευθούν κοινωνικά από τις διάφορες άδικες επιθέσεις

Η πρόταση του ΔΗΚΚΙ για την Υγεία & το Φάρμακο

Εισαγωγή
Είναι κοινά αποδεκτό ότι ο άνθρωπος δεν απολαμβάνει όλα όσα η ιατρική επιστήμη και η βιοτεχνολογία μπορούν να του προσφέρουν. Υπάρχει μια μεγάλη απόσταση και αναντιστοιχία ανάμεσα στα πραγματικά επιτεύγματα της ιατρικής και στα υψηλά ποσοστά νοσηρότητας και θνησιμότητας, που ακόμα και σήμερα ταλανίζουν τον άνθρωπο, στιγματίζοντας την είσοδό του στον 21ο αιώνα.
Οι διαπιστώσεις και οι εκτιμήσεις της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας, αλλά και ένα πλήθος από έγκυρες επιστημονικές μελέτες, δείχνουν ότι η κρίση στον χώρο της υγείας τείνει να μετεξελιχθεί σε παράγοντα μόνιμης αλλοίωσης της βιολογικής συνέχισης του ανθρώπου. Τώρα πια η κατοχύρωση της υγείας των συμπολιτών μας δεν επιτυγχάνεται μόνο με την αναβάθμιση των υπηρεσιών υγείας, σε επίπεδα πρόληψης και θεραπείας, αλλά και με την εξασφάλιση υγιεινών συνθηκών εργασίας και διαβίωσης, αφού ολόκληρος ο πλανήτης μας, έχει μετατραπεί σε ένα επικίνδυνο και μολυσματικό περιβάλλον.
Για το ΔΗΚΚΙ τα προβλήματα δεν αντιμετωπίζονται μόνο με τις αναγκαίες επιστημονικές και ιατρικές ανακαλύψεις, ούτε με την εφαρμογή τους σε στενά και ατομικά επίπεδα, αλλά με προγραμματισμό που θα τοποθετήσει κάθε επιστημονικό επίτευγμα στην υπηρεσία του συνόλου, για να εξασφαλίσει βραχυπρόθεσμα, την πρόληψη και την καταστολή των ασθενειών και μακροπρόθεσμα, ανθρώπινες και ανανεώσιμες συνθήκες ζωής και εργασίας. Επομένως, είναι, κατά κύριο λόγο, θέμα πολιτικής αντίληψης και προοπτικής, για ένα υγιή τρόπο ζωής, για μία κοινωνία που θα αποκλείει τη δυστυχία και τη νοσηρότητα.
Το ΔΗΚΚΙ, ως γνήσιο κοινωνικό κίνημα, έχει την απαραίτητη πολιτική βούληση να επιβάλλει και για την υγεία τις ανάλογες καινοτομίες, που θα αποτρέψουν τις συντηρητικές πολιτικές και θα επιτρέψουν την προοδευτική ανασυγκρότηση της κοινωνίας μας. Γι' αυτό, με την ιδρυτική του διακήρυξη, δήλωσε την προσήλωσή του στις αρχές του κοινωνικού κράτους, αρχές που εγκρίθηκαν (εν συνεχεία) ομόφωνα από την Πρώτη Πανελλήνια Συνδιάσκεψη. Με την απόφαση δε της 9ης Συνόδου της Κ.Π.Ε. αποκαλύπτει τις συντηρητικές επιλογές για την υγεία, τονίζει τα προβλήματα και προτείνει θέσεις και λύσεις ρεαλιστικές.Για το ΔΗΚΚΙ, η νεοφιλελεύθερη αντίληψη, ότι ο άνθρωπος αποτελεί εργαλείο στην παραγωγική διαδικασία και ως εκ τούτου πρέπει να ασφαλίζεται και να συντηρείται (να επισκευάζεται), βρίσκεται εκτός κάθε πραγματικότητας και ιδεολογίας. Απόψεις και θέσεις (απ' όπου και αν προέρχονται) ότι οι απόμαχοι της δουλειάς, οι άνεργοι, οι μικροσυνταξιούχοι ζημιώνουν τις οικονομίες γιατί ζούνε πολλά χρόνια, ενώ τα εργατικά χέρια είναι ωφέλιμα μόνο όταν παράγουν, δεν προσβάλλουν βάναυσα μόνο την κοινωνική μας αλληλεγγύη και τον πολιτισμό μας, αλλά και όλες τις πανανθρώπινες ηθικές αξίες.
Ο άνθρωπος για το ΔΗΚΚΙ, αποτελεί την πρώτη προτεραιότητα και η υγεία του είναι το πολυτιμότερο κοινωνικό αγαθό, ανεξάρτητα αν αυτός συμμετέχει στην παραγωγική διαδικασία συμμετέχει γιατί υπολείπεται σε σωματικές και πνευματικές δυνάμεις. Η υγεία είναι δικαίωμα και αγαθό, που δεν πουλιέται, δεν αγοράζεται και δεν θα πρέπει να διαπραγματεύεται με διάφορους τρόπους και μεθόδους, γιατί πρέπει να αποτελεί την κύρια μέριμνα του κοινωνικού κράτους.
Είναι επιτακτική η ανάγκη επανεκτίμησης των αξιών της ζωής. Να μπει στο επίκεντρο της ζωής η πραγματική πολιτική και στο επίκεντρο της πολιτικής ο άνθρωπος και τα φυσικά κοινωνικά αγαθά (περιβάλλον και όλα τα φυσικά στοιχεία, που θεωρούνται πηγή ζωής).
Η ηγεσία του νέου ΠΑΣΟΚ, εκφράζει, σήμερα, συλλογικά, τις βαθύτερες επιδιώξεις του οικονομικού κατεστημένου για το Κράτος Πρόνοιας. Στόχος, να αξιοποιηθεί ο πρότερος "προοδευτικός βίος" και η ψευδεπίγραφη "κεντροαριστερά", ώστε να κατευνασθούν και στην πορεία να καμφθούν οι αντιστάσεις των προοδευτικών δυνάμεων, οι οποίες βλέπουν στο θεσμικό πλαίσιο του Ε.Σ.Υ., μία απ' τις αδιαπραγμάτευτες κατακτήσεις του Ελληνικού Λαϊκού Κινήματος.
Στην κατεύθυνση αυτή, συναντά και την "δικομματική" στήριξη της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, μιας και οι επιχειρούμενες αλλαγές συνιστούν θεμελιακά στοιχεία του προγράμματος και της ιδεολογίας της. Μετά τον οικονομικό στραγγαλισμό του Ε.Σ.Υ. (μέχρι και κατά 80% μείωση των δαπανών για το Νοσηλευτικά Ιδρύματα, κατά την τελευταία δεκαετία) και τις συνεχείς μειώσεις των κονδυλίων για την Υγεία στους Προϋπολογισμούς ΄96 - ΄98, ο κυβερνητικός νόμος για την Υγεία συνιστά το αναγκαίο θεσμικό όχημα για την επιχειρούμενη συντηρητική επιδρομή.Εκτός απ' την εισαγωγή εμπορικών προτύπων διοίκησης (manager) και την χωρίς προϋποθέσεις απελευθέρωση του κόστους των υγειονομικών πράξεων, με την εφαρμογή των διατάξεών του, επίσης προωθούνται:
α) Η υπονόμευση του θεσμού της "πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης" των ιατρών, που αποτελεί τη βάση κάθε εύρυθμου Συστήματος Υγείας και η καθιέρωση απογευματινών ιδιωτικών ιατρείων μέσα στα νοσοκομεία.
β) Η υποβάθμιση του κλάδου της Ψυχικής Υγιεινής και η επιχειρούμενη ψυχιατρική αντιμεταρρύθμιση, την ίδια στιγμή, κατά την οποία, τα ψυχικά νοσήματα καταλαμβάνουν την πρώτη θέση στις αιτίες νοσηρότητας των σύγχρονων κοινωνιών.
γ) Η θεσμική κατάργηση των Κέντρων Υγείας αστικού τύπου, η έμμεση κατάργηση των Κέντρων Υγείας αγροτικού τύπου και η υπονόμευση του Δημόσιου Οικογενειακού Γιατρού, με την μετατροπή του σε ένα είδος συμβασιούχου γιατρού, δηλαδή ένα είδος συμβασιούχου ιδιώτη.
Η τελευταία παρέμβαση, η οποία προδιαγράφει και το μέλλον του Πρωτοβάθμιου Τομέα Υγείας, συνδέεται στενά με την "ΚΡΙΣΗ ΑΝΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗΣ".
Η πολιτική πρόταση του ΔΗΚΚΙ για την Υγεία

• Απορρέει απ' τις ανθρωποκεντρικές προγραμματικές του διακηρύξεις και την επιμονή του, στις αρχές της ισονομίας, ισοπολιτείας και ολοκληρωμένης, (ή ολόπλευρης), ανάπτυξης. Την επιμονή του, στην επικαιρότητα των αρχών του Σοσιαλισμού με ανθρωπιά και δημοκρατία
• Εκφράζει την επιστημονική, προοδευτική αντίληψη, για τον πραγματικό εκσυγχρονισμό των υποδομών και μεθόδων της Υγείας, συνδιαμορφωμένη με τις προτεραιότητες και θέσεις, που κατά καιρούς διετύπωσε το λαϊκό κίνημα της χώρας μας
• Απευθύνεται, για να οριστικοποιηθεί, στον έλληνα πολίτη, ζητώντας τις συμπληρώσεις, τις διορθώσεις ή και την κριτική του, διότι σε αυτόν αποκλειστικά, επιζητεί την προωθητική δύναμη για την πραγμάτωσή της

Το ΔΗΚΚΙ προχωρεί στην παραπέρα διατύπωση θέσεων διότι:

• Με βάση το Πρόγραμμα Κυβερνητικής Πολιτικής, το οποίο έχει στοιχειοθετήσει, προκύπτουν οι κοινωνικά δίκαιες και ρεαλιστικές πολιτικές, που είναι ικανές να παράγουν τους πόρους, για την ανόρθωση της υγείας, στο ύψος του ΠΑΓΙΟΥ ΜΗ ΕΜΠΟΡΕΥΣΙΜΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΑΓΑΘΟΥ
• Από τις αναλύσεις της Ιδρυτικής του Διακήρυξης, συνεπάγεται, ότι υπάρχουν και αναπτύσσονται οι δυνάμεις εκείνες της Ελληνικής κοινωνίας, που θέλουν και μπορούν να αντισταθούν και να οδηγήσουν στην ριζοσπαστική ανασυγκρότηση των πολιτικών οργάνων και θεσμών του Κράτους και σε μια προοδευτική πορεία του τόπου
• Σαν επίκεντρο της πολιτικής του, ορίζει, την δράση για την υπεράσπιση των σημερινών στοιχειωδών κατακτήσεων της Δημόσιας Υγείας. Τη συγκρότηση ενός μετώπου όλων των εμπλεκομένων δυνάμεων, με στόχο την ισότητα στην ποιότητα της ζωής και στην ποιότητα της υγείας και της περίθαλψης. Τον αγώνα ανατροπής της νεοφιλελεύθερης απορύθμισης
• Η δράση αυτή αποτελεί τη μήτρα, για την παραγωγή κάθε αυθεντικής επιμέρους πρότασης εξόδου από την κρίση

Η αντίληψη του ΔΗΚΚΙ για την Υγεία
Το ΔΗΚΚΙ, ως γνήσιο κοινωνικό κίνημα, βρίσκεται σε αντίθεση με όλες τις συντηρητικές και ιδίως τις νεοφιλελεύθερες επιλογές, που απαξιώνουν τον ανθρώπινο παράγοντα και υπακούουν μόνο στους σκληρούς νόμους της αγοράς που δεν μπορούν να κατοχυρώσουν, όπως και στην πράξη αποδείχθηκε, την υγεία των συμπολιτών μας, γιατί δεν το επιθυμούν πραγματικά, αφού θεωρούν τις δαπάνες της, ως μη ανταποδοτικές και αντιπαραγωγικές, ΔΙΑΚΗΡΥΞΕ, με βαθύ συναίσθημα ευθύνης, μετά την ίδρυσή του, ότι η υγεία του λαού μας είναι κοινωνικό αγαθό, μη εμπορεύσιμο και πρέπει να παρέχεται ΔΩΡΕΑΝ και χωρίς διακρίσεις, στο πλαίσιο της αντίληψης για ολόπλευρη ανάπτυξη του Ανθρώπου και του Κοινωνικού Κράτους. Άρα, θα είναι δωρεάν και για τους ανασφάλιστους.
Με την 9η Σύνοδο της Κ.Π.Ε. του ΔΗΚΚΙ, καθορίζονται οι θέσεις του Κινήματος για την υγεία, την περίθαλψη και το φάρμακο. Η προστασία της υγείας όλων των Ελλήνων πολιτών, είναι υποχρέωση της ίδιας της Πολιτείας.
Για το ΔΗΚΚΙ, υγεία δεν είναι μόνο η εξάλειψη της αρρώστιας, αλλά και η σωστή και αποτελεσματική πρόληψή της, καθώς και η εξασφάλιση ευχάριστων και υγιών συνθηκών στον τόπο της εργασίας και κατοικίας, αλλά και στον ελεύθερο χρόνο και γενικά όπου αναπτύσσονται οι ανθρώπινες σχέσεις.
Οι υπηρεσίες υγείας παρέχονται από τον Δημόσιο και τον Ιδιωτικό Τομέα που πρέπει να συνεργάζονται και να αλληλοσυμπληρώνονται αρμονικά. Ο δε Ιδιωτικός Τομέας, με βάση την αρχή ότι η προστασία της υγείας των πολιτών είναι υποχρέωση της Πολιτείας, ευρίσκεται υπό τον θεσμοθετημένο έλεγχο του Δημόσιου Τομέα. Ο έλεγχος αυτός θα ασκείται από το ΚΕ.Σ.Υ. και τα άλλα όργανα του Ε.Σ.Υ., ενώ θα μελετηθεί η δημιουργία ειδικού σώματος ελεγκτών, τόσο για τον Ιδιωτικό όσο και για τον Δημόσιο Τομέα.
Ό,τι θετικό έχει απομείνει από το Ε.Σ.Υ. πρέπει να συμπληρωθεί και να αναμορφωθεί σε ένα Νέο Σύστημα Υγείας, φιλολαϊκό και προσαρμοσμένο στις ανάγκες των πολιτών, βάζοντας έτσι φρένο στην πολιτική της υλικοτεχνικής εγκατάλειψης, της στελεχιακής ερήμωσης, της διοικητικής αποδιοργάνωσης, της έμμεσης εμπορευματοποίησης, με τον σκόπιμο αποκλεισμό της απόμακρης νησιωτικής και ηπειρωτικής υπαίθρου από την χρήση των σύγχρονων επιστημονικών επιτευγμάτων της ιατρικής.
Η πρόληψη καθιερώνεται σαν βάση πολιτικής αντίληψης και φιλοσοφίας του Νέου Συστήματος Υγείας, σε αντιδιαστολή με την κατασταλτική αντιμετώπιση της αρρώστιας.
Μέσα από το πρίσμα της υγείας των πολιτών, καθορίζονται όλες οι μετέπειτα πολιτικές, για την Οικονομία, την Δημόσια Διοίκηση, το Περιβάλλον, την Εργασία. Η δε Πολιτεία ανεξάρτητα από το όποιο πολιτικό και οικονομικό κόστος, εξασφαλίζει τις προϋποθέσεις της σωστής διαχείρισης, της διαφάνειας και της αξιοποίησης των οικονομικών της πόρων (όπως αγορά μηχανημάτων υψηλής τεχνολογίας, εξοπλισμός ΕΚΑΒ κ.λπ.).
Οι ψυχικά πάσχοντες, οι εξαρτημένοι από διάφορες ουσίες, οι φορείς διαφόρων ασθενειών και οι ασθενείς του AIDS, οι ανάπηροι, οι αδύναμοι ηλικιωμένοι και όλοι οι άλλοι συμπολίτες μας που χρήζουν βοηθείας, αντιμετωπίζονται από την Πολιτεία χωρίς διακρίσεις.
Η Πολιτεία εξασφαλίζει και εγγυάται την ίση πρόσβαση όλων των πολιτών στην υγεία. Για το ΔΗΚΚΙ η διαβίωση, η υγεία, η προσφορά εργασίας των συνανθρώπων μας με καλύτερες συνθήκες διαβίωσης αποτελούν τον πρωταρχικό στόχο για την ανάπτυξη μιας κοινωνίας πιο ανθρώπινης και πιο δίκαιης.
Το υγειονομικό προσωπικό πρέπει να αναπαράγεται, σύμφωνα με τις υπάρχουσες ανάγκες και να μετεκπαιδεύεται διαρκώς, συνδυάζοντας έτσι μια υψηλή επιστημονική κατάρτιση και ικανότητα αντιμετώπισης των προβλημάτων της υγείας. Η δε εργασιακή και οικονομική αντιμετώπισή τους από την Πολιτεία, πρέπει να είναι ανάλογη με τις προσφερόμενες υπηρεσίες τους, αλλά και τις προδιαγραφές ποιότητας του έργου τους (προσόντα, μόρφωση, εκπαίδευση, εργατικότητα).
Προβλήματα στο χώρο της Υγείας
Επειδή οι προτάσεις μας και οι πολιτικές μας επισημάνσεις για την υγεία και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι συνολικές και αναπόσπαστες από το κυρίως κείμενο, προτάσσεται η καταγραφή των προβλημάτων της υγείας, όπως ακριβώς τέθηκαν από τα μέλη της Κ.Π.Ε. στην 9η Σύνοδό της.

1. Σύγκριση με τους μέσους όρους της Ε.Ε.
   • Σύμφωνα με όλες τις μελέτες έχουμε προσωπικό στα νοσοκομεία και Κέντρα Υγείας περίπου το μισό από αυτό που χρειαζόμαστε, σύμφωνα με τα διεθνή στάνταρ
   • Κλίνες. Έχουμε 40% λιγότερες από τον μέσο όρο της Ε.Ε., αν δε ληφθεί υπ' όψη, ότι η Ελλάδα δεν έχει το ανάλογο οδικό δίκτυο, αλλά κυρίως η πληθώρα των ελληνικών νησιών, τότε θα έπρεπε να έχουμε περισσότερες κλίνες από τον μέσο όρο της Ε.Ε.
   • Σχέση Δημοσίου και Ιδιωτικού τομέα. Ακούγεται συχνά και τείνει να θεωρείται ως αληθής η άποψη, ότι η Ελλάδα έχει υπερτροφικό Δημόσιο Τομέα στην υγεία. Ουδέν αναληθέστερον, όταν η σχέση Δημόσιου προς Ιδιωτικό Τομέα στην Ε.Ε. είναι περίπου 80% και 20% αντιστοίχως, ενώ στην Ελλάδα είναι 60% και 40%. Άρα, φαίνεται ότι έχουμε τον μεγαλύτερο Ιδιωτικό Τομέα
   • Εξοπλισμός. Εδώ πρέπει να επισημανθεί ότι έχουμε τους περισσότερους αξονικούς τομογράφους, 2,5 φορές περισσότερο ανά 100.000 κατοίκους από τον μέσο όρο της Ε.Ε. Όμως, αυτοί υπάρχουν, κυρίως, στον Ιδιωτικό Τομέα. Έτσι, στον Δημόσιο Τομέα έχουμε 50% λιγότερους από τον αντίστοιχο Δημόσιο Τομέα της Ε.Ε.
   • Βιοτεχνολογία. Θεωρούμε ότι η μεγάλη έλλειψη υψηλής βιοτεχνολογίας στον Δημόσιο Τομέα και η υπερεπάρκεια στον Ιδιωτικό, αποτελεί τον κύριο λόγο που επιφέρει την προκλητή ζήτηση ιατρικών υπηρεσιών, με αποτέλεσμα την ανεξέλεγκτη οικονομική επιβάρυνση των Ασφαλιστικών Ταμείων
   • Δημόσιες Δαπάνες για την υγεία. Σύμφωνα με όλες τις πρόσφατες, αλλά και παλαιότερες μελέτες, βρισκόμεθα στην κατώτερη θέση των Δημόσιων δαπανών για την υγεία, όταν ο μέσος όρος στην Ε.Ε. είναι 6,5% του Α.Ε.Π., εμείς κατ' άλλους ερευνητές, έχουμε 2,4 και κατ' άλλους 3,2% του Α.Ε.Π.. Όποιο και να δεχθούμε από αυτά τα ποσοστά, βλέπουμε ότι βρισκόμαστε στην χειρότερη θέση σε παγκόσμιο επίπεδο αναπτυγμένων χωρών. Αυτό σημαίνει απόκλιση και όχι σύγκλιση με τις χώρες της Ε.Ε.
2. Υστερεί το δίκτυο της ασφαλούς διακομιδής των ασθενών και της επείγουσας αντιμετώπισης, όταν και όπου αυτό επιβάλλεται (ΚΑΒ, μονάδες παροχής βοηθείας κ.τ.λ.)
3. Δεν υπάρχει έγκαιρη και απρόσκοπτη πρόσβαση του κάθε ασθενούς σε όλους τους νευραλγικούς κλάδους του Συστήματος Υγείας
4. Σήμερα, οι πολίτες υποβαθμίζονται σε απρόσωπα αντικείμενα της πολύπλοκης και αφιλόξενης Υγειονομικής Υπηρεσίας. Οι ασθενείς, από την στιγμή που θα περάσουν τις πόρτες των Νοσηλευτικών Ιδρυμάτων, με πεσμένο το ηθικό τους (λόγω της ασθενείας τους), πολλές φορές, αντιμετωπίζουν την αδιαφορία, την επιθετικότητα και την απρεπή συμπεριφορά του προσωπικού. Ως εκ τούτου, προτιμούν να στραφούν, για την αντιμετώπιση των προβλημάτων τους, προς τον Ιδιωτικό Τομέα ή να αρχίσουν να πληρώνουν για την καλύτερη περίθαλψή τους (εμπορευματοποίηση υγείας)
5. Υπάρχει ατελής κάλυψη στην πρωτοβάθμια φροντίδα και την νοσοκομειακή περίθαλψη (οικογενειακός γιατρός, Κέντρα Υγείας κ.τ.λ.)
6. Υπάρχει έλλειψη και υπολειτουργία μονάδων παροχής εξειδικευμένων υπηρεσιών υγείας
7. Λείπουν ή υπολειτουργούν τμήματα οικογενειακού προγραμματισμού, νεογνολογίας, τεχνητής γονιμοποίησης, έρευνας, αντιμετώπισης της μεσογειακής αναιμίας, μονάδες πρόληψης και απεξάρτησης ναρκωτικών ουσιών και Κέντρα Ψυχικής Υγιεινής
8. Στον Δημόσιο τομέα η Οδοντιατρική και η Μαιευτική είναι ελλιπείς και ως εκ τούτου οδηγούν τους ασθενείς προς τον Ιδιωτικό Τομέα (εμπορευματοποίηση).
9. Υπάρχει οικονομική και εργασιακή υποβάθμιση του προσωπικού υγείας, καθώς και νόθευση του θεσμού της πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης
10. Απουσιάζουν οι σύγχρονοι κοινωνικοί και διοικητικοί θεσμοί ελέγχου - τήρησης των νομίμων και δεοντολογικών αρχών της επιστημονικής λειτουργίας, σε ολόκληρη την κλίμακα του Δημοσίου και του Ιδιωτικού Τομέα
11. Υπάρχει κρίση εμπιστοσύνης, που αφορά την εντιμότητα των λειτουργών και την αποτελεσματικότητα των προσφερομένων υπηρεσιών υγείας, ενισχύοντας έτσι τα φαινόμενα του χρηματισμού και της παραοικονομίας
12. Υπάρχει έλλειψη, κυρίως στον Δημόσιο Τομέα, υλικοτεχνικής υποδομής, στελεχιακής επάρκειας και θεσμικής οργανωτικής δομής
13. Δεν υλοποιήθηκαν ουσιαστικές νομοθετικές ρυθμίσεις και δεν λειτούργησαν όργανα και υπηρεσίες, παρά τις διαβεβαιώσεις, για την σωστή εφαρμογή του Ε.Σ.Υ. (όπως ΚΕΣΥ, ΠΕΣΥ, Κέντρα Υγείας)
14. Υπάρχει έλλειψη παραγωγής ελληνικού φαρμάκου (Βιομηχανία Φαρμάκων). Τα δε λεγόμενα ελληνικά φάρμακα είναι αντίγραφα φαρμάκων, που συσκευάζονται ή παράγονται στην Ελλάδα, μετά την εισαγωγή των δραστικών ουσιών. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η σημαντική αύξηση της εισαγωγής τους και της ανεξέλεγκτης κερδοσκοπίας
15. Τα λεγόμενα άτομα με ειδικές ανάγκες, ενώ θα έπρεπε να έχουν την μέριμνα και την φροντίδα της ίδιας της Πολιτείας, σήμερα, αποτελούν αντικείμενα διαχείρισης ορισμένων συνανθρώπων μας και αμφίβολων εθελοντικών φιλανθρωπικών ιδρυμάτων
16. Υπάρχουν ακόμα διακρίσεις στα νοσοκομεία, όπως θέσεις νοσηλείας, επιλογές ασθενών και ασθενειών, πρόσθετη περίθαλψη και φροντίδα (αποκλειστικές αδελφές κ.τ.λ.)
17. Υπάρχει σοβαρό έλλειμμα αιμοδοσίας που δεν καλύπτεται
18. Τα ατομικά βιβλιάρια υγείας στην χώρα μας, πολλές φορές, λόγω έλλειψης κρατικού ελέγχου, γίνονται βιβλιάρια των περιοίκων (φίλων, συγγενών κ.τ.λ.) και όχι των κατόχων τους
19. Δεν παρέχεται επαρκής εκπαίδευση στις Σχολές Υπηρεσιών Υγείας και Νοσηλείας. Οι δε υπηρεσίες υγείας στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης είναι σχεδόν ανύπαρκτες
20. Δεν έγινε ακόμη ο εκσυγχρονισμός και η ανανέωση του παλαιού ακτινολογικού εξοπλισμού των Νοσηλευτικών Ιδρυμάτων της χώρας μας, σύμφωνα με τις Κοινοτικές Οδηγίες (ΦΕΚ 539, περί Κανονισμού ακτινοπροστασίας του πληθυσμού, των ασθενών και των εργαζομένων σ' αυτούς τους χώρους)
21. Υπάρχει μεγάλη έλλειψη προσωπικού νοσηλευτών και νοσηλευτριών, κυρίως, Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Η αναλογία τους στη χώρα μας είναι ένας στους 945 κατοίκους, ενώ στις Η.Π.Α. 1/156 και στην Γαλλία 1/186.22. Υπάρχει ανεπάρκεια κρατικών πόρων χρηματοδότησης. Οι πραγματικές δαπάνες, ενώ θα έπρεπε να περνάνε το 7% του Α.Ε.Π. (μέσο επίπεδο των υπόλοιπων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης) κυμαίνονται στα επίπεδα του 4,6%. Ο δε Δημόσιος Τομέας δαπανά μόνο το 2,5% του Α.Ε.Π. και ο Ιδιωτικός το 2,1%, σχέση που θυμίζει τριτοκοσμική χώρα, αφού δείχνει ότι ο Δημόσιος Τομέας που εξυπηρετεί τις πλατιές λαϊκές μάζες των μη προνομιούχων Ελλήνων, υπολείπεται αισθητά του Ιδιωτικού, που καλύπτει μόνο ένα μικρό ποσοστό των οικονομικώς ισχυροτέρων ασθενών
22. Οι οικονομικές αποδοχές των εργαζομένων στους χώρους της υγείας, παρά τις δυσμενείς και ανθυγιεινές συνθήκες, δεν είναι ανάλογες της προσφερόμενης εργασίας
23. Οι χώροι της εργασίας, της υποδοχής και της θεραπείας των ασθενών (δωμάτια) είναι αναξιοπρεπείς και ανεπαρκείς στα μεγάλα νοσοκομεία (ράντζα, διάδρομοι, τουαλέτες, εργαστήρια κ.τ.λ.)
24. Ενώ υπάρχει επάρκεια γιατρών στον Δημόσιο Τομέα (ένας γιατρός για 256 κατοίκους) η κατανομή τους είναι ελλιπής και άνιση ανάμεσα στο κέντρο και την περιφέρεια. Συγκεκριμένα, η Αθήνα συγκεντρώνει το 56,23% του συνόλου των γιατρών (ποσοστό πληθυσμού 34%). Το ίδιο συμβαίνει και για την Θεσσαλονίκη, Πάτρα κ.τ.λ. Έτσι στην νησιωτική Ελλάδα και τις ακριτικές περιοχές η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη
25. Περισσότερα 11.000.000 παιδιά, ηλικίας κάτω των 5 ετών, πεθαίνουν κάθε χρόνο στον κόσμο, σύμφωνα με δηλώσεις της γενικής διευθύντριας της Π.Ο.Υ., πρώην Πρωθυπουργού της Νορβηγίας. Περισσότεροι από τους μισούς θανάτους παιδιών οφείλονται σε οξείες αναπνευστικές λοιμώξεις, ενώ έως και το 90% των θανάτων παιδιών ηλικίας κάτω των 5 ετών προκαλούνται από διάρροια, ελονοσία και ιλαρά. Πίσω από τον απολογισμό αυτόν κρύβονται η φτώχεια και η νοσηρότητα. Μεταξύ των φτωχών πληθυσμών, τα παιδιά κάτω των 5 ετών διατρέχουν 5 φορές περισσότερο τον κίνδυνο να πεθάνουν, ενώ οι μισοί και πλέον θάνατοι παιδιών στον κόσμο οφείλονται στην κακή διατροφή

Αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, 250.000 παιδιά εργάζονται κάτω από συνθήκες δουλείας. Είναι αυτά τα παιδιά που και στην χώρα μας αποκαλούνται ως παιδιά των "δρόμων" ή πιο σωστά "τα παιδιά των φαναριών".
Από "ευαισθησία", απέναντι σε αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα, η κυβέρνηση Σημίτη ψήφισε καταργήσεις ιδρυμάτων για την προστασία της μητρότητας και του παιδιού, όπως το ίδρυμα "ΜΗΤΕΡΑ".
Εξειδικευμένες πολιτικές θέσεις (Πρόγραμμα Κυβέρνητικής πολιτικής)
Η αντίληψη του ΔΗΚΚΙ προτάσσει τον στόχο της κοινωνικής δικαιοσύνης. Αυτό συνεπάγεται ένα σύγχρονο ρόλο του κράτους, ως στρατηγείου για την ολόπλευρη ανάπτυξη. Θεμέλιο της ολόπλευρης ανάπτυξης, είναι η κοινωνική πολιτική, που δεν περιορίζεται να αποκαθιστά απλώς τους αναξιοπαθούντες, αλλά είναι ενεργητική, με την έννοια ότι διορθώνει τις ανισότητες και δημιουργεί τις υλικές προϋποθέσεις, για ίσες ευκαιρίες στην ελληνική κοινωνία. Άρα, παράγει και αναπαράγει μία νέα κοινωνία, όπου οι παλιές ανισότητες σταδιακά εξαλείφονται, χωρίς να δημιουργούνται νέες.
Κοινωνική πολιτική σημαίνει, η ενίσχυση όλων των ασθενέστερων τάξεων και την εξασφάλιση αξιοπρεπούς διαβίωσης και ΔΩΡΕΑΝ περίθαλψης, διά βίου.
Το μεγάλο έλλειμμα, ανάμεσα στις δυνατότητες της ιατρικής σαν επιστήμης και των αποτελεσμάτων της στην πράξη, έχει τις ρίζες του ακριβώς στην αντιφατική, συντηρητική, νεοφιλελεύθερη πολιτική, που προσπαθεί να καλύψει τις πραγματικές της προθέσεις και επιδιώξεις, πίσω από κοινωνικές μικροπαροχές. Πιστός σύμμαχος αυτής της πολιτικής είναι όλοι εκείνοι που πολέμησαν σκληρά την προσπάθεια της υλοποίησης του Ε.Σ.Υ.
Η ανατροπή για την υγεία δεν μπορεί να γίνει μόνο με μεμονωμένες διορθωτικές κινήσεις, αλλά με βαθιές ριζοσπαστικές τομές και με ουσιαστικές συλλογικές παρεμβάσεις, όπως ακριβώς και για την παιδεία, την εξωτερική πολιτική, την οικονομία και τους άλλους τομείς που το ΔΗΚΚΙ έχει προτείνει. Στα επόμενα κεφάλαια προσδιορίζονται ακριβώς με ποιές κοινωνικές δυνάμεις και πώς θα πετύχουμε αυτή την ανατροπή.
Εθνικό σύστημα υγείας - Κοινωνικός έλεγχος
Είναι φανερό ότι για το ΔΗΚΚΙ, πρωταρχική σημασία έχει αυτή η ίδια η παροχή της κοινωνικής προσφοράς και, ως εκ τούτου, ο έλεγχος και η θεσμική θωράκιση ενός Νέου Συστήματος Υγείας, για όλους τους Έλληνες ανεξαιρέτως. Έτσι προτείνουμε:

1. Πρόσβαση των πολιτών στο Ε.Σ.Υ.
   • Την άμεση λειτουργία του θεσμού του Οικογενειακού Γιατρού και του Γιατρού Εργασίας, με νομοθετική ρύθμιση των αρμοδιοτήτων τους. Έτσι θα παρέχεται το δικαίωμα στους ίδιους τους ασθενείς και τους ασφαλισμένους, να επιλέγουν ελεύθερα τον οικογενειακό τους γιατρό, από αυτούς τους ίδιους τους γιατρούς που προαναφέραμε. Εξάλλου, ο ασθενής πρέπει να ασκεί το δικαίωμα της δεύτερης ιατρικής γνώμης, μέσα στο ίδιο το Ε.Σ.Υ.
   • Την πλήρη και άμεση ανάπτυξη της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια, "ισομερώς", με την επαναλειτουργία και την ανάπτυξη ιατρικών κέντρων που θα είναι στελεχωμένα, κυρίως, με γιατρούς βασικών ειδικοτήτων, οι οποίοι θα εφημερεύουν επί 24ώρου βάσεως (στα πλαίσια των εργασιακών τους δυνατοτήτων και των ανάλογων αμοιβών τους)
   • Την ένταξη των πολιτών σε Υγειονομικές Περιοχές, τις οποίες θα καλύπτουν τα Κέντρα Υγείας, (Αγροτικά και Αστικά) παρέχοντας υπηρεσίες σε συνεργασία με τους αρμόδιους Οικογενειακούς Γιατρούς. Κάθε Κέντρο Υγείας θα συνδέεται με το αντίστοιχο Νομαρχιακό Νοσοκομείο και αυτό με το αντίστοιχο Τριτοβάθμιο. Παράλληλα, τα Πολυϊατρεία Ν.Α.Τ., Ι.Κ.Α., Δ.Ε.Η., εντάσσονται ως αυτόνομα Κέντρα Υγείας αστικού τύπου στο Ε.Σ.Υ, ενώ όλοι οι γιατροί μετά την απόκτηση ειδικότητας, θα υπηρετούν υποχρεωτικά για ένα έτος σε Κέντρο Υγείας
   • Την ανάπτυξη του Ε.Κ.Α.Β. ως αυτόνομου κλάδου, συμπληρωματικού του Ε.Σ.Υ. και του εξοπλισμού του, με όλα τα μέσα ταχείας και ασφαλούς μεταφοράς των αρρώστων (για όλη τη χώρα), όπως ελικόπτερα παντός τύπου και καιρού, κινητές μονάδες επείγουσας ιατρικής, εκπαιδευμένο και έμπειρο προσωπικό υγείας
   • Τη σωστή υποδοχή των ασθενών από το Ιατρικό και Νοσηλευτικό Προσωπικό αμέσως με την προσέλευσή του και την άμεση αντιμετώπιση του προβλήματός του με ταχύτατες εργαστηριακές εξετάσεις και ακτινογραφικό έλεγχο παντός τύπου (όπως τομογραφίες, εγκεφαλογραφήματα κ.τ.λ.)
   • Τη δημιουργία στα νοσοκομεία κατάλληλων χώρων υποδοχής των πολυτραυματιών και των εκτάκτων περιστατικών
   • Τη θεσμοθέτηση απαραιτήτως της Κάρτας Υγείας των πολιτών, με ταυτόχρονη εισαγωγή της στην μηχανοργάνωση για τήρηση του ιστορικού των ασθενών, σε συνδυασμό με το ισχύον βιβλιάριο υγείας
   • Την επιδίωξη δημιουργίας συνθηκών παροχής ιατρικής φροντίδας στους ηλικιωμένους, τους σωματικά ανάπηρους και τους μακροχρόνια διανοητικά ασθενείς, με καθημερινή πρόσβαση σε ειδικά κέντρα και εξοπλισμό ηλεκτρονικού συναγερμού, έτσι ώστε να μπορούν να ζουν στο σπίτι, όσο το δυνατό περισσότερο. Η δαπάνη βαρύνει αποκλειστικά τα Ταμεία και για τους απόρους το Δημόσιο
2. Ανασυγκρότηση των Νοσοκομείων
   • Τα νοσοκομεία πρέπει να είναι δημόσια, αυτοδιοικούμενα ιδρύματα, με οικονομική αυτοτέλεια και κρατική επιχορήγηση
   • Την ενίσχυση όλων των Τριτοβάθμιων Νοσηλευτικών Ιδρυμάτων, στο πλαίσιο της αυτοτελούς ερευνητικής κατεύθυνσης, με την συμμετοχή όλων των γιατρών του Ε.Σ.Υ. (Κρατικών, Πανεπιστημιακών, Στρατιωτικών κ.τ.λ.)
   • Την ανασυγκρότηση των Διοικητικών Συμβουλίων όλων των Νοσηλευτικών Ιδρυμάτων, με μεγαλύτερη συμμετοχή εκπροσώπων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και των Εργαζομένων (μείωση των εκπροσώπων του Υπουργείου στο 1/3). Οι δε προτεινόμενοι να τηρούν αυστηρά τις ανάλογες προϋποθέσεις για την οριστική συμμετοχή τους (όπως να μην έχουν καμμία σχέση με ανταγωνιστικά συμφέροντα, όπως αναφέρει το άρθρο για διορισμό γιατρών στο Ε.Σ.Υ..
     Η επιλογή των Προέδρων στα Διοικητικά Συμβούλια των Νοσοκομείων, να γίνεται με απόφαση Διακομματικής Επιτροπής της Βουλής, χωρίς κυβερνητική πλειοψηφία
   • Να επαναλειτουργήσουν όλα τα επαρχιακά νοσοκομεία καθώς και τα Κέντρα Υγείας που έχουν κλείσει και να παρέχουν υπηρεσίες υγείας
   • Την ανασυγκρότηση του θεσμικού πλαισίου της λειτουργίας των κλινικών κατά τομείς, με την ενεργοποίηση όλων των κλινικών και εργαστηριακών κλάδων
   • Για την εξασφάλιση καλυτέρων συνθηκών νοσηλείας των ασθενών στα διάφορα νοσοκομεία, είναι απαραίτητο να καθορισθεί ο αριθμός των κλινών ανά δωμάτιο και τετραγωνικά μέτρα ανά κλίνη (δύο έως τρεις κλίνες ανά δωμάτιο στα Δημόσια και τα Ιδιωτικά)
   • Την δημιουργία μονάδων τεχνητού νεφρού σε κάθε νομό, για την αποφυγή της εσωτερικής διακίνησης των ασθενών, που και το κόστος της νοσηλείας αυξάνει, αλλά και κοινωνικά προβλήματα δημιουργεί με περιπτώσεις θανάτου, λόγω των αποστάσεων
   • Την δημιουργία μονάδων τεχνητού νεφρού σε κάθε νομό, για την αποφυγή της εσωτερικής διακίνησης των ασθενών, που και το κόστος της νοσηλείας αυξάνει, αλλά και κοινωνικά προβλήματα δημιουργεί με περιπτώσεις θανάτου, λόγω των αποστάσεων
   • Την άμεση πλήρωση όλων των κενών θέσεων, ιατρικού-νοσηλευτικού και βοηθητικού προσωπικού, σε όλη την επικράτεια, με προτεραιότητα στις ακριτικές περιοχές
   • Την ανάπτυξη μονάδων εντατικής θεραπείας (Μ.Ε.Θ.) σε όλα τα Νομαρχιακά Νοσοκομεία, σύμφωνα με τα διεθνή δεδομένα. (πλήρη υποδομή και στελέχωση)
   • Την αντικατάσταση των ιδιωτικών συνεργείων καθαριότητας, που δεν λειτουργούν με τα απαραίτητα πρότυπα, από υπεύθυνη ειδική υπηρεσία
   • Να δημιουργηθούν οδοντιατρικά τμήματα στα Νοσοκομεία που δεν υπάρχουν
   • Την δημιουργία σε κάθε νοσοκομείο Επιτροπής Θνησιμότητας, η οποία θα ελέγχει τις συνθήκες θανάτων και ιατρικών συμβάντων
   • Να υπάρχει πλήρης εργαστηριακή κάλυψη όλων των νοσοκομείων επί 24ώρου βάσεως ανάλογα με τις υπάρχουσες συνθήκες. Ταχύτητα στις διαδικασίες που σχετίζονται με τη λήψη των αποτελεσμάτων των εργαστηριακών εξετάσεων
3. Θεσμική και λειτουργική αναβάθμιση του Ε.Σ.Υ.
   • Την δημιουργία ενός Ενιαίου Φορέα Υγείας, με την ενοποίηση όλων των Ασφαλιστικών Ταμείων κατά ομάδες, αφού η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη πρέπει να παρέχεται από την ίδια την Πολιτεία ΔΩΡΕΑΝ
   • Την κατάργηση όλων των διακρίσεων σε όλα τα νοσοκομεία (όπως θέσεις ασθενών, πρόσθετες νοσοκομειακές και τροφικές παροχές κ.τ.λ.)
   • Η δημόσια δαπάνη για την υγεία (ποσοστά επί του Α.Ε.Π.) στα πλαίσια των χωρών της Ε.Ε., επειδή αποτελεί βασική προϋπόθεση αναβάθμισης των Υπηρεσιών Υγείας, πρέπει να αυξάνει κάθε χρόνο, τουλάχιστον, σε ποσοστά ανάλογα με εκείνα της αύξησης του πληθωρισμού. Να αυξηθούν οι δαπάνες για την υγεία συνολικά, στα επίπεδα της Ε.Ε. και, ιδιαίτερα, στον Δημόσιο Τομέα, που εξυπηρετεί το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, όπως προαναφέραμε
   • Τα νοσοκομεία να πληρώνονται με το πραγματικό κόστος νοσηλείας από τα Ταμεία, τα οποία θα καλύπτονται με κρατική επιχορήγηση, ή με ειδικό κοινωνικό πόρο. Έτσι, ώστε, να μη λειτουργούν, έμμεσα ή άμεσα, υπέρ των ασφαλιστικών εταιριών και να μην υποβαθμίζονται οι παρεχόμενες υπηρεσίες
   • Να μην επιχορηγούνται τα διάφορα Ιδιωτικά Νοσηλευτικά Ιδρύματα, αλλά μόνο όταν ενταχθούν στο Ε.Σ.Υ
   • Το ειδικό κόστος της αποκέντρωσης θα καλύπτεται με επιμερισμό στην Αυτοδιοίκηση, δεδομένου, ότι κάθε έργο ή λειτουργία δημόσιας υπηρεσίας ή θεσμού συμβάλλει στην τοπική και περιφερειακή ανάπτυξη. Άρα, η δυσανάλογα αυξημένη δαπάνη υποδομών και εξοπλισμών, αλλά και προσωπικού όλων των ειδικοτήτων, θα αποσβεσθεί σταδιακά ή θα αξιολογηθεί ως επιλογή κοινωνικής και εθνικής σκοπιμότητας
4. Aποκέντρωση της υγειονομικής φροντίδας στην κοινωνία
   • Να δημιουργηθούν ειδικές επιτροπές εθελοντικής αιμοδοσίας σε κάθε δήμο, οι οποίες στα πλαίσια των πολιτιστικών εκδηλώσεων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, να προβάλλουν την ιδέα της εθελοντικής αιμοδοσίας
   • Να ιδρυθούν και να λειτουργήσουν Κέντρα Ψυχικής Υγιεινής, σε κάθε νομό της χώρας
   • Να ιδρυθούν, αντίστοιχα, Κέντρα Προστασίας Παραμελημένων Ατόμων και Κέντρα Οικογενειακού Προγραμματισμού, σε κάθε νομό
   • Να ιδρυθούν Κέντρα Φυσικής Αποκατάστασης, σε κάθε Περιφέρεια
   • Να δημιουργηθούν Νομαρχιακές Επιτροπές Υγειονομικής Αγωγής, με κατάλληλο εξοπλισμό και με αρμοδιότητα να επιμορφώνουν εκπαιδευτικούς και κρατικούς λειτουργούς, αλλά και για διαφώτιση της κοινής γνώμης, προπαγάνδιση του εθελοντισμού, της ιδέας της αιμοδοσίας, της δωρεάς οργάνων κ.α.π. Επίσης, η Υγιεινή να αναβαθμισθεί ως μάθημα στα σχολεία
   • Να ιδρυθούν περιφερειακές Ιατρικές Σχολές και αντίστοιχα Πανεπιστημιακά Νοσοκομεία. Στον "τζόγο", στα καζίνο, στην αλλοτρίωση, απαντάμε με την επιστήμη, τη γνώση, την πρόληψη, την ποιοτική υγεία, την αποκέντρωση

Προσωπικό υγείας - Εργασιακές σχέσεις
Το ΔΗΚΚΙ γνωρίζοντας, ότι σήμερα, η όποια ποιότητα της προσφερόμενης υπηρεσίας υγείας, οφείλεται, κυρίως, στην πρακτική κατάρτιση (εμπειρία) και την προθυμία του προσωπικού (υπερεργασία), καθώς και στην πρόσθετη προσφορά φροντίδας του συγγενικού περιβάλλοντος των ασθενών, εκτιμά ότι η όποια ηθική και εργασιακή υποβάθμιση του προσωπικού υγείας, πολλές φορές, αποτελεί την βασική αιτία της υπολειτουργικότητας και του υποβιβασμού των προσφερομένων υπηρεσιών στον χώρο της Υγείας. Η σχετική μείωση των συνολικών απολαβών του προσωπικού, η νόθευση του θεσμού της πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης, η έλλειψη εσωτερικών κανονισμών λειτουργίας του προσωπικού (καθηκοντολογίων) και όλες οι άλλες ελλείψεις, ενθαρρύνουν τις αντιδεοντολογικές συμπεριφορές (φαινόμενα χρηματισμού, αδιαφορίας κ.τ.λ.).
Το προσωπικό υγείας, για το ΔΗΚΚΙ, θα πρέπει να επιτελεί πρώτα λειτούργημα (απερίσπαστα) και ως εκ τούτου, χρειάζεται μαζί με την ικανοποίηση όλων των βασικών του αναγκών, την εξασφάλιση ικανοποιητικών αποδοχών και αξιοπρεπών συνθηκών εργασίας, έτσι ώστε απρόσκοπτα να επιδίδεται στα καθήκοντά του.
Προτείνουμε:

1. Το προσωπικό υγείας επιβάλλεται να ακολουθεί το Ενιαίο Βαθμολόγιο-Μισθολόγιο, με βαθμό ένταξης και συνταξιοδότησης ανάλογο με των κύκλων σπουδών, μετεκπαιδεύσεων και προϋπηρεσίας
2. Να γίνει ισότιμη κατανομή του προσωπικού μεταξύ κέντρου και περιφέρειας, σύμφωνα με τις ανάγκες κάλυψής τους. Εδώ προτείνουμε και την καθιέρωση κατάλληλων κινήτρων
3. Να ενταχθεί στο Ε.Σ.Υ., όλο το προσωπικό του ευρύτερου Δημοσίου Τομέα Υγείας (όπως Ασφαλιστικοί Φορείς, Στρατιωτικοί, Πανεπιστημιακοί κ.τ.λ.)
4. Οι ανάγκες στις Μ.Ε.Θ., ΕΚΑΒ, Μονάδες Τεχνητού Νεφρού, στα Περιφερειακά Νοσοκομεία και τα Κέντρα Υγείας να καλύπτονται με εξειδικευμένο νοσηλευτικό προσωπικό, οι δε Ειδικές Μονάδες Νοσηλείας να καλύπτονται με νοσηλευτές και νοσηλεύτριες της ανάλογης εκπαίδευσης
5. Την διαρκή μετεκπαίδευση όλου του προσωπικού. Ειδικά για το ιατρικό προσωπικό επιβάλλεται η θεσμοθέτηση υποχρεωτικής μετεκπαίδευσης, σε τακτά χρονικά διαστήματα
6. Να μην υπάρχουν γιατροί δύο ταχυτήτων και διαφορετικών εργασιακών σχέσεων στο ίδιο Νοσοκομείο
7. Όλοι οι γιατροί να είναι αποκλειστικής απασχόλησης
8. Να καθιερωθεί η ισότιμη συμμετοχή των ειδικευμένων γιατρών σε κάθε ιατρική πράξη και εκπαίδευση στα Κέντρα Υγείας
9. Να λυθεί, άμεσα, το θέμα των πανεπιστημιακών και στρατιωτικών γιατρών, οι οποίοι δεν θα απολαμβάνουν ιδιαιτέρων προνομίων, γιατί αυτό δημιουργεί προβλήματα εργασιακών σχέσεων με τα γνωστά επακόλουθα στο χώρο της Υγείας
10. Να υπάρχει καθηκοντολόγιο ιατρών
11. Να υπάρχει σωστή αναλογία γιατρών ανά ασθενή
12. Όλες οι ιατρικές εντολές να δίνονται γραπτώς και να υπογράφονται
13. Να υπάρξουν αξιοπρεπείς μισθοί και συνθήκες εργασίας
14. Να υπάρχει μισθολογική εξέλιξη σχετιζόμενη με το χρόνο προϋπηρεσίας, αλλά αυτή να μην αποτελεί αποκλειστικό κριτήριο βαθμολογικής εξέλιξης
15. Στο θέμα των παροχών για τις προσφερόμενες ιατρικές υπηρεσίες θα πρέπει να λαμβάνεται υπ' όψη κι η ιδιαιτερότητα των ιατρικών πράξεων κατά ειδικότητα
16. Για τις θέσεις εισαγωγής στο Σύστημα Υγείας πρέπει να υπάρχει χρόνος - διάστημα δοκιμασίας
17. Για τις υπόλοιπες θέσεις πρέπει να υπάρχει υποχρεωτική δέσμευση για την παραμονή επί δεκαπενταετία στο Σύστημα Υγείας. Έτσι, δε θα μπορεί να συμβαίνει, οι γιατροί που αποκτούν γνώσεις και πείρα εντός του συστήματος και γίνονται "γνωστοί" λόγω αυτού να το εγκαταλείπουν προς ίδιο όφελος εκμεταλλευόμενοι έτσι το σύστημα

Ιατρικό προσωπικό
α. Εκπαίδευση - μετεκπαίδευση ιατρών Η σωστή εκπαίδευση και μετεκπαίδευση γιατρών είναι απαραίτητη για την όσο δυνατό, καλύτερη προσφορά ιατρικών υπηρεσιών. Αυτό προϋποθέτει να υπάρχει πρόγραμμα πρακτικής άσκησης των φοιτητών κι αυστηρός έλεγχος της εφαρμογής του. Όσον αφορά στους ειδικευόμενους εκτός από τη θεωρητική κατάρτισή τους με μαθήματα και σεμινάρια, πρέπει να ορισθεί ελάχιστος και μέγιστος αριθμός ειδικευόμενων ανά ειδικευμένο, καθώς κι οι ώρες απασχόλησης του ειδικευμένου με τους ειδικευόμενους. Βέβαια θεωρείται απαραίτητος ο εβδομαδιαίος έλεγχος του προγράμματος διδασκαλίας των ειδικευόμενων, των ωρών απασχόλησης των ειδικευμένων μαζί τους και της ισότιμης συμμετοχής τους σε κάθε ιατρική πράξη. Οι εξετάσεις για ειδικότητα να γίνονται μετά τη συμπλήρωση ορισμένου αριθμού ιατρικών πράξεων - ιδίως στις χειρουργικές ειδικότητες - κι όχι, αναγκαστικά, μετά τη συμπλήρωση ορισμένου χρόνου, που οπωσδήποτε πρέπει να υπάρχει σαν ελάχιστος για το δικαίωμα συμμετοχής στις εξετάσεις. Με όλα τα παραπάνω, καταφαίνεται η σοβαρότητα με την οποία πρέπει να αντιμετωπισθεί ο χρόνος της ειδικότητας.
β. Σχετικά με τους ειδικευμένους ιατρούς Το ΔΗΚΚΙ πιστεύει ότι αποτελεί δικαίωμα και υποχρέωση κάθε ιατρού να ανανεώνει τις γνώσεις του, να έρχεται σε επαφή και να κατέχει νεώτερες εξελίξεις στην ειδικότητά του.
Προτείνουμε:

1. Η ιατρική γνώση δεν μπορεί και δεν πρέπει να μονοπωλείτε κι έτσι να γίνεται μέσο εκμετάλλευσης, αλλά να μεταδίδεται και να προωθείται απ' όσους έχουν την έφεση και το ταλέντο
2. Να γίνει διαχωρισμός των πανεπιστημιακών νοσοκομείων καθώς και των κρατικών νοσοκομείων και να εκτιμηθεί η προσφορά καθενός στην παροχή υπηρεσιών υγείας
3. Η μετεκπαίδευση να γίνεται σε πανεπιστημιακά νοσοκομεία και σε νοσοκομεία του Ε.Σ.Υ. ή και μεγάλα ερευνητικά κέντρα του εξωτερικού
4. Να υπάρχει υποχρέωση, για κάθε ιατρό, που έχει μεταβεί στο εξωτερικό για μετεκπαίδευση με έξοδα του κράτους, να υπηρετεί για τουλάχιστον πέντε χρόνια το Σύστημα Υγείας μετά την επιστροφή του, καθώς και για μεταβίβαση των γνώσεων στους συναδέλφους του
5. Να υπάρχουν ίσες δυνατότητες κι ευκαιρίες πρόσβασης στη δαπάνη για ερευνητικά προγράμματα από γιατρούς του Ε.Σ.Υ. και πανεπιστημιακούς
6. Να γίνεται, με έξοδα του κράτους, η πρόσκληση ξένων επιφανών επιστημόνων, για να διδάξουν και πρακτικά να εφαρμόσουν νέες μεθόδους, με συμμετοχή όσων από τους ειδικευμένους το επιθυμούν χωρίς εξαίρεση. Τα σημερινά φροντιστήρια (workshops) θεωρούνται ανεπαρκή
7. Η χορήγηση διδακτορικού να γίνεται και από το Ε.Σ.Υ. με εκπόνηση των διατριβών σε μεγάλες νοσοκομειακές μονάδες κι αφού ληφθεί κάθε μέτρο για τη μεγαλύτερη δυνατή εγκυρότητα αυτών. Ο τρόπος που χορηγούνται αυτά σήμερα δημιουργεί εξαρτήσεις γιατρών από άλλους γιατρούς με συνέπεια, όχι την προώθηση της γνώσης, αλλά τη δημιουργία κύκλων επιρροής με τις γνωστές συνέπειες
8. Η μετεκπαίδευση των γιατρών ή απόκτηση νέων γνώσεων να ισχύει ανεξάρτητα βαθμίδας στην ιεραρχία των γιατρών. Έτσι, ώστε, γιατροί υψηλότερων βαθμίδων να μη μένουν με πεπαλαιωμένες γνώσεις
9. Να γίνεται, ανά τακτικά διαστήματα, έλεγχος των γνώσεων όλων των γιατρών με εξετάσεις, ανεξαρτήτως βαθμίδας
10. Οι οποιεσδήποτε επιτροπές σχετίζονται με τις κρίσεις γιατρών ή ιατρικών θεμάτων να στελεχώνονται από τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ. Το Ε.Σ.Υ. έχει ανδρωθεί πια και μπορεί να στηριχθεί στα δικά του πόδια
11. Οι επεμβάσεις των πανεπιστημιακών στα θέματα των γιατρών Ε.Σ.Υ. μόνο ανωμαλίες θα δημιουργούν, όπως συμβαίνει σήμερα.

Νοσηλευτικό προσωπικό
Όσον αφορά στο νοσηλευτικό προσωπικό τα προβλήματα δημιουργούνται εξ αιτίας της έλλειψής του καθώς και της μη ανανέωσης των γνώσεων, στο αντικείμενο της εργασίας τους. Αυτό οδηγεί σε απαξίωση τις παρεχόμενες υπηρεσίες.
Έτσι, σχετικά με το νοσηλευτικό προσωπικό, πρέπει να αναφερθεί ότι η συμμετοχή στην ανανέωση κι απόκτηση νέων γνώσεων επιβάλλεται για την εξέλιξή του.
Προτείνουμε:

1. Να υπάρχει καθηκοντολόγιο νοσηλευτικού προσωπικού
2. Να ορισθεί αριθμός ασθενών κατά νοσηλεύτρια ή νοσηλευτή
3. Να υπάρχει σε κάθε τμήμα προϊσταμένη, νοσηλευτές/τριες διαφορετικού βαθμού, αναλόγως των ικανοτήτων και των αποκτηθέντων πτυχίων, βοηθοί νοσηλευτές, καθώς και το ανάλογο βοηθητικό και διοικητικό προσωπικό
4. Να καθιερωθεί η ειδικότητα του νοσηλευτή θαλάμου και να απορροφηθούν σε αυτήν οι υπάρχουσες ιδιωτικές "αποκλειστικές"

Επιστημονικός εξοπλισμός - υποδομή
Είναι φανερό, ότι ο επιστημονικός εξοπλισμός και η κτιριακή υποδομή, από το περιφερειακό ιατρείο μέχρι και το τριτοβάθμιο νοσοκομείο είναι ουσιαστικές προϋποθέσεις, η εκπλήρωση των οποίων αναβαθμίζει την ποιότητα και την επάρκεια των προσφερομένων υπηρεσιών υγείας, αλλά και βελτιώνει τις συνθήκες εργασίας του προσωπικού υγείας.
Επιστημονικά όργανα αχρησιμοποίητα στις αποθήκες, αγορασμένα με χρήματα του ελληνικού λαού και κτίρια κενά χωρίς συντήρηση, δείχνουν ότι, εκτός από έλλειψη χρημάτων, υπάρχει και διοικητική ανεπάρκεια και έλλειψη συντονισμού. Τα νοσοκομεία "Παπαγεωργίου" στην Θεσσαλονίκη, Λάρισας κ.ά. είναι οι περιπτώσεις που φανερώνουν την ατολμία του κράτους, γιατί καμία κυβέρνηση δεν ανέλαβε την ευθύνη να λύσει τα προβλήματα της λειτουργίας τους, ενώ πολλές κυβερνήσεις ωφελήθηκαν από την κατασκευή τους.
Για το ΔΗΚΚΙ, είναι απαράδεκτο το γεγονός να καταφεύγουν οι δημόσιες υπηρεσίες υγείας στον ιδιωτικό τομέα, προκειμένου να καλύψουν ανάγκες σε όργανα και μηχανήματα υψηλής τεχνολογίας. Η υγεία των πολιτών πρέπει να πάψει, πια, να είναι αντικείμενο φιλανθρωπίας. Πρέπει να αποτελεί μέριμνα και καθήκον της Πολιτείας, φτάνει να υπάρξει καταγραφή των αναγκών και κεντρικός σχεδιασμός και προγραμματισμός στις προμήθειες.
Γι' αυτό το ΔΗΚΚΙ, προτείνει τη δημιουργία Εθνικού Χάρτη Ιατρικών Αναγκών και Βιοιατρικής Τεχνολογίας, που να καλύπτει όλη τη χώρα και όλους τους κλάδους των υγειονομικών υπηρεσιών (χωροταξική κατανομή). Εκτιμά, ότι σε πρώτη φάση, χρειάζονται πολύ λίγα σε επιστημονικό εξοπλισμό και κτιριακή υποδομή, φτάνει να γίνει σωστή αξιοποίηση και ορθολογική κατανομή των όσων υπάρχουν, π.χ. τα Ιατρεία του Ι.Κ.Α. μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν Κέντρα Υγείας αστικού τύπου, οι Ιδιωτικές Κλινικές, που υπολειτουργούν ή έπαψαν να λειτουργούν, μπορούν να αποτελέσουν παραρτήματα νοσοκομείων, καθώς και οι κτιριακές εγκαταστάσεις με τον επιστημονικό εξοπλισμό των νοσοκομείων των Ενόπλων Δυνάμεων να χρησιμοποιηθούν από το Ε.Σ.Υ., εφόσον πλεονάζουν.
Το ΔΗΚΚΙ προτείνει να ολοκληρωθεί το πρόγραμμα δημιουργίας των Κέντρων Υγείας αγροτικού και αστικού τύπου, με την προμήθεια των οργάνων υψηλής βιοτεχνολογίας και την ανάπτυξη της τηλεϊατρικής, σε όλα τα ακριτικά νοσοκομεία και το ΕΚΑΒ.
Φάρμακο
Επικρατεί η αντίληψη ότι η Ελλάδα κατέχει διεθνώς μια από τις πρώτες θέσεις στην κατανάλωση φαρμάκων. Στην πραγματικότητα, όμως, βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις, σχετικά με την χρήση τους από τους ίδιους τους ασθενείς. Επομένως, η πολυφαρμακία στην Ελλάδα είναι ένας μύθος, που σκόπιμα υποστηρίζουν οι ηγεσίες του Ι.Κ.Α. και του Ο.Γ.Α., για να αποπροσανατολίσουν από τα πραγματικά αίτια της οικονομικής κατάρρευσης των ασφαλιστικών ταμείων.
Είναι γνωστό, ότι ένα ποσοστό μέχρι 30% των προσφερομένων φαρμάκων, τελικά, δεν χρησιμοποιούνται.
Η αναφερόμενη υπερκατανάλωση φαρμάκων από τους Έλληνες αποτελεί ψεύδος, γιατί οι συσκευασίες στην Ευρώπη είναι 50 και 100 δισκίων ενώ στην Ελλάδα είναι 12 ή 24. Άρα, φαίνεται η κατανάλωση μεγαλυτέρου αριθμού κουτιών, όχι όμως, και περιεχομένου. Επιπλέον υπάρχει το γνωστό πρόβλημα της χαριστικής για τις εταιρίες συνταγογραφίας, με αποτέλεσμα να χρησιμοποιούνται, πολύ λιγότερα φάρμακα, από όσα αγοράζονται.
Έτσι, η πολυφαρμακία στη χώρα μας έχει την έννοια της υψηλής συνολικής δαπάνης για φάρμακα, είτε χρησιμοποιούνται αυτά που αγοράζονται είτε όχι και, έτσι, σπαταλώνται πολύτιμοι οικονομικοί πόροι και προκαλούνται άμεσες και απώτερες παρενέργειες, που βάζουν σε κίνδυνο την υγεία του αρρώστου.
Άλλη σοβαρή αιτία που αυξάνει τις δαπάνες για το φάρμακο στην Ελλάδα (αποτελούν το 23% του συνόλου των δαπανών για την υγεία και το 2% του ΑΕΠ) είναι ο τρόπος της κοστολόγησής τους από το Υπουργείο Εμπορίου, χωρίς τη συμμετοχή του Υπουργείου Υγείας και του Εθνικού Οργανισμού Φαρμάκων (Ε.Ο.Φ.), ανεβάζοντας έτσι στα ύψη το πραγματικό τους κόστος, προς όφελος των πολυεθνικών, αφού στη χώρα μας υπονομεύθηκε συστηματικά η απόπειρα για Εθνική Φαρμακοβιομηχανία.
Έτσι, στη φαρμακευτική κερδοσκοπία οδηγούμαστε είτε η κοστολόγηση γίνει με την αξία της δραστικής ουσίας του σκευάσματος, είτε με βάση το "φθηνότερο" ίδιο φάρμακο που κυκλοφορεί στις χώρες της Ε.Ε. Οι πολυεθνικές φαρμακοβιομηχανίες, γνωρίζουν πολύ καλά να βρίσκουν κάθε φορά τον τρόπο να υπερτιμολογήσουν τα προϊόντα τους, με την εμφάνιση "περίπλοκων δραστικών ουσιών" και "ειδικών" συσκευασιών!!! που υπερέχουν μόνο στην συσκευασία τους.
Για τους ανωτέρω λόγους προτείνουμε:

1. Να υποστηριχθούν οι εγχώριες βιοτεχνίες παραγωγής φαρμάκων και να στηριχθεί ο Ε.Ο.Φ. για την παραγωγή φαρμάκων κυρίως ευρείας κατανάλωσης.
2. Να συμμετέχει ο Ε.Ο.Φ. και το Υπουργείο Υγείας στην κοστολόγηση των εισαγομένων φαρμάκων, που επιβάλλεται να γίνεται με βάση τη "φθηνότερη ευρωπαϊκή τιμή" και όπου είναι αναγκαίο με βάση την "αξία της δραστικής ουσίας" (μικτό σύστημα)
3. Να καθορισθεί ενιαία λίστα φαρμάκων για τον Δημόσιο και Ιδιωτικό Τομέα με βάση το Εθνικό Συνταγολόγιο και αρνητική λίστα φαρμάκων που αποδεδειγμένα στερούνται θεραπευτικής αξίας. Να απαγορευθεί η πώληση φαρμάκων χωρίς ιατρική συνταγή
4. Να χορηγούνται τα φάρμακα, κυρίως, στα νοσοκομεία, με βάση την ακριβή ποσότητα και όχι τη συσκευασία και να αξιοποιηθεί η Κάρτα Υγείας του πολίτη για τον αυτόματο έλεγχο της συνταγογραφίας
5. Να απαγορευθεί η διαφήμιση των φαρμακευτικών ειδών, όπως ακριβώς η διαφήμιση όπλων για παιδιά
6. Η βιβλιογραφική ενημέρωση των γιατρών, των φαρμακοποιών και του νοσηλευτικού προσωπικού και η συμμετοχή τους σε επιστημονικά συνέδρια, να αποτελεί υποχρέωση του Υπουργείου Υγείας και όχι των φαρμακευτικών εταιρειών, που έτσι, έμμεσα, διαφημίζουν τα προϊόντα τους, για μελλοντικές συνεργασίες και συνταγογραφήσεις.
7. Να δημιουργηθεί στο Υπουργείο Υγείας, ειδικός λογαριασμός ισότιμης μεταπτυχιακής εκπαίδευσης και ενημέρωσης όλων των γιατρών και νοσηλευτών της χώρας, σχετικά με τα φάρμακα
8. Να οργανωθούν εργαστήρια φαρμακοκινητικής στα νοσοκομεία, τα οποία να λειτουργούν από φαρμακοποιούς και να υπάρχει συνυπευθυνότητα γιατρού - φαρμακοποιού στο θεραπευτικό σχήμα
9. Να καταργηθεί η συμμετοχή του ασθενούς στη δαπάνη προμήθειας των φαρμάκων
10. Να καταργηθεί κάθε νομοθετική ρύθμιση και πρακτική που διαχωρίζει το φάρμακο σε φθηνό και ακριβό με πρόσχημα τον περιορισμό της πολυφαρμακίας, πράγμα το οποίο πλήττει μόνο τις ασθενέστερες τάξεις
11. Να υπάρξει αυστηρή χωροταξική κατανομή των φαρμακείων σε όλη τη χώρα, προς ισόρροπη εξυπηρέτηση των πολιτών και αντίστοιχη κατανομή των εφημεριών τους. Να προβλεφθεί η διευκόλυνση συστέγασης ή συνεταιρισμού φαρμακοποιών, για την πλήρη κάλυψη του πολεοδομικού ιστού κάθε πόλης.

Επίλογος
Η πολιτική υγείας, που παρουσιάζεται με το παρόν κείμενο, θα συμπληρώνεται με προτάσεις για την Ασφάλιση και την Κοινωνική Πρόνοια, για όλες τις κατηγορίες εργαζομένων και συνταξιούχων.
Το Εθνικό Σύστημα Υγείας, συμμετοχικό και κοινωνικά ελεγχόμενο, θα αποτελεί την έμπρακτη εγγύηση των κοινωνικών δικαιωμάτων κάθε έλληνα πολίτη και κάθε ανθρώπου, που θα βρίσκεται σε ανάγκη, ενώ θα ζει και θα κινείται στη χώρα μας.
Την ύπατη εποπτεία του Συστήματος θα έχει Διακομματική Επιτροπή, χωρίς κυβερνητική πλειοψηφία.
Στον αγώνα για την απελευθέρωση του ανθρώπου, καθοριστικά βήματα είναι η απαλλαγή από την ανάγκη, την ανέχεια και την κοινωνική ανασφάλεια.
Η πρόταση του ΔΗ.Κ.ΚΙ. για την Υγεία και το Φάρμακο, οικοδομεί ένα πλέγμα θεσμών, μέτρων, μεθόδων και μέσων, για την υλική και ψυχική υποστήριξη αυτών ακριβώς των βημάτων.

• Στηρίζουμε, εκσυγχρονίζουμε και αναπτύσσουμε τον αγροτικό τομέα της οικονομίας μας. Στηρίζουμε τους αγρότες της πατρίδας μας και τους εξασφαλίζουμε ένα ελάχιστο όριο αξιοπρεπούς διαβίωσης
• Επιθετική αναδιαπραγμάτευση της ΚΑΠ σε συνεργασία με τις άλλες χώρες του Νότου, για την πλήρη συνεργασία των βασικών εθνικών προϊόντων, όπως βαμβάκι, καπνά, λάδι κ.λπ., στο ύψος της σημερινής παραγωγής
• Διάθεση κοινοτικών και εθνικών πόρων μεγάλης κλίμακας για την δημιουργία υποδομών στον αγροτικό τομέα και πιλοτικών προγραμμάτων για παραγωγή φυτικών και κτηνοτροφικών επώνυμων οικολογικών προϊόντων
• Δημιουργία βιώσιμων γεωργικών μονάδων μέσα από την ανάπτυξη συνεταιρισμών νέου τύπου ή εταιρειών λαϊκής βάσης στον αγροτικό τομέα
• Εκτάσεις του Δημοσίου και των Ν.ΠΔΔ στους νέους αγρότες
• Άμεσα μέτρα για τη μείωση του κόστους παραγωγής και ρύθμιση χρεών προς την ΑΤΕ με διαγραφή των τόκων υπερημερίας που υπερβαίνουν το διπλάσιο του κεφαλαίου
• Μετατροπή της Α.Τ.Ε. σε συνεταιριστική τράπεζα στήριξης των αγροτών και παροχής χαμηλότοκων δανείων
• Πιλοτικά προγράμματα για εγχώρια παραγωγή γεωργικών σπόρων οικολογικών προδιαγραφών
• Σύνδεση Γεωργίας και Βιομηχανίας (Αγροτική Βιομηχανία)
• Μεταφορά του Υπουργείου Γεωργίας στη Θεσσαλία
• Κάλυψη του τεράστιου διατροφικού ελλείμματος της χώρας, που ξεπερνά τα 500 δισ. με ποιοτικά εγχώρια προϊόντα
• Ενίσχυση της γεωργικής έρευνας και της επιμόρφωσης των αγροτών
• Οι γεωτεχνικοί να βγουν στα χωράφια. Κοντά στον αγρότη. Σημαντική αύξηση προσλήψεων γεωτεχνικών και μισθολογική τους αναβάθμιση

• Να επαναπροσδιοριστούν τα αναπτυξιακά πλαίσια και κριτήρια που θα ενθαρρύνουν και θα βοηθήσουν τις επιχειρήσεις, αλλά παράλληλα θα αποτελέσουν βασικό εργαλείο της πολιτικής του κράτους για την συνολική ανασυγκρότηση της Ελληνικής Οικονομίας
• Επιδότηση θέσεων στελεχών για Μ.Μ.Ε. και κίνητρα για την ενίσχυση της συνένωσης ή δημιουργίας δικτύων ομοειδών επιχειρήσεων που θα διατηρούν το μικρομεσαίο τους χαρακτήρα. Να καλύπτονται οι επενδύσεις όχι μόνον των νέων επιχειρήσεων, αλλά και των παλαιών που εκσυγχρονίζονται και αναπτύσσονται
• Ίδρυση Συνεργατικής Τράπεζας των Μ.Μ.Ε. Καθιέρωση συστήματος προεξόφλησης από τις Τράπεζες και καθορισμός προθεσμιών πληρωμής
• Διευκόλυνση δημιουργίας συνεταιριστικών Εμπορικών κέντρων από τις Μ.Μ.Ε. κάθε περιοχής και τακτικές εκπτώσεις ανά μήνα
• Μείωση των εισφορών στο ΙΚΑ από 45% σε 30% και αναπλήρωση της απώλειας εσόδων από την κρατική συμμετοχή, έτσι ώστε, αφ' ενός να υπάρχει όφελος για τους ίδιους τους μικρομεσαίους και αφ' ετέρου, μέρος αυτών, να δοθούν ως αύξηση των αποδοχών των εργαζομένων
• Κατάργηση του συντελεστή φορολογίας στις προσωπικές εταιρείες και φορολόγησης μόνο των εταίρων τους

• Ριζική αλλαγή του φορολογικού συστήματος ώστε να πληρώνουν φόρους αυτοί που έχουν και κατέχουν και να απαλλάσσονται διαφόρων φόρων ομάδες ή και μεμονωμένοι πολίτες, οι οποίοι έχουν ανάγκη
• Περικοπή οικονομικών προνομίων και πιστώσεων που χορηγούνται αφειδώς και αδιαφανώς σε μεγαλοεργολάβους και μεγαλοεπιχειρηματίες για την εκτέλεση Δημοσίων έργων και των συμβάσεων προμηθειών μεγάλου ύψους του Δημόσιου Τομέα. Καθιέρωση διαφανών και αξιοκρατικών κινήτρων
• Έλεγχος κατά προτεραιότητα στα μεγάλα εισοδήματα. Εντατικοποίηση των φορολογικών ελέγχων, με την ανάλογη πρόσληψη προσωπικού σε όλη την Ελλάδα
• Έλεγχος στην πηγή, εισαγομένων πρώτων υλών και έτοιμων προϊόντων, καθώς και των παραγομένων βιομηχανικών προϊόντων κατά την πρώτη τους έξοδο από το εργοστάσιο. Αυστηρός και συστηματικός έλεγχος των πετρελαιοειδών στην πηγή
• Καθιέρωση του συστήματος των αντιτιθέμενων φορολογικών συμφερόντων με την έκπτωση δαπανών των πολιτών από το φορολογητέο εισόδημα

• Διασφάλιση του Δημόσιου και Κοινωνικού χαρακτήρα του Ασφαλιστικού συστήματος και θεσμική καθιέρωση της Τριμερούς συμμετοχής στη χρηματοδότησή του (Κράτος - Εργοδότης - Εργαζόμενος)
• Αναπροσαρμογή και αντιστοίχηση των ασφαλιστικών εισφορών με τις προσφερόμενες παροχές με παράλληλη αναβάθμισή τους τόσο ποσοτική, όσο και ποιοτική. Επιστροφή των εισφορών στον εργαζόμενο όταν, σε καμία περίπτωση, δεν εξασφαλίζουν παροχή σύνταξης
• Λήψη ουσιαστικών μέτρων για την είσπραξη των οφειλομένων εισφορών από όπου και αν οφείλονται (ιδιώτες ή Δημόσιο), αφού η εισφοροδιαφυγή έχει ξεπεράσει κάθε όριο στη χώρα και πάταξη της μαύρης εργασίας με υποχρεωτική ασφάλιση όλων των εργαζομένων και των οικονομικών μεταναστών
• Σημαντική αύξηση των κατωτάτων ορίων συντάξεων που παρέχονται από όλα τα ασφαλιστικά Ταμεία
• Λέμε ΟΧΙ στις συντάξεις πείνας
• Λέμε ΝΑΙ στο σεβασμό των απόμαχων της εργασίας
• Λέμε επίσης ΟΧΙ στην αύξηση του ορίου ηλικίας για την θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος

Οι θέσεις μας για ένα δίκαιο & εγγυημένο σύστημα δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης.

Εισαγωγικά
Την δεκαετία του '90, οι κυβερνήσεις της Ν.Δ. και του ΠΑ.ΣΟ.Κ, εφαρμόζοντας τη γενικότερη συντηρητική πολιτική, προχώρησαν σε σκληρές νομοθετικές ρυθμίσεις, περιορίζοντας στοιχειώδη ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων.
Οι ασφαλιστικοί νόμοι των περιόδων '90 - '92 και '97 -'99, η οικονομική απαξίωση και αποδιοργάνωση του ΕΣΥ και πρόσφατα η έναρξη της νομοθετικής περιθωριοποίησης του, η εισαγωγή της μερικής απασχόλησης, η απελευθέρωση των απολύσεων και μια σειρά ακόμη αντίστοιχων μέτρων, συνιστούν τα σημαντικά βήματα για την ανατροπή ολόκληρου του κοινωνικού - ασφαλιστικού πλαισίου που κατακτήθηκε τον προηγούμενο αιώνα.
Παράλληλα, όλο αυτό το διάστημα, ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. και Σ.Ε.Β., με τη βοήθεια των ελεγχόμενων μεγάλων Μ.Μ.Ε., καλλιεργούν την κινδυνολογία περί "ελλειμματικότητας" των Ασφαλιστικών Ταμείων, με στόχο, να εμπεδώσουν στην κοινή γνώμη την αίσθηση της "κρίσης" του Ασφαλιστικού Συστήματος και να προετοιμάσουν το έδαφος για έναν δεύτερο κύκλο ριζικών συντηρητικών αλλαγών.
Ωστόσο, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, δεν διστάζουν, την ίδια στιγμή που υποκριτικά ομιλούν για "κρίση" του Ασφαλιστικού Συστήματος, να επιδίδονται στην ανοιχτή σπατάλη της περιουσίας των Ασφαλιστικών Ταμείων.
Ενδεικτικά, τον τελευταίο χρόνο, μόνο στο Χ.Α.Α. η κυβέρνηση έσπευσε να διαθέσει 70 δις απ' τα αποθεματικά των Ασφαλιστικών Ταμείων, προκειμένου να προικοδοτήσει τη γνωστή επιχείρηση κερδοσκοπίας του παρασιτικού μεγάλου κεφαλαίου.
Όπως αναφέρουμε παρακάτω, η λεγόμενη "κρίση" του Ασφαλιστικού Συστήματος είναι μία κρίση τεχνητή που προκαλείται συνειδητά από την ίδια την πολιτική του Κράτους.
Πρόκειται για κρίση που δημιουργεί το κράτος, με την μη εκπλήρωση των ασφαλιστικών του υποχρεώσεων επί σειρά ετών, με τη δέσμευση και στη συνέχεια μετακύληση σε τρίτους της κινητής περιουσίας των Ταμείων, με την εισφοροαπαλλαγή και τις χαριστικές ρυθμίσεις προς την μεγαλοεργοδοσία, με την εκτροφή της εισφοροδιαφυγής, τις πολιτικές μόνιμου παγώματος των μισθών και έκρηξης της ανεργίας, και με μια σειρά άλλες συναφείς πολιτικές.
Σήμερα, ενώ με το ισχύον Ασφαλιστικό σύστημα το 82% των συνταξιούχων καταδικάζεται σε συντάξεις κάτω απ' τα επίσημα όρια της φτώχειας και το σύνολο των εργαζομένων έχει ήδη πληγεί καίρια απ' τις προηγούμενες αντιασφαλιστικές ρυθμίσεις, η κυβέρνηση, επιχειρεί μία δεύτερη, τελική έφοδο, για την οριστική κατεδάφιση της Κοινωνικής Ασφάλισης.
Η ιστορική αντιλαϊκή πρόκληση, η οποία αποτελεί την κορύφωση της γενικότερης συντηρητικής επίθεσης στη χώρα μας, δεν έχει καμία σχέση με οποιαδήποτε λογιστικού τύπου ελλείμματα των Ασφαλιστικών Οργανισμών. Αποτελεί απλώς έναν καλά μεθοδευμένο πολιτικό σχεδιασμό, με στόχο, αφενός την ουσιαστική κατάργηση των οικονομικών υποχρεώσεων του κράτους και της μεγάλης εργοδοσίας προς την Κοινωνική Ασφάλιση, αφετέρου την εκβιαστική προσφυγή την εργαζομένων στο μονόδρομο της ιδιωτικής ασφάλισης.
Οι δυνάμεις της εργασίας και της δημιουργίας, οι άνεργοι, και οι συνταξιούχοι, ανεξάρτητα από υπαρκτές πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές, έχουν κάθε λόγο, μέσα απ' τον ενωμένο ανυποχώρητο αγώνα τους, να ματαιώσουν την αρπαγή των ασφαλιστικών δικαιωμάτων και του μόχθου τους, και ταυτόχρονα να επιβάλλουν ένα άλλο, εναλλακτικό πρόγραμμα ώριμων διεκδικήσεων για ένα ΔΙΚΑΙΟ και ΕΓΓΥΗΜΕΝΟ σύστημα ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ.
Η ουσία των συντηρητικών ρυθμίσεων και οι πολιτικές τους προεκτάσεις
Ειδικότερα μέσα απ' τον προετοιμαζόμενο αντιασφαλιστικό νόμο, και με την "επικοινωνιακή" βοήθεια των "κατά παραγγελίαν" εκτιμήσεων της Αγγλικής υπηρεσίας, η οποία έχει αναλάβει την μελέτη για το Ασφαλιστικό, μεθοδεύονται:

1. Οι αλλαγές στον τρόπο υπολογισμού της κύριας και της επικουρικής σύνταξης, στο Δημόσιο και στον Ιδιωτικό Τομέα, ώστε να υπάρξει σημαντική μείωση απ' τα αντίστοιχα σημερινά ποσά
2. Η αύξηση των ορίων ηλικίας για πρόωρη συνταξιοδότηση, ενώ ήδη έχουν αυξηθεί σε ανελαστικά επίπεδα, και μάλιστα σε μια περίοδο έκρηξης της ανεργίας
3. Η κατάργηση του θεσμού των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων
4. Η αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων, παρότι αυτές βρίσκονται στα υψηλότερα επίπεδα των αντίστοιχων Ευρωπαϊκών
5. Η ελάφρυνση της μεγαλοεργοδοσίας απ' τις ασφαλιστικές εισφορές, οι οποίες εξάλλου δεν είναι ιδιαίτερα υψηλές συγκριτικά με τις Ευρωπαϊκές και μάλιστα όταν η κερδοφορία των μεγάλων επιχειρήσεων στη χώρα μας κινείται σε ύψη ρεκόρ παγκοσμίως
6. Η ουσιαστική απαλλαγή του κράτους από την υποχρέωση οικονομικής συμμετοχής στην Κοινωνική Ασφάλιση
7. Η μονιμοποίηση της δέσμευσης των αποθεματικών των Ασφαλιστικών Ταμείων από το κράτος, και η μετακύλησή τους μέσω του Χρηματιστηρίου, προς την ιδιωτική πρωτοβουλία
8. Η αφαίμαξη από την ιδιωτική ασφάλιση, των Ειδικών Ταμείων
9. Συνολικά ετοιμάζεται ένα τριζωνικό ασφαλιστικό σύστημα, ανάλογης έμπνευσης με αυτό που πρωτοεφαρμόσθηκε από το καθεστώς της Χιλής, όπου:
   • Στην πρώτη ζώνη συμμετέχει μία σημαντική μερίδα εργαζομένων η οποία θα αδυνατεί, μέσα και απ' τις νέες ρυθμίσεις, να θεμελιώσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα και για την οποία προβλέπεται ως σύνταξη ένα προνοιακού τύπου "επίδομα ελεημοσύνης"
   • Στη δεύτερη ζώνη αναμένεται να συνωστίζεται το μεγαλύτερο μέρος των εργαζομένων, με μία πενιχρή σύνταξη ανταποδοτικού ύψους, ανάλογη με την τότε δυνατότητα του ήδη αποχυμωμένου Ταμείου, και χωρίς την ουσιαστική συμμετοχή κράτους και εργοδοσίας
   • Στην τρίτη ζώνη θα υπάγονται όσοι καταφέρουν να συμπληρώσουν την προηγούμενη σύνταξη με πόρους από την ιδιωτική ασφάλιση

Συμπερασματικά, η κυβέρνηση, με όχημα την ταξική Νεοφιλελεύθερη φιλοσοφία της "ανταποδοτικότητας στην ασφάλιση", και ιδεολογικό σύμμαχο τη Ν.Δ., επιχειρεί μέσω ενός νέου ασφαλιστικού συστήματος, να επιβάλλει την κοινωνία της αβεβαιότητας και του οικονομικού αποκλεισμού για τα 2/3 του πληθυσμού.
Επιχειρεί, σε όφελος του παρασιτισμού και των υπερκερδών της μεγάλης ιδιωτικής πρωτοβουλίας, να εγκαταστήσει τον τύπο εκείνο της κοινωνίας που κατ' επέκτασιν συνεπάγεται τη μαζική οικονομική πτώχευση και την παραγωγική υπανάπτυξη της χώρας.Ακολουθώντας τις τριτοκοσμικού χαρακτήρα αποτυχημένες κατευθύνσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας, του Ο.Ο.Σ.Α. και του Δ.Ν. Ταμείου, αλλά και τα πρότυπα των ιδεολογικών ομολόγων της Β. Ευρώπης όπως διατυπώθηκαν στις συνθήκες του Μάαστριχτ του Άμστερνταμ και της Νίκαιας, η κυβέρνηση, προωθεί μέσω του ασφαλιστικού μία γιγαντιαία ανακατανομή του εθνικού πλούτου. Γενικότερα, προωθεί τη ριζική μετακίνηση του παραγόμενου Εθνικού Προϊόντος, από την εργασία, δηλαδή τον πραγματικό συντελεστή της παραγωγικής διαδικασίας, στην πλασματική οικονομία του Χρηματοπιστωτικού συστήματος και των Πολυεθνικών κολοσσών.
Ωστόσο, στη χώρα μας, όπου το κόστος της εργασίας ανά μονάδα προϊόντος βρίσκεται μόλις στο 40% του αντίστοιχου Ευρωπαϊκού και οι αποδοχές των εργαζομένων μόνο στο 65% των Ευρωπαϊκών, οι εκκολαπτόμενες νεοφιλελεύθερες αλλαγές θα σημάνουν την πλήρη διάσπαση του κοινωνικού ιστού και την άμεση επιστροφή στα αναπτυξιακά πρότυπα του πιο προηγούμενου αιώνα.
Μπροστά σε αυτό το πολιτικό ζήτημα αιχμής, τα κόμματα της αριστεράς, ευρύτερες προοδευτικές δυνάμεις και ανένταχτες πολιτικές προσωπικότητες του τόπου, οφείλουν να συντονίσουν τη δράση τους για την ανάπτυξη και την επιτυχία του αγώνα εργαζομένων, συνταξιούχων και ανέργων. Οφείλουν να καταθέσουν μια ολοκληρωμένη σύγχρονη κοινή εναλλακτική πρόταση ανατροπής της επερχόμενης συντηρητικής λαίλαπας και διεκδίκησης μιας άλλης, φιλολαϊκής αναπτυξιακής προοπτικής για την Κοινωνική Ασφάλιση.
Θεμελιακές αρχές και οι πολιτικές θέσεις για ένα ΔΙΚΑΙΟ ΚΑΙ ΕΓΓΥΗΜΕΝΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ
Ένα προοδευτικό σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης, εξ' ορισμού, προτάσσει τον άνθρωπο και τις αξίες μιας οργανωμένης κοινωνίας αλληλεγγύης, στην κυριαρχία των τυφλών δυνάμεων της αγοράς, στην ταξική βαρβαρότητα, και στη στείρα, εισπρακτική θεώρηση των οικονομικών μεγεθών, και στοιχειοθετείται επάνω στις εξής αρχές:

• Η ασφάλιση είναι κοινωνικό αγαθό. Ως εκ τούτου ο δημόσιος χαρακτήρας της Κοινωνικής Ασφάλισης, αποτελεί θεμελιώδη προϋπόθεση, και σημαίνει την οικονομική και θεσμική εγγύηση του κράτους για το Κοινωνικό Ασφαλιστικό Σύστημα. Το σύστημα ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ δεν εμπορευματοποιείται και κατά συνέπεια τουλάχιστον ο πυρήνας του δεν βρίσκεται σε καμία συνάρτηση, σε καμιά άμεση ή έμμεση σχέση με το ιδιωτικό τομέα της ασφάλισης και της οικονομίας.Το ΔΗ.Κ.ΚΙ. προτείνει την Συνταγματική κατοχύρωση του δικαιώματος των πολιτών και των αντίστοιχων υποχρεώσεων του κράτους για ένα Δίκαιο και Εγγυημένο σύστημα Δημόσιας και Κοινωνικής Ασφάλισης
• Η οικονομική τροφοδότηση της Κοινωνικής Ασφάλισης συντελείται ισότιμα από τους Εργαζόμενους, την Εργοδοσία και το Κράτος, και καθορίζεται από την θεσμοθετημένη αρχή της τριμερούς χρηματοδότησης, που πρέπει να τηρείται και στην πράξη. Για την διασφάλιση της εισφοράς του κράτους, προτείνουμε ένα ποσοστό των φορολογικών εσόδων, ίσο με την οικονομική υποχρέωση του κράτους, να εκχωρείται απευθείας στα Ασφαλιστικά Ταμεία.· Η ισχύς του Ασφαλιστικού Συστήματος είναι αυτοδίκαια, καθολική και υποχρεωτική για όλους τους Έλληνες πολίτες, εργαζόμενους, εργοδότες, συνταξιούχους και άνεργους, με ελάχιστο όρο την αξιοπρεπή διαβίωση και την πλήρη, ίση, δωρεάν και αναβαθμισμένη υγειονομική περίθαλψη, ταυτόχρονα με τη δίκαιη, ανάλογη με την προσφορά, διανομή των εσόδων
• Η άμεση έναρξη του προτεινόμενου συστήματος Δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης είναι ρεαλιστική, διότι, ακόμη και εάν δεν εισπράξει άμεσα τις μέχρι τώρα οφειλές τρίτων προς αυτό, μπορεί να ξεκινήσει από μηδενική βάση, στηριζόμενο στην από εδώ και πέρα ευρωστία του και στην εύλογη προσδοκία της σταδιακής εξόφλησης των σημερινών οφειλών τρίτων προς αυτό
• Το σύστημα Δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης, εξαρτά απόλυτα την επιτυχία του στη στήριξη από συγκεκριμένες γενικότερες πολιτικές. Πολιτικές οι οποίες είναι συγχρόνως και αναγκαίες για μια αναπτυξιακή πορεία της χώρας, ενώ απαντούν κατηγορηματικά στα ψευδεπίγραφα επιχειρήματα περί "εγγενούς κρίσης" της Κοινωνικής Ασφάλισης

Συγκεκριμένα:

1. Η αύξηση των κοινωνικών δαπανών του κράτους, οι οποίες είναι σήμερα ιδιαίτερα χαμηλές, τοποθετώντας μας αναλογικά στην 12η θέση στην Ευρώπη, πέρα απ' την γενικότερη έμμεση αναπτυξιακή επίδραση, μπορεί να εξασφαλίσει τους πόρους για την καταβολή των υποχρεώσεων του Δημοσίου προς το Ασφαλιστικό σύστημα. Είναι χαρακτηριστικό πως η συμμετοχή του Ελληνικού Δημοσίου στην Κοινωνική Ασφάλιση κινείται στο χαμηλότερο για την Ευρώπη ποσοστό του 2% του Κοινωνικού Προϋπολογισμού, υπολείπεται των συμφωνημένων κατά 400 δις το χρόνο, ενώ μόνο προς το ΙΚΑ το δημόσιο οφείλει σήμερα 3 τρις δρχ. ευθυνόμενο για μια από τις κύριες αιτίες της αιμορραγίας του Ασφαλιστικού συστήματος.Το κράτος υποχρεούται να καταβάλλει το ανώτερο ποσό, το συντομότερο δυνατό, διαφορετικά, μέχρι του ποσού αυτού της οφειλής του, να αναλάβει την καταβολή των υποχρεώσεων των Ασφαλιστικών Ταμείων προς τον Δημόσιο Τομέα, Τράπεζες, Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων κ.λ.π.
2. Η ριζική αλλαγή της ακολουθούμενης συντηρητικής δημοσιονομικής πολιτικής, και η εφαρμογή της αναγκαίας προοδευτικής φορολογικής μεταρρύθμισης, μπορεί να αποφέρει επιπρόσθετα έσοδα για την προώθηση αναπτυξιακών επενδυτικών προγραμμάτων από το κράτος, και την καταπολέμηση της ανεργίας. Γενικότερα μια προοδευτική αναπτυξιακή οικονομική πολιτική μπορεί να οδηγήσει στην αύξηση του Α.Ε.Π. με πολύπλευρες θετικές επιπτώσεις στην Κοινωνική Ασφάλιση.Είναι γνωστό πως η επενδυτική στασιμότητα των τελευταίων χρόνων, η οποία μας έχει επιστρέψει στα επίπεδα επενδύσεων του 1982, καθώς και η "μαύρη εργασία" ανεβάζει στα ύψη του 12,5% την καταγεγραμμένη ανεργία, η οποία με τη σειρά της υποσκάπτει το Ασφαλιστικό σύστημα. Αρκούσε μόνο η μείωση κατά 50% της ανεργίας για να εξαλειφθούν μέχρι το 2020 όλα τα υπολογιζόμενα αναλογιστικά ελλείμματα των Ταμείων
3. Η διακοπή των πολύχρονων αδιέξοδων πολιτικών πραγματικού παγώματος των μισθών και ημερομισθίων, εκτός απ' την ουσιαστική τόνωση της αγοράς, έμμεσα, θα αυξήσει τα έσοδα από τις ασφαλιστικές εισφορές, με ευνοϊκές επιπτώσεις στα Ασφαλιστικά Ταμεία και στην οικονομία
4. Η ύπαρξη πολιτικής βούλησης για την πάταξη της εισφοροαπαλλαγής, της επίσημης δηλαδή απαλλαγής των μεγαλοεργοδοτών από τις ασφαλιστικές εισφορές και των χαριστικών ρυθμίσεων των οφειλών τους από το κράτος, θα εξοικονομήσει ένα μεγάλο μέρος απ' τα σημερινά λογιστικά ελλείμματα. Υπολογίζεται αυτού του είδους τα χρέη προς το ΙΚΑ ξεπερνούν τα 600 δις το χρόνο
5. Η ύπαρξη πολιτικής βούλησης για την εξάλειψη του καθεστώτος της εισφοροδιαφυγής, με το 25% των εργαζομένων της χώρας να βρίσκεται σε καθεστώς ανασφάλιστης εργασίας και το 20% των επιχειρήσεων αναπόγραφες στο ΙΚΑ, αποτελεί προϋπόθεση για την ανάπτυξη ενός εύρωστου συστήματος Δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης. Μία επιτυχής πολιτική κατά της εισφοροδιαφυγής, η οποία σύμφωνα και με τις προτάσεις των εργαζομένων στην Κοινωνική Ασφάλιση είναι σήμερα εφικτή, πριμοδοτεί το Ασφαλιστικό σύστημα με 1 τρις το χρόνο, και επιτυγχάνει την εξαφάνιση κάθε αναλογιστικού ελλείμματος μέχρι το 2030
6. Η εφαρμογή θεσμών για την εξασφάλιση της αποδοτικής αξιοποίησης των αποθεματικών των Ασφαλιστικών Ταμείων, τα οποία μέχρι τώρα διαχειρίζεται προς όφελος τρίτων και με αρνητική απόδοση, το κράτος, αλλά και της ακίνητης περιουσίας τους ή οποία αποτιμάται στα 2 τρις., μπορεί από μόνη της να αποτελέσει την βάση για την ανάπτυξη ενός υγιούς συστήματος Δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης. Υπολογίζεται πως οι μέχρι τώρα απώλειες από την μη κεφαλαιοποίηση για τα Ασφαλιστικά Ταμεία, ανέρχονται σε 23 τρις, και ισοδυναμούν με την εξάλειψη κάθε αναλογιστικού ελλείμματος μέχρι το 2025
7. H αντιμετώπιση της κερδοσκοπίας στο χώρο του φαρμάκου και του αναλώσιμου νοσοκομειακού υλικού, καθώς και η υπεράσπιση και πλήρης ανάπτυξη του Ε.Σ.Υ., ώστε να διακοπούν οι επιλεκτικές συμβάσεις σε υψηλού κόστους ιατρικές πράξεις, με τα μεγάλα ιδιωτικά θεραπευτήρια, θα απέκλειε σημαντικές οικονομικές διαρροές και θα ενίσχυε την Κοινωνική Ασφάλιση
8. Η διασφάλιση της υγιούς λειτουργίας της Κοινωνικής Ασφάλισης προϋποθέτει τη στήριξή της σε ένα δημοκρατικό πλαίσιο Εργασιακών Σχέσεων, το οποίο, πέρα απ' το ότι αποτελεί πρωταρχικό δικαίωμα των εργαζομένων, ταυτόχρονα κατοχυρώνει και την ακώλυτη οικονομική τροφοδοσία του ασφαλιστικού συστήματος. Ο αντιεργατικός νόμος 2874/2000 που εισαγάγει την μερική απασχόληση, ουσιαστικά αποτελεί την "δίδυμη αλλαγή" των επιχειρούμενων αντιδραστικών αλλαγών στην ασφάλιση και χρειάζεται να καταργηθεί. Θεωρούμε αναγκαία την προώθηση ενός προοδευτικού εργασιακού πλαισίου. Επιπλέον, η θέσπιση της 35/ωρης εβδομαδιαίας εργασίας με την εξασφάλιση του 5/νθήμερου και του 7/ωρου, μπορεί σήμερα να προσφέρει έναν σημαντικό αριθμό νέων θέσεων εργασίας, και να μειώσει αισθητά την ανεργία.Ασφαλώς δεν μπορεί να γίνει κανένας λόγος για αύξηση του ορίου ηλικίας, για την συνταξιοδότηση των ασφαλισμένων, ούτε για την χειροτέρευση των λοιπών προϋποθέσεων θεμελίωσης συνταξιοδοτικού δικαιώματος
9. Τέλος, το τεράστιο πρόβλημα της υπογεννητικότητας, πέρα από την εθνική του διάσταση, συμβάλλει σε ένα βαθμό, αρνητικά, και στην Κοινωνική Ασφάλιση και χρειάζεται να αντιμετωπισθεί, τόσο με την γενικότερη αλλαγή της ακολουθούμενης οικονομικής πολιτικής, όσο και με μέτρα γενναία στήριξης των πολύτεκνων οικογενειών, της μητρότητας, των αναγκών της παιδικής ηλικίας και των νέων ζευγαριών κ.α.

Οι ειδικότερες προτάσεις για ΕΝΑ ΔΙΚΑΙΟ ΕΓΓΥΗΜΕΝΟ σύστημα ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ
Επάνω στις προηγούμενες απαραίτητες πολιτικές βάσεις, μπορεί να οικοδομηθεί ένα ενιαίο σύνολο ειδικότερων, εφικτών προτάσεων, που είναι οι εξής:

1. Θεσμική κατοχύρωση και υλοποίηση στην πράξη της τριμερούς χρηματοδότησης(Εργαζόμενοι, Εργοδοσία, Κράτος) με τις εξής διεθνείς αναλογίες:
   • Για τους μισθωτούς:
     Εισφορά ασφαλισμένου: 2/9
     Εισφορά εργοδότη: 4/9
     Εισφορά κράτους: 3/9
   • Για τους ελεύθερους επαγγελματίες:
     Εισφορά ασφαλισμένου: 5/9
     Εισφορά κράτους: 4/9
   Για όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις, θεωρούμε πως η συμμετοχή του κράτους μπορεί να εξασφαλισθεί με την θέσπιση της απευθείας απόδοσης, στα Ασφαλιστικά Ταμεία, ενός ικανού ποσοστού των φορολογικών εσόδων, όπως αναφέραμε και στο προηγούμενο κεφάλαιο.
2. Ο κάθε εργαζόμενος είναι αναγκαίο να καλύπτεται από μια κύρια και μια επικουρική ασφάλιση, οι οποίες λειτουργούν αποκλειστικά με την νομική μορφή του Ν.Π.Δ.Δ.
3. Καθορισμός της κύριας σύνταξης με βάση το 80% των συντάξιμων τακτικών αποδοχών των τριών τελευταίων ετών της εργασίας και της επικουρικής με το 20% της κύριας σύνταξης. Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων των περιόδων '90 - '92 και '97-'99
4. Επαναφέρεται σαν κατώτερο όριο σύνταξης για όλους τους εργαζόμενους και τους αυτοαπασχολούμενους, τα 20 ημερομίσθια του ανειδίκευτου εργάτη και η θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος με τις 4.050 ημέρες ασφάλισης
5. Αναγνωρίζεται σαν ελάχιστος χρόνος ασφάλισης σε όσους εργάσθηκαν με μερική απασχόληση, ή με μειωμένο ωράριο, ή με εποχιακή απασχόληση, οι 200 ημέρες εργασίας το χρόνο, και υπολογίζεται σαν ελάχιστο ημερομίσθιο το ημερομίσθιο του ανειδίκευτου εργάτη
6. Πλήρης συνταξιοδότηση με 35 χρόνια εργασίας ή 10.500 ημέρες ασφάλισης, ασχέτως ορίου ηλικίας. Τα υποχρεωτικά ελάχιστα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης να μείνουν όπως έχουν σήμερα, διότι ήδη έχουν αυξηθεί σε ανελαστικά επίπεδα
7. Ετήσια αναπροσαρμογή των συντάξεων σύμφωνα με τις συλλογικές συμβάσεις και τις αυξήσεις των εργαζομένων του κλάδου
8. Πλήρης ασφάλιση και υγειονομική κάλυψη στους ανέργους για όλο το διάστημα που αποδεδειγμένα διαρκεί η ανεργία τους
9. Εισαγωγή του θεσμού της Εθνικής Σύνταξης για όλους όσους φθάνουν στο ανώτερο προβλεπόμενο όριο ηλικίας και αδυνατούν να θεμελιώσουν συνταξιοδοτικό δικαίωμα. Η Εθνική Σύνταξη στηρίζεται στην αποκλειστική χρηματοδότηση από το κράτος, εγγυάται ένα ελάχιστο όριο αξιοπρεπούς διαβίωσης, και δεν έχει καμία σχέση με το "επίδομα ελεημοσύνης" το οποίο σχεδιάζει η κυβέρνηση
10. Διαμόρφωση ειδικής κλίμακας καθορισμού των συντάξεων αναπηρίας έτσι ώστε με αναπηρία 67% και άνω να καταβάλλεται η πλήρης σύνταξη, με αναπηρία 50-60% τα 3/4 και με αναπηρία 33-49% τα 2/3 της σύνταξης. Σε ειδικές κατηγορίες Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες ή χρονίως πασχόντων, όπως οι νεφροπαθείς και άλλοι, η συνταξιοδότηση να γίνεται με την συμπλήρωση 15 χρόνων εργασίας
11. Νομοθετική κατοχύρωση της Αυτοδιοίκησης και Αυτοδιαχείρισης των Οργανισμών κύριας και επικουρικής ασφάλισης. Εκδημοκρατισμός των προηγούμενων Οργανισμών, με ουσιαστική συμμετοχή των εργαζομένων και των συνταξιούχων στις διοικήσεις τους και ουσιαστική συμμετοχή των ίδιων των απασχολουμένων στους Ασφαλιστικούς Οργανισμούς, για να υπάρξει ορθολογική, αποδοτική αξιοποίηση των πόρων και της περιουσίας τους.
12. Ριζική ανασυγκρότηση της οργάνωσης και των διοικητικών υπηρεσιών των Ασφαλιστικών Οργανισμών με στόχο την αποδοτική λειτουργία τους. Εισαγωγή της νέας τεχνολογίας για τον εκσυγχρονισμό των διαδικασιών βεβαίωσης και είσπραξης των εισφορών καθώς και για άλλες νευραλγικές λειτουργίες. Θέσπιση αξιοκρατικών κριτηρίων στελέχωσης και πλήρωση των 2.500 κενών σήμερα θέσεων προσωπικού, για την κάλυψη ιδίως των ελεγκτικών τους δραστηριοτήτων που αφορούν τις αναπόγραφες επιχειρήσεις, την ανασφάλιστη εργασία και την έγκαιρη είσπραξη των οφειλομένων εισφοριοκρατικών κριτηρίων στελέχωσης και πλήρωση των 2.500 κενών σήμερα θέσεων προσωπικού, για την κάλυψη ιδίως των ελεγκτικών τους δραστηριοτήτων που αφορούν τις αναπόγραφες επιχειρήσεις, την ανασφάλιστη εργασία και την έγκαιρη είσπραξη των οφειλομένων εισφοριοκρατικών κριτηρίων στελέχωσης και πλήρωση των 2.500 κενών σήμερα θέσεων προσωπικού, για την κάλυψη ιδίως των ελεγκτικών τους δραστηριοτήτων που αφορούν τις αναπόγραφες επιχειρήσεις, την ανασφάλιστη εργασία και την έγτιμετωπισθεί και το πρόβλημα της νομιμοποίησης οικονομικών μεταναστών, αποκλειστικά σε κλάδους και ειδικότητες όπου αποδεδειγμένα μπορούν να προσφέρουν ή και προσφέρουν εργασία. Επίσης μπορεί έτσι να αντιμετωπιστεί και " η μαύρη εργασία" και να εισπράξουν εισφορές οι Ασφαλιστικοί Οργανισμοί
13. Άμεσα μέτρα για την έγκαιρη βεβαίωση και είσπραξη των οφειλών της μεγαλοεργοδοσίας με προτεραιότητα τις κερδοφόρες βιώσιμες επιχειρήσεις
14. Ενοποίηση και θεσμική ομογενοποίηση των ομοειδών Ασφαλιστικών Ταμείων, με προϋπόθεση τον προηγούμενο ουσιαστικό και ειλικρινή διάλογο με τους εργαζόμενους και με αποκλειστικά κριτήρια την σύγκλιση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων προς τα επάνω, την μείωση του κόστους λειτουργίας, την αποτελεσματικότερη διοίκηση του Ασφαλιστικού συστήματος, αλλά και την βελτίωση της ποιότητας και ποσότητας των παρεχομένων υπηρεσιών προς τους ασφαλισμένους.Αντίθετα με τους στόχους της κυβέρνησης, η οποία μέσω της ενοποίησης επιχειρεί να εξισώσει τα Ταμεία προς τα κάτω, η πραγματική ενοποίηση περιλαμβάνει αποκλειστικά τα Ταμεία που μπορούν να υπαχθούν σε ομοειδείς ομάδες και έχει σαν ζητούμενο την διεύρυνση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων μέσω της ισχυροποίησής τους
15. Επέκταση του μέτρου της δωρεάν χορήγησης των φαρμάκων και των ιατρικών βοηθημάτων, για όλους τους εργαζόμενους και συνταξιούχους με συνολικές αποδοχές κάτω από τα επίσημα όρια φτώχειας, και για όλες τις κατηγορίες των Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες. Μείωση της συμμετοχής στο 10% για όλα τα χρόνια νοσήματα.Υπεράσπιση και πραγματική διεύρυνση, ποιοτική αναβάθμιση του Ε.Σ.Υ. σε όλες τις βαθμίδες του(Α΄βαθμια, Β΄βάθμια, Γ΄βάθμια, και ΕΚΑΒ) με γενναία αύξηση των δαπανών για την Υγεία, απαγκίστρωσή του από την μεγάλη ιδιωτική πρωτοβουλία και την παραοικονομία. Ελεύθερη ισότιμη και δωρεάν πρόσβαση όλων των Ελλήνων πολιτών σε όλες τις υπηρεσίες του. Οικονομική και εργασιακή αποκατάσταση του προσωπικού του ΕΣΥ όλων των βαθμίδων και των κατηγοριών
16. Ειδικότερα μέτρα κατά της υπογεννητικότητας με την στήριξη των πολύτεκνων οικογενειών, της μητρότητας, των νέων ζευγαριών κ.α.

Αγροτική ασφάλιση - Αγροτική σύνταξη

1. Μακροχρόνια επιδίωξη της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ
   Μακροχρόνια επιδίωξη της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ η μείωση του Αγροτικού Τομέα, μέσω μιας παρατεταμένης κρίσης.
   Η αγροτική οικονομία, αλλά και ο αγροτικός πληθυσμός, ακολουθούν εδώ και πολλά χρόνια μια φθίνουσα πορεία. Αυτή οφείλεται σε γενικότερους λόγους Νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης της οικονομίας, που συντελείται σε παγκόσμια κλίμακα: σταθερή ανάπτυξη του τριτογενούς Τομέα( Εμπόριο, Υπηρεσίες) και περιορισμός του πρωτογενούς.
   Εκτός, όμως, από τη γενική τάση, ο δογματισμός των "εκσυγχρονιστών" επιδεινώνει καθοριστικά τη θέση των αγροτών μας, με συνυπαιτιότητα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ:
   • Πτώση των αγροτικών τιμών και ποσοστώσεις
   • Καμία προστασία από την διεθνή όξυνση του ανταγωνισμού(φθηνά τυποποιημένα ξένα προϊόντα)
   • Εξάρτηση από πολυεθνικές(σπόροι, φάρμακα)
   • Αύξηση του κόστους παραγωγής και του κόστους ζωής (ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών, τιμές λιπασμάτων, χρέη και πανωτόκια)
   • Υπονόμευση κάθε μηχανισμού, που θα μπορούσε να στηρίξει την αγροτική παραγωγή(ιδιωτικοποίηση της Α.Τ.Ε., διάλυση συνεταιρισμών, διάλυση των εταιρειών συγκέντρωσης και τυποποίησης).
2. Επιπτώσεις στην ασφάλιση των αγροτών
   Η πολιτική του βίαιου ψευδοεκσυγχρονισμού, που ακολούθησαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ εξωθεί τους πρώην αγρότες στην ανεργία, ενώ όσους επιμένουν να μένουν αγρότες τους καταδικάζει σε ένα διαρκές αδιέξοδο.
   Με τον αντιασφαλιστικό νόμο 2458/1997, που βασίσθηκε στην αντιλαϊκή αρχή της "ανταποδοτικότητας", η κυβέρνηση Σημίτη επεδίωξε να μειώσει τις κρατικές δαπάνες για την αγροτική ασφάλιση, αλλά δεν περιορίσθηκε σε αυτό.
   Επέβαλε επαχθείς όρους είσπραξης των εισφορών από τους αγρότες, με αποτέλεσμα οι υπερχρεωμένοι, που αδυνατούν να πληρώσουν τις εισφορές τους, να οδηγούνται σε πλειστηριασμούς και να μένουν και ανασφάλιστοι.
   Σήμερα, οι περισσότεροι αγρότες δεν έχουν πληρώσει τις εισφορές τους και είτε είναι σε εκκρεμότητα η ασφάλισή τους, είτε αντιμετωπίζουν το Δημόσιο Ταμείο, όπου έχουν βεβαιωθεί τα χρέη τους.
   Τέλος, ο ισχύων νόμος καταδικάζει τους αγρότες σε σαρανταεπτάχρονη εργασία για την ανώτερη σύνταξη, ενώ οι κατώτερες αγροτικές συντάξεις ισοδυναμούν με το 1/3 της αντίστοιχης σύνταξης του Ι.Κ.Α., με αποτέλεσμα 450.000 αγρότες να ζουν με τη σύνταξη ντροπής των 46.000 δρχ., χωρίς και οι υπόλοιπες συντάξεις να είναι περισσότερο ικανοποιητικές.
3. Οι προτάσεις του ΔΗ.Κ.ΚΙ. για την αγροτικά ασφάλιση
   • Θεωρούμε αναγκαία την κατάργηση του ν. 2458/1997 και τη θέσπιση νέου θεσμικού πλαισίου, στηριγμένου στις προτάσεις που κατατέθηκαν από το ΔΗ.Κ.ΚΙ. στη Βουλή το 1997
   • Άμεση διαγραφή των χρεών για ασφαλιστικές εισφορές
   • Η εισφορά του αυτοαπασχολούμενου αγρότη να καταβάλλεται από το κράτος
   • Άμεση αύξηση της κατώτατης αγροτικής σύνταξης, που προτείναμε
   • Οι αγροτικές οργανώσεις να έχουν ουσιαστικά συμμετοχή στον έλεγχο του Ταμείου ή των Ταμείων, που θα δημιουργηθούν με το νέο θεσμικό πλαίσιο

• Κατοχύρωση του 10% του Εθνικού εδάφους ως απόλυτα προστατευόμενου με τάση αύξησής του καθώς και σοβαρή αύξηση των χαρακτηρισμένων δασών, με ταυτόχρονο έλεγχο της υλοτομίας και προστασία από εμπρησμούς. Να αποδοθούν τα δάση στην Τοπική Αυτοδιοίκηση με τους ανάλογους πόρους
• Εκπόνηση ειδικών περιβαλλοντικών μελετών για να υπάρξει έλεγχος στη διαχείριση και στην άντληση του νερού μέσα από τη δημιουργία εθνικής επιτροπής διαχείρισης υδάτων στη χώρα
• Ανάδειξη των στοιχείων φυσικού χώρου, προστασία ποταμών - ρεμάτων και ορθολογική διαχείριση υδάτινων πόρων
• Κατάργηση σκουπιδότοπων, βιολογικός καθαρισμός των αστικών λυμάτων σε όλη τη χώρα και πλήρης αξιοποίηση όλων των ελεύθερων χώρων με πράσινο
• Προτεραιότητα στα Μαζικά Μέσα Μεταφοράς και ηλεκτροκίνηση
• Περιβαλλοντική εκπαίδευση και έρευνες για εναλλακτικές μορφές ενέργειας

• Να θεσπιστεί ο τρίτος αιρετός βαθμός αυτοδιοίκησης και να γίνει ουσιαστική αποκέντρωση πόρων και εξουσιών στους δύο υπάρχοντες βαθμούς καθώς και στην περιφέρεια
• Να μετακινηθεί η πλειοψηφία των Υπουργείων από την Αθήνα στην περιφέρεια
• Να καθιερωθεί ο θεσμός των τοπικών δημοψηφισμάτων για θέματα μείζονος σημασίας καθώς και ο θεσμός των λαϊκών συνελεύσεων. Οι αποφάσεις τους πρέπει να είναι δεσμευτικές για τους Δημάρχους και Κοινοτάρχες όταν αυτές λαμβάνονται με αυξημένη πλειοψηφία των 2/3
• Αύξηση των αυτοτελών πόρων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και άμεση απόδοση των οφειλομένων σε αυτήν
• Ίδρυση και λειτουργία Δημοτικού Πολιτιστικού Δικτύου μεταξύ Δήμων που θα παίξει σημαντικό ρόλο με ποικίλη δράση και χαρακτηριστικά (Πολιτισμός, Φεστιβάλ, Παιδεία, Ναρκωτικά, Αθλητισμός, Προγράμματα Υγείας κλπ.)
• Συνένωση όλων των μετώπων πάλης (τοπικά οικολογικά κινήματα, πολιτιστικές κινήσεις, τοπικοί συνδικαλιστικοί φορείς, σύλλογοι γονέων, γυναικών και νεολαίας) σ' ένα ενιαίο μέτωπο ανάπτυξης, αλληλεγγύης και πολιτισμού

• Άμεση και ουσιαστική αναδιανομή του εθνικού εισοδήματος υπέρ των χαμηλών και μεσαίων εισοδηματικών στρωμάτων, με στόχο την αύξηση της αγοραστικής τους δύναμης, η οποία πρέπει στην επόμενη τετραετία να φθάσει στα όρια της φτώχιας, με κατώτερο μισθό 1.250 ευρώ. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα τη μεγέθυνση της οικονομικής δραστηριότητας, κυρίως από τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες και τη δρομολόγηση της ανάπτυξης της παραγωγικής οικονομίας της χώρας
• Στην κατεύθυνση αυτή Δημόσιος, Ιδιωτικός και Κοινωνικός Τομέας της οικονομίας, πρέπει να λειτουργούν συμπληρωματικά στα πλαίσια ενός εθνικού προγράμματος ανάπτυξης με τη συμβολή των θεσμών λαϊκής συμμετοχής και των θεσμών της Αυτοδιοίκησης και των τριών αιρετών βαθμών
• Οι Δημόσιες Επιχειρήσεις στην ενέργεια, τεχνολογία και τις μεταφορές, διατηρώντας το δημόσιο χαρακτήρα τους, λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και αναλαμβάνουν να διαδραματίσουν κεντρικό και επιτελικό ρόλο στην γενικότερη αναπτυξιακή οικονομική πολιτική. Μόνο έτσι θα μπορέσει να γίνει παραγωγικά και κοινωνικά ισχυρή η χώρα μας και μόνο έτσι θα δοθεί όραμα και προοπτική στους νέους και στις παραγωγικές δυνάμεις του τόπου
• Ανασυγκρότηση της εγχώριας παραγωγής, με κορμό κυρίως τη μικρή και μεσαία αγροτική και αστική επιχείρηση
• Ανατροπή της νεοφιλελεύθερης επίθεσης κατά της εγχώριας παραγωγής, ώστε με τη σύζευξη δημόσιου, κοινωνικού και ιδιωτικού τομέα, να ενισχύονται οι επενδύσεις και οι εξαγωγικές δραστηριότητες της χώρας. Τα νέα επενδυτικά σχέδια θα πρέπει να έχουν ως κύρια προϋπόθεσή τους τη δημιουργία σταθερών θέσεων εργασίας
• Οικονομική περιφερειακή ισόρροπη ανάπτυξη, ώστε η αναβάθμιση της υπαίθρου να συμβάλλει και στη μείωση των αρνητικών συνεπειών που βιώνουν σήμερα οι κάτοικοι των πόλεων, αλλά και η ύπαιθρος που ερημώνει
• Αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών του υπεδάφους και δημιουργία βιομηχανικών και βιοτεχνικών μονάδων μεταποίησης
• Προστασία του φυσικού περιβάλλοντος. Οι φυσικοί πόροι αξιοποιούνται και δεν ληστεύονται
• Μακροπρόθεσμος σχεδιασμός στον Τουρισμό και στήριξη του τομέα τουριστικής υποδομής και προβολής
• Ενθάρρυνση της εσωτερικής ζήτησης μέσω της εισοδηματικής πολιτικής και αποκατάσταση της κοινωνικής και οικονομικής ισορροπίας με κλείσιμο της ολοένα διευρυνόμενης ψαλίδας των εισοδημάτων
• Έλεγχος των τιμών των προϊόντων και υπηρεσιών ώστε η εισαγωγή του ευρώ να μην επιδεινώνει την ανταγωνιστικότητα των Ελληνικών προϊόντων, να ενθαρρύνει τις εξαγωγές (φρούτα, λαχανικά, παραδοσιακά προϊόντα κλπ.) και να συρρικνώσει στο μέτρο του δυνατού τις εισαγωγές
• Αυτοδύναμη κάλυψη των βασικών αναγκών της χώρας με αναδιάταξη της γεωργικής παραγωγής ώστε να καλύπτονται οι βιοτικές ανάγκες του πληθυσμού
• Προγραμματισμένη και ελεγχόμενη είσοδος και παραμονή στη χώρα μας οικονομικών μεταναστών