Η συνθήκη του Μάαστριχ του 1992 είναι κορυφαίος σταθμός στην πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Η σχετική συνθήκη, που φιλοδοξεί να είναι το θεμέλιο για την ευρωπαϊκή ενοποίηση, έχει δυο σκέλη.
Το ένα σκέλος αποτελείται από ευχολόγια για κοινές πολιτικές, όπως π.χ. στην εξωτερική πολιτική, στην άμυνα αλλά και αλλού, που παραπέμπονται, όμως, στο αβέβαιο μέλλον.Το δεύτερο σκέλος αποτελείται από την Οικονομική και Νομισματική Ένωση, την περίφημη Ο.Ν.Ε., που εισάγεται άμεσα, με την προϋπόθεση ικανοποίησης μιας σειράς 5 οικονομικών δεικτών.
Με την Ο.Ν.Ε., τέλος, εισάγεται το ενιαίο νόμισμα, το ευρώ, το οποίο θα υποκαταστήσει τα νομίσματα των κρατών - μελών, που θα συμμετέχουν σε αυτήν.
Η Συνθήκη του Μάαστριχ καθιερώνει, επίσης, τον νεοφιλελευθερισμό ως μοναδικό τρόπο σκέψης, καταλύοντας έτσι τη δημοκρατία. Στις 2 - 5 - 1998, 11 χώρες εντάσσονται στη ζώνη του ΕΥΡΩ. Η χώρα μας το επιθυμεί, αλλά δεν ικανοποιεί ακόμη τις προϋποθέσεις, ενώ η Βρετανία, η Σουηδία και η Δανία δεν επιθυμούν συμμετοχή. Σημαντικό είναι, να εξηγήσουμε το πολιτικό περιεχόμενο της Συνθήκης του Μάαστριχ, γιατί μόνον έτσι μπορούμε να χαράξουμε υπεύθυνη πολιτική της χώρας.
Μια πρώτη παρατήρηση είναι, ότι η συνθήκη αυτή υπογράφεται το 1992, όταν η Σοβιετική Ένωση δεν υπάρχει πια, η Ανατολική Ευρώπη έχει ανεξαρτητοποιηθεί, η Γερμανία έχει ενωθεί και ο διπολικός κόσμος ανήκει στην ιστορία. Με άλλα λόγια, οι μεταπολεμικές ισορροπίες είχαν ήδη καταρρεύσει και μαζί τους οι ισορροπίες που έκαναν εφικτή και βιώσιμη την τότε Ε.Ο.Κ. και τις οποίες περιγράφουμε στο κεφάλαιο 2 του παρόντος.
Οι Αμερικανοί, βλέποντας την επικείμενη κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, μαζί με την Βρετανία, που για λόγους ύψιστων εθνικών συμφερόντων της υποχρεωτικά τούς ακολουθεί, είχαν από τα τέλη της δεκαετίας του 80 προωθήσει την παγκοσμιοποίηση, που στο θεσμικό επίπεδο εκφράζεται με την αντικατάσταση της παλαιάς ΓΚΑΤΤ, με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, και σημαίνει απόλυτη και ακώλυτη μετακίνηση αξιών και αγαθών παγκοσμίως.Η παγκοσμιοποίηση μεγιστοποιεί το συγκριτικό πλεονέκτημα των Η.Π.Α. με την τεράστια εσωτερική αγορά, τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών, τα απεριόριστα κεφάλαια και το δολάριο σαν αποθεματικό νόμισμα. Στόχος της κίνησης, η άρση των επιπτώσεων της κατακόρυφης αύξησης του πολιτικού βάρους της Γερμανίας εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης και, φυσικά, της Ιαπωνίας, στο χώρο της Νοτιοανατολικής Ασίας.
Η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης δημιούργησε τεράστιο γεωπολιτικό κενό στην Ευρώπη και την Ασία και η παγκοσμιοποίηση έρχεται να το καλύψει. Αν το πετύχει, όμως, είναι ακόμη άδηλο. Αυτή την στιγμή, βρισκόμαστε στη μέση του δρόμου. Η κρίση στην Ασία, τη Ρωσία και την Λατινική Αμερική είναι μάχες αυτού του πολέμου.
Επιστρέφοντας, τώρα, στην Ο.Ν.Ε., μπορούμε να την δούμε στα πολιτικά της πλαίσια και να την κατανοήσουμε.
Για τους λόγους που αναφέραμε, στο λεγόμενο Διευθυντήριο των Βρυξελλών υπάρχουν δύο στρατηγικές για το μέλλον της Ευρώπης.
Μια στρατηγική του άξονα Βερολίνο - Παρίσι, στοχεύει σε ένα είδος πολιτικής ένωσης της Ευρώπης.
Μια δεύτερη στρατηγική, με κέντρο το Λονδίνο, αλλά με "ατλαντικό βάθος", στοχεύει σε μια Ευρώπη, που θα είναι ένας ενιαίος χώρος ελεύθερων συναλλαγών, με στενές σχέσεις με την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Κάθε στρατηγική έχει ιδιαίτερες απόψεις για την κοινή εξωτερική και αμυντική πολιτική. Το δίπολο ΝΑΤΟ - ΔΕΕ θα μας απασχολεί επί όσον χρόνο δεν ξεκαθαρίζονται οι γερμανικές φιλοδοξίες και ο γαλλικός ρόλος στη διαδικασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Στην πορεία της Ευρώπης προς το ακόμη αδιευκρίνιστο μέλλον, έγινε ένας διπλός συμβιβασμός. Το Λονδίνο δέχθηκε τη συνθήκη του Μάαστριχ και την ΟΝΕ, λαμβάνοντας σαν αντάλλαγμα από την άλλη πλευρά, από το Βερολίνο και το Παρίσι δηλαδή, την έγκριση για τη συμμετοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη νέα συμφωνία της GATT ή τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου ή, αλλιώς, στην παγκοσμιοποίηση των οικονομιών, κάτι που ήταν βασική αμερικανική απαίτηση.Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε, ότι η ΟΝΕ και το Ευρώ ήταν γαλλική απαίτηση του Μιττεράν, με πολιτικό στόχο να δεσμευτεί η ενοποιημένη πια Γερμανία, σε μια ευρωπαϊκή πολιτική. Ήταν η προσπάθεια της Γαλλίας, να υπάρξει Ευρωπαϊκή Γερμανία και όχι Γερμανική Ευρώπη, με ενέχυρο την ένταξη του μάρκου στο Ευρώ. Τι ακριβώς θα γίνει, θα το δούμε στο προσεχές μέλλον. Βέβαια, για να είναι σίγουρη η Βρετανία, ότι τα υπεσχημένα θα τηρηθούν, αυτοεξαιρέθηκε από την ΟΝΕ, μαζί με τη Δανία και τη Σουηδία. Η Βρετανία ελπίζει ότι, μέσα σε λίγα χρόνια, θα έχει ολοκληρωθεί θεσμικά η παγκοσμιοποίηση των οικονομιών, οπότε, στο βαθμό που όλος ο κόσμος θα γίνει ενιαία αγορά, η ΟΝΕ μικρό ρόλο θα παίξει, όπως και η ένταξη μιας χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αν υπάρξουν αντιστάσεις στην παγκοσμιοποίηση, τότε, το ατλαντικό σκέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μετά από απηνή πόλεμο επιτοκίων και ισοτιμιών προς το Ευρώ, άρα πολλά μέλη στην ΟΝΕ, κάνει τον οικονομικά πόλεμο πιο εύκολο για τους Βρετανούς. Αυτός, άλλωστε, είναι ο φόβος της Μπούντεσμπανκ, που απαιτεί σκληρό Ευρώ και άρα λίγα μέλη. Το Ευρώ δεν ήταν γερμανική απαίτηση, αλλά γαλλογερμανικός συμβιβασμός. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Τα παραπάνω σημαίνουν, ότι η ΟΝΕ, με τα μέλη που τελικά θα ενταχθούν, θα αποτελέσει τον έναν κύκλο και ότι θα υπάρξει και δεύτερος, με κέντρο το Λονδίνο. Σίγουρα, όμως, θα υπάρξει και τρίτος, με τα μέλη που θα προκύψουν από τη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Άρα, βέβαιο είναι, ότι η παραμονή μας εκτός ΟΝΕ μόνον απομόνωση δεν σημαίνει.
Ας προχωρήσουμε, όμως, παρακάτω, με τα δεδομένα της ΟΝΕ.
Ιδρύεται η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που η ανεξαρτησία της είναι κατοχυρωμένη από τη Συνθήκη του Μάαστριχ και η οποία έχει την ευθύνη της νομισματικής πολιτικής, για όλη τη ζώνη του ΕΥΡΩ. Αυτό σημαίνει, ότι η Ευρωπαϊκή Τράπεζα θα αποφασίζει, με βάση τη σταθερότητα του ΕΥΡΩ και τα κράτη - μέλη πρέπει να ρυθμίζουν την δημοσιονομική πολιτική, αλλά και τις άλλες πολιτικές τους, με τέτοιο τρόπο, ώστε να συντονίζονται με τη νομισματική πολιτική της Ευρωπαϊκής Τράπεζας. Τελικά, τα Υπουργεία Οικονομικών στη ζώνη του ΕΥΡΩ, θα συντάσσουν προϋπολογισμούς, χωρίς να διαθέτουν βασικά εργαλεία πραγματοποίησής τους. Θα πρέπει, να γίνει κατανοητό, ότι η οικονομική πολιτική θα χαράσσεται από την Κεντρική Τράπεζα και τα Υπουργεία Οικονομικών θα εκτελούν.
Τέλος, υπάρχει το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, που προβλέπει τον περιορισμό των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, χωρίς ημερομηνία λήξης και ποινή στον παραβάτη. Υπό το καθεστώς του ενιαίου νομίσματος, η νομισματική πολιτική, για ολόκληρη τη ζώνη του ΕΥΡΩ, θα έχει κύριο σκοπό τη σταθερότητα των τιμών. Επειδή, η εισαγωγή του ΕΥΡΩ βρίσκει τις επιμέρους οικονομίες σε διαφορετικές φάσεις ανάπτυξης, μπαίνει θέμα άμεσων διαρθρωτικών αλλαγών της χρηματοοικονομικής αγοράς, της αγοράς εργασίας και της αγοράς προϊόντων. Ουσιαστική κατάργηση όλων των κρατικών ρυθμιστικών παρεμβάσεων και επιβολή αυτού, που λέγεται απορύθμιση.
Θα πρέπει να αντιληφθούμε, ότι όλα τα παραπάνω και το κράτος πρόνοιας θα πρέπει να καταργηθούν, ως δήθεν αγκυλώσεις, που η διατήρησή τους θέτει σε κίνδυνο τη σταθερότητα των τιμών στη ζώνη του ευρώ, μιας και παράγουν ελλείμματα και μειώνουν την ανταγωνιστικότητα.
Μένει, βέβαια, το ερώτημα, τί θα συμβεί και για το κράτος - μέλος, αλλά και για την ευρύτερη ζώνη του ΕΥΡΩ, όταν αυτές οι αλλαγές αποδειχθούν ανέφικτες ή αδύναμες, λόγω μεταστροφής του εκλογικού σώματος.
Μην ξεχνάμε, ότι έχουμε να κάνουμε με δημοκρατικές κυβερνήσεις, που επιβεβαιώνονται με την ψήφο του λαού. Αλλά και οι Έλληνες επιχειρηματίες πρέπει να αναρωτηθούν για το μέλλον τους, με τα δεδομένα αυτά. Όσοι νομίζουν, ότι θα διασωθούν, είναι πολύ γελασμένοι. Τέλος, υπάρχει το θέμα των συναλλαγματικών ισοτιμιών του ευρώ προς το δολάριο και το γιεν, αλλά και του ευρώ με τα νομίσματα των χωρών - μελών της Ενωμένης Ευρώπης, που δεν συμμετέχουν στην ΟΝΕ.
Αστάθεια στη σχέση με το δολάριο ή το γιεν, που μπορεί να μην οφείλεται καθόλου σε ευθύνη του ευρώ, αλλά στις προτεραιότητες που βάζει η πολιτικής της Ουάσιγκτον ή του Τόκιο, θα υποχρεώνει σε δραστική μεταβολή πολιτικών εντός ζώνης ΕΥΡΩ.
Ας δούμε, τι γίνεται σήμερα με την ασιατική κρίση και την πρωτοφανή κατρακύλα του γιεν, που, ανεξάρτητα από τα ιαπωνικά προβλήματα, οδηγεί σε ρεκόρ εξαγωγών. Αλλά και την πτώση της αξίας του δολαρίου σε σχέση με το μάρκο, που δυσχεραίνει τις εξαγωγές στις Η.Π.Α. και δημιουργεί ύφεση στην Ευρώπη. Όλα αυτά είναι ζητήματα, που κάνουν το Ευρώ μια περιπέτεια άγνωστης έκβασης και τούτο γιατί έχουμε στην προκειμένη περίπτωση μια ιστορικών διαστάσεων πρωτοτυπία. Αντί, δηλαδή, η νομισματική ένωση να είναι η κατάληξη της πολιτικής ένωσης και της πραγματικής σύγκλισης των επιπέδων ανάπτυξης, προηγήθηκε για να εκβιαστεί η πολιτική ένωση, ή για να ικανοποιηθεί η ανάγκη ενοποίησης της Γερμανίας.
Ας έλθουμε τώρα στα δικά μας, στην πολιτική της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ του κ. Σημίτη. Θα την δούμε από δύο σκοπιές, την σκοπιά της εξωτερικής πολιτικής και την σκοπιά της οικονομίας. Πρώτα θα αναφερθούμε στην σκοπιά της εξωτερικής πολιτικής.
Η λογική, που επικρατεί, είναι, ότι η ένταξη στην ΟΝΕ είναι ο υπέρτατος εθνικός στόχος, η επιτυχία του οποίου αξίζει κάθε θυσία και παραχώρηση. Αυτή έχει την απόλυτη προτεραιότητα, περισσότερο ακόμη και από την ανάσχεση του τουρκικού επεκτατισμού. Λόγω αυτής, έχουν ανατραπεί όλες οι προτεραιότητες, που ίσχυαν για δεκαετίες στην ελληνική εξωτερική πολιτική. Η πολιτική αυτή γίνεται ακόμη πιό επικίνδυνη, αν λάβουμε υπόψη, ότι εκφράζει ένα μόνο τμήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την Γερμανική δηλαδή άποψη, ή έστω την γαλλογερμανική. Πολιτικά σημαίνει τα εξής.
Η Γερμανία είναι τελεσίδικα η επικυρίαρχη και πολιτικά δύναμη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού είναι επικυρίαρχη οικονομικά. Η ενοποίηση θα γίνει, λοιπόν, με κέντρο το Βερολίνο και μάλιστα στο προβλεπόμενο μέλλον. Η Ο.Ν.Ε. είναι το υπόβαθρο άσκησης καταναγκασμού ενοποίησης και, συνεπώς, αφού η πλειοψηφία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα 12 μέλη δηλαδή, προσχωρούν, αργά ή γρήγορα θα προσχωρήσουν αναγκαστικά και οι άλλοι, ή και να μην προσχωρήσουν, ή ακόμη και αν φύγουν από την Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ελλάδα θα είναι με τούς περισσότερους. Μετά, όμως, τον έλεγχο της οικονομικής πολιτικής από την Γερμανία, η πολιτική ένωση απέχει ένα βήμα. Ας σπεύσουμε, λοιπόν, πριν χαθεί το τρένο.
Γνωρίζει ο κ. Σημίτης, ότι οικονομικά δεν μπορεί η Ελλάδα να αντέξει ούτε βραχυπρόθεσμα την Ο.Ν.Ε., γιατί το κόστος θα είναι τεράστιο. Θέλει απλώς μόνο να μπει για πολιτικούς λόγους και ύστερα θα είναι πια υπόθεση της Γερμανίας να μας φροντίσει. Άρα, να ικανοποιήσουμε στιγμιαία έστω τα κριτήρια του Μάαστριχ και η υπόθεση έκλεισε.
Η Γερμανία πια, ως επικυρίαρχη δύναμη, θα προστατέψει τα εξωτερικά σύνορα της Ένωσης από τούς τρίτους, δηλαδή στην περίπτωσή μας από την Τουρκία. Αλλά και στενά οικονομικά, αφού θα έχει την πολιτική μας ευθύνη, αυτή θα μεριμνήσει. Βλέπουμε, δηλαδή, επανάληψη της λογικής του Κων/νου Καραμανλή, μετά 20 έτη.
Ας θυμηθούμε πάλι τις διατυπώσεις του Καραμανλή, "σας πέταξα στην θάλασσα για να μάθετε να κολυμπάτε", ή "στην Ε.Ο.Κ. μπήκαμε για λόγους πολιτικούς, όχι οικονομικούς". Ας βάλουμε όπου θάλασσα και Ε.Ο.Κ. τη λέξη Ο.Ν.Ε. και έχουμε την θέση Σημίτη για το θέμα.Με αυτές τις διορθώσεις, όσα ελέχθησαν στο κεφάλαιο 3 τού παρόντος, για τη λογική της προσέγγισης Καραμανλή στο θέμα Ε.Ο.Κ. τη δεκαετία του 80, ισχύουν πλήρως. Παρεμπιπτόντως, αυτές είναι στην ουσία τους και οι θέσεις της Νέας Δημοκρατίας και τμήματος του Συνασπισμού. Ας δούμε, τώρα, ποιοι είναι οι κίνδυνοι αυτής της θεώρησης.
Αποδέχεται αξιωματικά, ότι η Γερμανία είναι η διάδοχη δύναμη των Η.Π.Α. στην Ευρώπη και ότι αυτό περίπου έγινε ήδη αποδεκτό. Ότι, δηλαδή, οι Η.Π.Α. αποδέχθηκαν αυτό πού δεν κατάφεραν δύο παγκόσμιοι πόλεμοι. Δηλαδή, την Γερμανία να ενσωματώνει τον χώρο τον Κεντροευρωπαϊκό, αλλά και της εγγύς Ανατολής, δηλαδή, τα Βαλκάνια και την Τουρκία, να ακουμπά τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής και, με δεδομένη την αδυναμία της Ρωσίας, να μεταβάλει και αυτήν σε μια αχανή αγορά πρώτων υλών. Πιο συνοπτικά, ότι οι Η.Π.Α. αποδέχθηκαν το γεγονός, ότι η Γερμανία, με ενσωμάτωση των υπολοίπων Ευρωπαϊκών οικονομιών, είναι η διάδοχη δύναμη σε αυτό το τμήμα του πλανήτη. Αν, μάλιστα, προσθέσουμε και το γεγονός ότι το ΕΥΡΩ θα υποκαταστήσει το δολάριο, τότε μπορούμε να πούμε, ότι οι Η.Π.Α. βρίσκονται ήδη σε πορεία μετάπτωσης από υπερδύναμη σε μεσαία δύναμη. Πολύ περισσότερο αν στις σκέψεις αυτές προσθέσουμε και ανάλογες φιλοδοξίες και βλέψεις στην Άπω Ανατολή από την Ιαπωνία.
Εμείς πιστεύουμε, ότι τέτοιες εκτιμήσεις είναι τουλάχιστον πρόωρες και επικίνδυνες. Η κρίση στην Ασία, την Ρωσία, την Λατινική Αμερική, οι μεταπτώσεις της τιμής του δολαρίου, η ραγδαία πτώση της τιμής του πετρελαίου και άλλων βασικών πρώτων υλών, η ανασφάλεια για το μέλλον του Ρωσικού καθεστώτος, οι διάφορες κρίσεις στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή και στο Αιγαίο, η θέση της Βρετανίας, της Δανίας και της Σουηδίας εκτός ΕΥΡΩ, είναι μάχες του ίδιου πολέμου, που γίνεται στη σκιά. Και για να είμαστε ειλικρινείς, ο φόβος της Μπούντεσμπανκ και η απαίτηση για υψηλά επιτόκια και αυστηρή τήρηση της συνθήκης του Μάαστριχ εκεί βρίσκεται.
Άποψή μας είναι, ότι οι Η.Π.Α. θα αγωνιστούν σκληρά για τον παγκόσμιο ρόλο τους. Ιδιαίτερα, θα παλέψουν για τον ρόλο του δολαρίου και τον απόλυτο έλεγχο των πηγών και των οδών μεταφοράς του πετρελαίου. Οι Η.Π.Α. θα δώσουν δηλαδή μάχη για την εγγύς και Μέση Ανατολή. Τα Βαλκάνια αλλά και το Αιγαίο, συνεπώς, θα είναι εστία αναταραχής και κινδύνων, επί όσο χρόνο θα παραμένει η αμφισβήτηση. Πέραν όμως απ' αυτά, οι Η.Π.Α. θα προτιμήσουν ακόμη και αλλαγή καθεστώτος στην Ρωσία, ακόμη και επιστροφή της στον ολοκληρωτισμό, ώστε να αναβιώσει ο ψυχρός πόλεμος με τη σύγχρονη μορφή π.χ. ενός εθνικιστικού καθεστώτος στη Ρωσία παρά την παράδοση της Ευρώπης σε μια δύναμη. Ο τρόπος με τον οποίο, μετά την τελευταία νομισματική κρίση, εγκαταλείφθηκε η Ρωσία, πρέπει να μας προκαλεί σοβαρές σκέψεις.
Ας δούμε, όμως, το ζήτημα και από την οικονομική άποψη.
Οι επιπτώσεις της Συνθήκης του Μάαστριχ στην οικονομία και στη χώρα μας είναι προφανείς :
- Κατάργηση όλων των κρατικών ρυθμιστικών παρεμβάσεων και επιβολή αυτού, που λέγεται απορύθμιση. Αυτό σημαίνει, στην πράξη, ο νεοφιλελευθερισμός. Όλα τα ρυθμίζει η αγορά. Μια επικίνδυνη πολιτική για όλους, ιδιαίτερα, όμως, για αναπτυσσόμενη χώρα, όπως η Ελλάδα
- Συρρίκνωση, μέχρις εξαφάνισης, του Κράτους Πρόνοιας, διότι παράγει ελλείμματα και μειώνει την ανταγωνιστικότητα
- Περιοριστική εισοδηματική πολιτική - αλλιώς λιτότητα - απροσδιόριστου χρόνου
- Ανατροπή εργασιακών σχέσεων, με κατάργηση δικαιωμάτων των εργαζομένων, δεκαετιών. Π.χ. οκτάωρο, άδειες, δώρα Πάσχα - Χριστουγέννων, ασφαλιστική υποχρέωση εργοδότη, συνθήκες εργασίας, επιδόματα, προστασία γυναικείας εργασίας. Αυτή είναι η απορύθμιση στην Πράξη
- Αδυναμία συγκρότησης αναπτυξιακής πολιτικής
- Συρρίκνωση παραγωγικής βάσης της οικονομίας και αφελληνισμό της
- Ανεργία σε διψήφια νούμερα και μόνιμη βάση
- Συρρίκνωση της αγροτικής παραγωγής, μείωση του αγροτικού πληθυσμού και ερήμωση της υπαίθρου
- Νομισματικές κρίσεις, από την ενίσχυση του χρηματιστηριακού και κερδοσκοπικού κεφαλαίου, που δημιουργεί κέρδη από τις κρίσεις
- Διάσπαση της κοινωνικής συνοχής από την κατάλυση της κοινωνίας της αλληλεγγύης
- Εγκληματικότητα και περιθωριοποίηση ευρύτατων κοινωνικών στρωμάτων
Αλλά, δεν είναι μόνον αυτά.
Προσπαθούμε, με κάθε είδους λογιστικά τερτίπια, να δείξουμε ότι πιάνουμε τα νούμερα. Με ιδιωτικοποιήσεις, που θα βελτιώνουν την εικόνα του προϋπολογισμού, δηλαδή ευημερία αριθμών μιας χρήσης, με συναλλαγματική πολιτική, που είναι πρόσκληση στους κερδοσκόπους, για επίθεση κατά της δραχμής, με μείωση και βασικών κρατικών λειτουργιών, στην παιδεία, την υγεία, την πρόνοια, τις συντάξεις, αλλά και την άμυνα, προσπαθούμε να δείξουμε ότι ακουμπήσαμε τον πήχυ στο επίμαχο ύψος. Διακινδυνεύουμε κοινωνική έκρηξη, εκτιθέμεθα σε πιέσεις στο Αιγαίο, την Θράκη και στην Κύπρο, οπισθοχωρούμε σε καίρια ζητήματα, με κριτήριο τους δείκτες. Και, ύστερα, εξουθενωμένοι, χωρίς εφεδρείες, θα παραδώσουμε τα κλειδιά στις Βρυξέλλες, για να γίνει η χώρα η μακρινή επαρχία τους.
Αυτό είναι το όραμα, η νέα εθνική στρατηγική του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας και τμήματος του Συνασπισμού.
Και αν επανακάμψει η διεθνής κρίση, κάτι πολύ αναμενόμενο, τι γίνεται;
Πώς θα αντισταθούμε; ΄Η πώς αντιμετωπίζεται μια υποτροπή της κρίσης στο Αιγαίο, όταν οι Τούρκοι, οι οποίοι παρακολουθούν, την αποπειραθούν πιστεύοντας, ότι και τότε η ΟΝΕ θα έχει προτεραιότητα και εμείς δεν θα αντισταθούμε ;
Η πολιτική αυτή, κάτω από τις σημερινές συνθήκες της διεθνούς ζωής, είναι τζόγος επικίνδυνος ως θανατηφόρος. Όσον αφορά το Άμστερνταμ, δεν δικαίωσε τα αναμενόμενα. Το Άμστερνταμ όφειλε, κατά την πρόβλεψη της Συνθήκης του Μάαστριχ, να είναι η συνθήκη πολιτικής ένωσης, αυτή που θα προδιέγραφε τις διαδικασίες πολιτικής ενοποίησης. Δυστυχώς, η πανηγυρική επιβεβαίωση της αδυναμίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης να είναι κάτι περισσότερο από ζώνη ελεύθερων συναλλαγών, με κάποια από τα κράτη της να διαθέτουν και κοινό νόμισμα, το ευρώ. Έτσι, η Ευρωπαϊκή Ένωση λειτουργεί ως ένας μηχανισμός, που υπηρετεί τα συμφέροντα του διεθνούς χρηματιστηριακού, τραπεζικού και πολυεθνικού, μεταπρατικού κεφαλαίου, σε βάρος των απλών ανθρώπων.
Το Κόσσοβο δείχνει, ότι, δυστυχώς, η Ευρωπαϊκή Ένωση επέλεξε να είναι πολιτικός νάνος. Ιδιαίτερα τα μικρά κράτη δεν πρέπει να το ξεχνούν.