7(Επτά) Θέσεις

1. Είναι βασικό να μην εμπιστευόμαστε το χαζοκούτι της TV. Να αναζητάμε την αλήθεια (ιεραρχικά) από το Διαδίκτυο, τις Εφημερίδες, τα   Περιοδικά, και από το Ραδιόφωνο – με κριτικό πνεύμα.

2.Να συμπαραστεκόμαστε σε όποιον κλάδο   συκοφαντείται και εξευτελίζεται. Όταν θα απελευθερωθούμε θα λύσουμε τις διαφορές μας.

3.Να μην εμπιστευόμαστε και να μποϋκοτάρουμε ανοικτά  όποιο ΜΜΕ υποστηρίζει την  κατοχική κυβέρνηση και τα μέτρα της.

4. Να διατηρούμε τη πολιτική και την ιστορική μας  μνήμη μας. Σε ότι προβάλλουν να εξετάζουμε : ποιος το λέει  (ιστορία και το ήθος του), και ποιον εξυπηρετεί .

5. Να αναζητάμε το σαφές και το κατανοητό. Να απορρίπτουμε το ασαφές και  το αόριστο. Να προστατεύουμε  την περιουσία μας, τα δικαιώματά μας και την πολιτιστική μας ταυτότητα.

6. Να χρησιμοποιούμε την Απλή Λογική, την Λαϊκή Σοφία, και τον Όμηρο. Είναι τρία πανίσχυρα νοητικά  όπλα που κατατροπώνουν τον  σκοταδισμό.

7.Να μην υποκύπτουμε στον Κατευθυνόμενο Τρόμο (απειλές πείνας, πολέμου, πανδημίες κτλ) και στην απαισιοδοξία. Να διατηρούμε την ελπίδα το όραμα και το θάρρος μας. Να απορρίπτουμε  τους μονόδρομους,

Οι πολιτικοί προϊστάμενοι της παραποίησης της Ελληνικής Ιστορίας, οι πρόξενοι της φτώχιας,  οι ενταφιαστές των εργασιακών δικαιωμάτων και οι καταστροφείς της Εθνικής Οικονομίας τολμούν  και μιλούν για … πατρίδα!                                                                                     

Αντισταθείτε

Ο Ρατσισμός έχει συγκεκριμένο πολιτικό περιεχόμενο,  η ελαστικοποίηση της λέξης  έγινε για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες της Νέας Τάξης (του σύγχρονου Ολοκληρωτισμού), που έχει καταληκτικό στόχο τον έλεγχο του λαού μέσω της εξαθλίωσης και την κατάργηση της Δημοκρατίας.

Η Νέα Τάξη προωθεί τον εκπατρισμό και  τις μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών με σκοπό να αποδυναμώσει τα Εθνικοαπελευθερωτικά Κινήματα  στις χώρες αναχώρησης των αλλοδαπών, και να καταργήσει  τα κεκτημένα δικαιώματα στις χώρες προορισμού. Αυτή η διαδικασία είναι η  συνέχεια του  Ιμπεριαλισμού-Αποικιοκρατίας και του Ναζισμού. Ο τελευταίος, ας μην ξεχνάμε, ξεκίνησε την παγκόσμια  σφαγή με το «ανθρωπιστικό» πρόσχημα των …μειονοτήτων.

Όσον αφορά στη χώρα μας, Έλληνες και αλλοδαποί  οφείλουν να ζητήσουν τις ευθύνες από τον Γερμανικό Ναζισμό, τη Γαλλική Αποικιοκρατία και τον Αμερικάνικο Ιμπεριαλισμό. Με σκοπό την απελευθέρωση της Ελλάδας από την ξένη κατοχή  και τον επαναπατρισμό των αλλοδαπών στις πατρίδες τους, αφού οι κυβερνήσεις  Γερμανών, Γάλλων, Αμερικανών αποζημιώσουν με κάθε τρόπο τα Έθνη της Ευρώπης, της Ασίας και της Αφρικής που έχουν καταστρέψει και συνεχίζουν να καταστρέφουν.

Ο Ελληνικός Λαός δεν είναι ρατσιστής, και αυτό γιατί η Εθνική του Ιδεολογία βασίζεται στη συνέχεια του πολιτισμού και όχι του «αίματος». Το «Αντί»Ρατσιστικό Φεστιβάλ μειοψηφικά φιλοξενεί εταιρείες γύρω από τα πραγματικά προβλήματα των αλλοδαπών που ζουν στη χώρα μας. Το «Αντί»Ρατσιστικό Φεστιβάλ συκοφαντεί   τον   Ελληνικό Λαό, γι αυτό και η ονομασία του - μπορούσε να ονομαστεί  διαφορετικά. Ειδικότερα σήμερα με την κατοχή της Τρόικας «οι σύμμαχοί μας» απεργάζονται  να χάσει ο Ελληνικός Λαός τον αυτοσεβασμό του, να πιστέψει  ότι είναι κοπρίτης, λαμόγιο και ρατσιστής και να δεχτεί έτσι την τιμωρία και τα μέτρα σε βάρος του. Εκεί εντάσσεται  ο ρόλος των «Αντί»Ρατσιστών. Παρόμοια συμβαίνουν στην Ιρλανδία, και παλαιότερα στην Αργεντινή κατά  την εισβολή του ΔΝΤ.

Τέλος στα πλαίσια του «Αντί»Ρατσιστικού Φεστιβάλ κυριαρχούν οι «Μ»ΚΟ που προπαγανδίζουν ανοικτά τον τεμαχισμό και την κοσσοβοποίηση της Ελλάδας, παραποιούν την Ιστορική Αλήθεια και κηρύσσουν  μίσος και Ρατσισμό σε βάρος του Ελληνικού Λαού (πχ «Έλληνες είστε και φαίνεστε», «μετανάστες μη μας αφήνετε μόνους μας με τους Έλληνες» κτλ). Τέτοιες ενέργειες στην Γερμανία, Γαλλία και  ΗΠΑ θα προκαλούσαν επέμβαση της Δικαιοσύνης.

Να αγωνιστούμε όλοι για το κοινό δικαίωμα των Ελλήνων και των αλλοδαπών να ζουν με ευημερία και Ελευθερία στο Έθνος τους  και όχι να κοπαδιάζονται κατά τα συμφέροντα της Νέας Τάξης.

           ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΛΛΗΝΑΣ H’ ΑΛΛΟΔΑΠΟΣ        

            ΣΤΟ  «ΑΝΤΙ»ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ

ΥΓ. Όταν η Νέα Τάξη δημιούργησε  τη ρατσιστική  «θεωρία» των PIGS (Portugal, Italy, Greece, Spain), που  χαρακτηρίζει γουρούνια όλους του νότιους λαούς κανείς  «αντί»ρατσιστής δεν διαμαρτυρήθηκε.

Διαλύουν την κοινωνία και την Οικονομία! μας οδηγούν συνειδητά σε κατοχική φτώχια, εθνική υποδούλωση και... γενική Χρεοκοπία!

ΝΑ ΦΥΓΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΞΕΝΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ! ΠΑΛΛΑΪΚΟ ΕΘΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ (νέο ΕΑΜ) ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΕΞΟΥΣΙΑ Τώρα!

1. ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΗΣ (ΔΙΑΚΟΠΗ ΤΗΣ ΑΠΟΠΛΗΡΩΜΗΣ!) του «χρέους», όπως έγινε σε ανάλογες περιπτώσεις στη Ρωσία, την Βενεζουέλα, την Ισλανδία και άλλες χώρες, για να αποφευχθεί η κατοχική φτώχια και η Πτώχευση. Με τα νέα δάνεια δεν μειώνεται - αντίθετα αυξάνεται – το τελικό «χρέος»! (Από 120% του ΑΕΠ το 2010 σε 160%! το 2014 κ.ο.κ.) Και τούτο επειδή για την διόγκωση του χρέους ευθύνεται κυρίως το ότι λόγω της ΟΝΕ υποχρεωθήκαμε να δανειζόμαστε με 5% αντί 1-1,5% που δανειζόμασταν πριν π.χ. από την εσωτερική Αγορά Ομολόγων. Σήμερα με το Μνημόνιο δανειζόμαστε με 6% από τη Γερμανία η οποία προμηθεύεται το χρήμα με 2%! Έτσι μεθοδεύεται η Πτώχευση!
2. ΕΠΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ-ΔΙΑΓΡΑΦΗ του μεγαλύτερου μέρους του «χρέους». ΔΙΑΓΡΑΦΗ και όχι Επιμήκυνση και Αναδιάρθρωση που οδηγεί σε βέβαιο πλειστηριασμό. ΔΙΑΓΡΑΦΗ διότι το πραγματικό χρέος (χωρίς τα πανωτόκια) έχει εξοφληθεί από την Ελλάδα δύο φορές έως τώρα!
   Είναι ΜΕΓΑ ΨΕΥΔΟΣ ότι «με τα δάνεια πληρώνονται οι μισθοί και οι υποχρεώσεις του κράτους» ή ότι «ζούμε με δανεικά». Κάθε νέο δάνειο προορίζεται αποκλειστικά για «τοκοχρεολύσια» (στην ουσία για παράνομα πανωτόκια!) των προηγούμενων δανείων κ.ο.κ. ΕΤΣΙ ΣΤΗΝΕΤΑΙ Ο ΚΑΜΒΑΣ ΤΟΥ «ΧΡΕΟΥΣ»
   Το «χρέος» αφορά τα «διεθνή funds» και το παρασιτικό πολιτικο-τραπεζικό σύστημα της τελευταίας 20ετίας το οποίο συνεταιρίστηκε, διαπλέκεται και συναγελάζεται μαζί τους. Αφορά μια «κυβέρνηση κουίσλιγκς» η οποία με το Μνημόνιο το «επικύρωσε» και το τραπεζικό κύκλωμα που ανταμείφθηκε (60δις ΕΥΡΩ). Aφορά όσους επωφελήθηκαν, δεν αφορά τον Ελληνικό λαό!
3. ΑΚΥΡΩΣΗ του Μνημονίου πλειστηριασμού της χώρας που υπέγραψε η κυβέρνηση και το καθεστώς των δοσίλογων συνεργατών. Το καθεστώς των «media και του δικομματισμού» που μας οδήγησε εδώ και στηρίζεται στην ξένη κατοχή και στην βιομηχανία ψεύδους της ελεγχόμενης Πληροφόρησης για να εξακολουθεί να νέμεται την εξουσία και να καθιστά τη χώρα «πειραματόζωο» και λεία του Γερμανικού οικονομικού Ράιχ και της σεσημασμένης από τη δράση της στην Αργεντινή κ.ά. σπείρας του Δ.Ν.Τ.
4. ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΩΝ και του κατοχικού δανείου που μας οφείλει η Γερμανία και υπερβαίνουν κατά πολύ το δικό μας χρέος. Να πληρώσει η Γερμανία τις αναγνωρισμένες αποζημιώσεις, όπως έπραξε, μετά από την ενοποίησή της το ΄90, για την Ρωσία.
5. ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΚΗ ΤΙΜΩΡΙΑ - προληπτική δήμευση των περιουσιών των στελεχών ΠΑΣΟΚ και ΝΔ τα οποία εμπλέκονται στον ορυμαγδό διαφθοράς της 20ετίας (Χρηματιστήριο, Ολυμπιακοί, SIEMENS, Βατοπέδι, C4i κ.τ.λ.) ή διετέλεσαν υπεύθυνοι σε «εθνικές επιχειρήσεις»-ΔΕΚΟ που υπονομεύθηκαν για να απαξιωθούν και στη συνέχεια να εκχωρηθούν σε πολυεθνικές.
   Να πληρώσουν επίσης: Όσοι με δηλώσεις περί «Τιτανικού… βουλιάζουμε… κ.λ.» και με την απόφαση διεύρυνσης του χρόνου διάθεσης των Ελληνικών Ομολόγων (διεύρυνση Τ+3 σε Τ+10 στις 24/10/2009 - αμέσως μετά τις εκλογές!) παρέδωσαν στα funds και στους συνεταίρους τους της Παγκοσμιοποίησης την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας. Έτσι οδηγηθήκαμε στην άνοδο και τον «χορό» των spreads!
6. ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ στο 45% του συντελεστή φορολογίας του μεγάλου κεφαλαίου, η μείωση του οποίου στο 20%! αποτελεί την αληθινή αιτία για τη διόγκωση του δημόσιου ελλείμματος της χώρας.
   -Πολιτική βούληση πάταξης της φοροδιαφυγής των εχόντων και κατεχόντων της παραοικονομίας των 60 δις για να βρεθούν επιπλέον πόροι και δανεισμός - αν χρειαστεί - μόνο από την εσωτερική Αγορά. Κατάργηση του καρτέλ και της απάτης των «μεγάλων έργων». Διατίμηση στα καύσιμα και τα τρόφιμα. Διπλασιασμός στο επίδομα Ανεργίας και δωρεάν μετακίνηση στους ανέργους.
7. ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΟΛΩΝ των καταργηθέντων κατακτήσεων - δικαιωμάτων. Αναδιανομή του εθνικού εισοδήματος για την ενίσχυση του λαού και του Κοινωνικού Κράτους. Για να επανεκινηθεί έτσι και η Αγορά που έχει κυριολεκτικά παγώσει - να κινήσει την Παραγωγή - να υπάρξουν πολλαπλασιαστικά οφέλη, επενδύσεις και θέσεις εργασίας. Να πάψουν επιτέλους οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές!
   Να πάψει και η αντιλαϊκή επιδρομή και το πάγωμα της Αγοράς που εξαπολύει η κυβέρνηση με στόχο την απαξίωση και τον τελικό πλειστηριασμό της Ελληνικής Οικονομίας (Αναδιάρθρωση του χρέους) και να εφαρμοσθεί η μόνη πολιτική που μπορεί να βγάλει την Οικονομία από την ύφεση και την κρίση.
8. ΑΥΤΟΕΞΑΙΡΕΣΗ ΑΠΟ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΗΣ Ε. ΕΝΩΣΗΣ που μετέτρεψαν τη χώρα σε «χώρο εισαγωγών» προς όφελος του Ευρωπαϊκού Βορρά, ο οποίος - εν μέσω κρίσης - εμφανίζει οικονομικά πλεονάσματα!
   -Όχι στον αποδεκατισμό της Παραγωγής και των Εξαγωγών και στην καθίζηση του Τουρισμού από το ΕΥΡΩ. Εθνικό νόμισμα (με ισοτιμία που θα καθορίζεται εδώ όχι στις Βρυξέλλες!), όπως π.χ. στην Δανία και στην Σουηδία οι οποίες είναι στην Ε. Ένωση αλλά όχι στο ΕΥΡΩ και την ΟΝΕ.
   -Ανάκτηση του δικαιώματος άσκησης πολιτικής Δημοσίων Επενδύσεων και Δημοσιονομικής πολιτικής, των δύο κύριων εργαλείων οικονομικής ανάπτυξης, που μας αφαίρεσε η ΟΝΕ. (Το ΕΥΡΩ παραμένει σε καταθέσεις και σε χαρτονομίσματα ως συνάλλαγμα, τα δάνεια δραχμοποιούνται στην αρχική του τιμή)
9. ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ των τραπεζών για να μπει τέλος στην καταλήστευση και διάλυση της μικρής και μεσαίας επιχείρησης, δηλαδή της ατμομηχανής της Ελληνικής Οικονομίας! Τέλος και η καταλήστευση - διάλυση και εκχώρηση των «εθνικών επιχειρήσεων»-ΔΕΚΟ, των επιχειρήσεων στις οποίες βασίστηκε όλη η μεταπολεμική ανάπτυξη του τόπου. Τέλος «το κράτος της SIEMENS HELLAS» και η εξουσία των χρυσοκάνθαρων managers του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και των πολυεθνικών, που λυμαίνονται το δημόσιο και τις ΔΕΚΟ… Μείωση και της βουλευτικής αποζημίωσης.
10. ΕΘΝΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΤΑΞΗΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ με αιχμές τις «εθνικές επιχειρήσεις», τη μικρή και μεσαία επιχείρηση, την αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών μας πηγών, και τις Δημόσιες Επενδύσεις, -Ανάπτυξη με φορέα ένα νέο, απαλλαγμένο από οργανωμένα ιδιωτικά συμφέροντα και το κομματικό κράτος, υπό σαφή λαϊκό έλεγχο και ευθύνη Δημόσιο τομέα.
    -Εθνική πολιτική αναστύλωσης της Αγροτικού τομέα. Να αξιοποιηθεί το μεγάλο εδαφοκλιματολογικό πλεονέκτημα της χώρας. Να αναστραφεί το απαράδεκτο σημερινό αρνητικό γεωργικό-κτηνοτροφικό ισοζύγιο! Προστασία του μοναδικού Ελληνικού φυσικού και πολιτιστικού (μνημεία) Περιβάλλοντος.
11. ΟΡΟΦΗ ΣΤΟΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ ΠΛΗΘΥΣΜΟ. Άμεσα μέτρα για το Μεταναστευτικό το οποίο λόγω της γεωγραφικής θέσης της χώρας (Πύλη εισόδου στη Δύση) και της συστηματικής στήριξης του μεταναστευτικού ρεύματος από την Τουρκία, έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.
    Απειλεί - προστιθέμενο στη κρίση - να εξοστρακίσει από την Παραγωγή την πλειοψηφία της εργατικής τάξης, να υποβαθμίσει ολόκληρες περιοχές και να πλήξει την δημογραφική και πολιτισμική ταυτότητα του τόπου. Να εγκλωβίσει τέλος εδώ και να μετατρέψει σε έρμαιο και θύμα, τον ίδιο τον πλεονάζοντα - λιμνάζοντα μεταναστευτικό πληθυσμό.
12. ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ στο ενιαίο Μέτωπο ΚΥΠΡΟΣ - ΑΙΓΑΙΟ - ΘΡΑΚΗ. Όχι στον Ελληνοτουρκικό διάλογο ο οποίος νομιμοποιεί απαιτήσεις σε εθνικά μας κυριαρχικά δικαιώματα και ορυκτό πλούτο στο Αιγαίο και προωθεί εξελίξεις σε βάρος της εδαφικής μας ακεραιότητας. Προωθεί μια συνδυασμένη-διπλή εθνική κρίση! Αποχώρηση από τη ΝΕΑ ΔΟΜΗ του ΝΑΤΟ η οποία διχοτομεί «ντε φάκτο» το Αιγαίο. Όχι στην αποσταθεροποίηση των Βόρειων συνόρων μας και της Βαλκανικής.
    -Αμυντικό Δόγμα απέναντι στα σχέδια της Νέας Τάξης. Πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική - Αξιοποίηση της δυνατότητας συμμαχίας με τη Ρωσία του Πούτιν στην Άμυνα και την ενεργειακή πολιτική (Αγωγοί).

ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ της γλώσσας, της ιστορίας και της συνέχειας του Πολιτισμού - ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ του «εθνικού κράτους», των κατακτήσεων και της αξιοπρέπειας του λαού που αποτελεί το τελικό ζητούμενο της τρόικα, τον τελικό στόχο της Παγκοσμιοποίησης και του νέου ολοκληρωτισμού

-ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στη ξένη κατοχή! στην παρακμή και τον ενδοτισμό της κυρίαρχης πολιτικής τάξης.
-Να μη παρασύρει και τη χώρα στη δίνη της κατάρρευσης. ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ (ΟΙ ΚΑΤΩ) ΜΠΟΡΟΥΜΕ!
ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ! ΠΑΛΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ τώρα! ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ παντού!

Το ΔΗΚΚΙ με απόφαση του Πολιτικού Συμβουλίου του, διατηρώντας στο ακέραιο την πολιτική του αυτονομία και τις ιδεολογικές του θέσεις προχωρεί σε εκλογική σύμπραξη με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ για δύο λόγους:

1. Την υπεράσπιση του θεμελιώδους δημοκρατικού δικαιώματος της ελεύθερης πολιτικής έκφρασης και δράσης το οποίο καταπατείται από ένα πρωτοφανές εμπάργκο που ξεκινάει από τον παντελή αποκλεισμό του ΔΗΚΚΙ από την κρατική ΕΤ, από τον συνολικό τηλεοπτικό χρόνο και τις άλλες μορφές επικοινωνίας και φτάνει ακόμη και στο σημείο του οικονομικού του στραγγαλισμού.
   Εμπάργκο το οποίο συνεχίζεται παρά την ρητή δικαστική απόφαση και τις επανειλημμένες αποφάσεις της αρμόδιας επιτροπής της Βουλής που πάρθηκαν με ψήφους της ΝΔ, του ΚΚΕ, και του ΣΥΝ και κατακυρώνουν την συνέχεια του ΔΗΚΚΙ ως πέμπτου κόμματος των προηγούμενων εθνικών εκλογών
   Δεν δεχθήκαμε και δεν δεχόμαστε να υπαχθούμε σε καθεστώς αναγκαστικής πολιτικής αποστρατείας επειδή , δεν δεχθήκαμε και δεν δεχόμαστε να μεταταχθούμε στην μοίρα του πολιτικού πρόσφυγα υποστέλλοντας τις δικές μας σημαίες, επειδή το εμπάργκο που μας επιβάλλει η κυβέρνηση Καραμανλή και ο εκλογικός νόμος απαιτούν κάτι τέτοιο.
   Δεν δεχόμαστε π.χ. δέκα μόλις μήνες πριν τα στελέχη μας διατηρώντας τα κομματικά τους εμβλήματα να τίθενται με επιτυχία επικεφαλής σε μεγάλα νομαρχιακά ψηφοδέλτια όπως της Αθήνας της Ανατολικής Αττικής, της Αχαΐας, της Λάρισας, της Αιτωλοακαρνανίας, της Άρτας, της Θράκης κ.ά. αλλά τώρα να πρέπει να αποστρατευθούν ή να αφαιρέσουν την κομματική τους ταυτότητα από τα ψηφοδέλτια. Και εδώ βρίσκεται η αξία του εκλογικού εγχειρήματος και της βοήθειας που μας προσφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ αποδεχόμενος την εκλογική σύμπραξη παρά τις διαφορές ακόμη και σε στρατηγικές προσεγγίσεις που υπάρχουν μεταξύ μας.

   Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΠΟΥ ΕΠΙΧΕΙΡΗΘΗΚΕ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΔΗΚΚΙ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΝ ΠΕΡΑΣΕ ΚΑΙ ΘΑ ΕΚΠΝΕΥΣΕΙ
   ΣΤΙΣ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΘΑ ΕΚΠΝΕΥΣΕΙ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗΣ ΚΑΙ ΚΑΘΟΡΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΝΩ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟ ΤΙ ΩΦΕΛΕΙ ΤΟΝ ΕΝΑΝ Η ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΠΟΛΟ ΤΟΥ ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΥ ΠΟΥ ΞΕΔΙΠΛΩΝΕΤΑΙ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ 2007.

   Αυτό είναι το πρώτο θέμα που εμείς θέτουμε και η απάντησή μας στις «εκλογές των δύο εβδομάδων» και των ένθεν-κακείθεν στημένων κομμάτων που τους παρέχεται μάλιστα αφειδώς τηλεοπτικός χρόνος για να μανουβράρουν το εκλογικό αποτέλεσμα και την νοημοσύνη μας.

2. Να δοθεί η δυνατότητα στις δυνάμεις του ΔΗΚΚΙ και του ευρύτερου σοσιαλιστικού-πατριωτικού χώρου να συμβάλουν σε ένα πλήγμα στον νεοφιλελεύθερο-νεοταξικό δικομματικό σύστημα την στιγμή κατά την οποία μέσω των εκλογών ανασυντάσσει τις δυνάμεις του για να περάσει σε έναν δεύτερο αποφασιστικό γύρο επιβολής του κοινωνικού Μεσαίωνα αλλά και συμμετοχής σε επιλογές αποσταθεροποίησης του στάτους-κβο και των κυριαρχικών δικαιωμάτων των λαών της περιοχής.
   Το νεοφιλελεύθερο νεοταξικό σύστημα σε αυτές τις εκλογές πρέπει να από-τύχει να κρατήσει εγκλωβισμένες δυνάμεις που όλο το προηγούμενο διάστημα ήρθαν σε ρήξη μαζί του ή αμφισβήτησαν σημαντικές πλευρές της πολιτικής του. Υπήρξε μια μεγάλη εμπειρία κοινωνικών αγώνων η οποία πρέπει να μετουσιωθεί σε συνειδητή πολιτική θέση για να επανεπενδυθεί στην λαϊκή δημοκρατική άμυνα που πρέπει από την επόμενη ημέρα των εκλογών να ορθωθεί απέναντι στην όποια μορφή συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ σχηματισθεί μετά τις εκλογές.
   Να ηττηθεί όχι μόνο το δεύτερο, αλλά και το πρώτο κόμμα έτσι ώστε όποια κυβέρνηση προκύψει να είναι ανίσχυρη να επιβάλλει την αντιλαϊκή πολιτική.
   Μπορεί και πρέπει σε αυτές τις εκλογές ο λαός να επιτύχει μία πρώτη νίκη.
   Να δοθεί η αφορμή για να επανακτήσει την ελπίδα και την εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του και στη συλλογική και αγωνιστική στάση απέναντι στην λαίλαπα των αναδιαρθρώσεων και της υποτέλειας και στα πρότυπα που προάγει το νεοφιλελεύθερο-νεοταξικό καθεστώς. Είμαστε αισιόδοξοι.

Ο Πρόεδρος της Κ.Ο. του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς Αλ. Αλαβάνος, στην ομιλία του, τόνισε:

«Είμαστε σε μια μεγάλη στιγμή της εκλογικής μας πορείας. Γιατί, κατά τη γνώμη μας, αυτή η συνάντηση του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς και των δυνάμεων που τον συνθέτουν με το Δημοκρατικό Κοινωνικό Κίνημα είναι ένα νέο στοιχείο της παρουσίας της Αριστεράς και όλου του πολιτικού συσχετισμού και χάρτη που διαμορφώνεται εν όψει των εκλογών.

Να καλωσορίσω θερμά τους συναγωνιστές, τους συντρόφους του ΔΗΚΚΙ. Να πω ότι δεν είμαστε άγνωστοι. Δεν συναντηθήκαμε ξαφνικά. Ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς προέκυψε από το Χώρο Διαλόγου της Αριστεράς, στον οποίον συμμετείχε το ΔΗΚΚΙ ως παρατηρητής. Δεν ακολουθήσαμε ακριβώς τους ίδιους δρόμους. Μα, αν ακολουθούσαμε τους ίδιους δρόμους, δεν θα συναντιόμασταν τώρα.

Η δύναμη και η γοητεία αυτού του εγχειρήματος που κάνουμε είναι ότι δεν κάνουμε μία ενότητα με το είδωλό μας στον καθρέφτη. Συναντιόμαστε με δυνάμεις οι οποίες έχουν ακολουθήσει διαφορετικούς δρόμους, πολλές φορές πολύ διαφορετικούς δρόμους. Έχουμε έρθει σε αντιθέσεις, ακόμη και σε δημόσιες αντιπαραθέσεις. Αυτό αναδεικνύει και τη σημασία και τη δυνατότητα του ενωτικού μας εγχειρήματος και της εκλογικής του παρουσίας στην οποία συμμετέχει το ΔΗΚΚΙ.

Για να φτάσουμε στο δεύτερο και το τρίτο σκαλί της σκάλας, πρέπει να ανεβούμε στο πρώτο σκαλί. Τώρα ανεβαίνουμε το πρώτο σκαλί, που είναι η εκλογική συνεργασία. Πιστεύω και η εμπειρία μου από τον Συνασπισμό Ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι, επειδή ακριβώς στηριζόμαστε σε σχέσεις ειλικρίνειας, στηριζόμαστε στην αναζήτηση κοινών αξιών, να παλέψουμε ενάντια στον πόλεμο, να παλέψουμε ενάντια στη φτώχεια, να παλέψουμε για τη νέα γενιά, να παλέψουμε για μια καλύτερη θέση της χώρας μας στον κόσμο, η συνάντηση αυτή και με το ΔΗΚΚΙ μπορεί να πάρει μεγαλύτερο βάθος και προοπτικές προς το μέλλον.

Ασφαλώς η συμμετοχή του ΔΗΚΚΙ, με εξέχουσες προσωπικότητες αλλά και με μια ιστορία πίσω του σημαντική, δίνει άλλο εύρος στην εκλογική παρουσία του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Μαζί όμως με το εύρος τονώνει κι ορισμένα πολύ σημαντικά χαρακτηριστικά. Δηλαδή, ότι η συνεργασία αυτή δεν είναι απλά συνεργασία ορισμένων αριστερών δυνάμεων μιας μονόπλευρης -ας το πούμε έτσι- από τον ιστορικό χώρο της κομμουνιστικογενούς Αριστεράς. Είναι μια συνεργασία με ευρύτερες διαστάσεις. Και νομίζω ότι η παρουσία του ΔΗΚΚΙ τονίζει τα στοιχεία ότι μέσα σ΄ αυτό το κοινό εγχείρημα χωράνε δυνάμεις σοσιαλιστικής προέλευσης. Και, όπως τώρα σε εκλογικό επίπεδο υπάρχει μια πολύ μεγαλύτερη παρουσία των δυνάμεων σοσιαλιστικής προέλευσης, θα είναι σημαντικό σ΄αυτή τη διεργασία να πάρουν μέρος οι πολίτες και να έχουμε μια κοινωνική δυναμική σοσιαλιστικής προέλευσης η οποία θα δώσει άλλες διαστάσεις στο εγχείρημά μας.

Το δεύτερο στοιχείο είναι, η δυνατότητα που μας δίνει, ακόμα περισσότερο, να αποκτήσει στοιχεία λαϊκότητας το εγχείρημά μας και πρόσβασης σε στρώματα που είχαν δει πολλές φορές το ΔΗΚΚΙ ως μία δύναμη που υποστήριζε σταθερά τα συμφέροντά τους, στρώματα τα οποία ζουν μέσα σε συνθήκες φτώχειας, ανεργίας, χαμηλών μισθών, σε υποβαθμισμένες συνοικίες των μεγάλων πόλεων.

Είναι σημαντικό ότι αυτή ακριβώς η διεύρυνση στην εκλογική μας παρουσία γίνεται παράλληλα και με τη διεύρυνση στον οικολογικό χώρο με την ομάδα οικολογικών συσπειρώσεων και προσωπικοτήτων στα πλαίσια της οικολογικής παρέμβασης, η οποία χτες συμφώνησε να συμμετάσχει στο εγχείρημά μας.

Ένα εγχείρημα, επομένως, με την ιστορική Αριστερά, με δυνάμεις σοσιαλιστικής προέλευσης, με οικολογικές δυνάμεις και με δυνάμεις που προέρχονται από τον χώρο της νεολαίας.

Είμαστε αισιόδοξοι. Είναι αλήθεια ότι κάθε μέρα που περνάει ανεβαίνει η αισιοδοξία μας. Από την πλευρά του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς γίνεται μια εκλογική παρουσία που δεν είναι απλώς αποτύπωση όσων, πολύ σημαντικών, είχαμε κατακτήσει μέχρι τώρα, αλλά διεύρυνσή τους. Η ίδια η πορεία μας στις εκλογές είναι μια πολιτική διαδικασία, μια διαδικασία παρέμβασης, μια διαδικασία συσπείρωσης. Αυτό αποτελεί και μια πρόσκληση προς όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς να στηρίξουν αυτό το εγχείρημά μας. Αυτό αποτελεί μια πρόσκληση προς όλο αυτό το μεγάλο προοδευτικό και δημοκρατικό κομμάτι της κοινωνίας μας να δει ότι η συνάντησή μας μέσα στις εκλογές είναι ένα σημείο αναφοράς και ένα εργαλείο αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού, γιατί ειλικρινά πιστεύουμε ότι με τη δυναμική, τη συνεργασία, την κοινή δράση, τη συνάντηση των δυνάμεων της Αριστεράς, μόνο με αυτό τον τρόπο μπορεί να ηττηθεί ο δικομματισμός, οι πολιτικές του και να ανοίξει ένα νέο πολιτικό σκηνικό.»

ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ

Όπως αναγράφει ο παρακείμενος τίτλος του βιβλίου που μόλις εκδόθηκε απ' τις «Εναλλακτικές εκδόσεις» του Γιώργου Καραμπελιά, Θεμιστοκλέους 37, 106 77 Αθήνα, τηλ. 210-3826319), ο συγγραφέας επιχειρεί μια γενική εξιστόρηση της ιδεολογικής και πολιτικής διαδρομής του Ανδρέα Παπανδρέου από την δεκαετία του 60, που εμφανίστηκε στην πολιτική σκηνή, έως την έξοδό του απ' αυτήν στα τέλη της ζωής του. Ταυτοχρόνως καταγράφει και ερμηνεύει τις ιδεολογικές και πολιτικές αρχές και αξίες καθώς και την οργανωτική δομή των πολιτικών φορέων της Ένωσης Κέντρου, του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ και της δράσης τους, όπου ο ίδιος έπαιξε πρωταγωνιστικό και καθοριστικό ρόλο.

Πρόκειται για μια πορεία που πέρασε από διάφορες φάσεις εξέλιξης, οι οποίες σφράγισαν τα πολιτικά δρώμενα στην πατρίδα μας για μακρά χρονική περίοδο και είχαν καθοριστικές έως και καταλυτικές συνέπειες για τον τόπο.

Μεγάλους σταθμούς στην περιγραφή της πορείας του Ανδρέα Παπανδρέου αποτελούν η προδικτατορική, η δικτατορική και η μεταδικτατορική Ελλάδα. Σ' αυτά τα χρονικά πλαίσια ο Ανδρέας Παπανδρέου με τις διακηρύξεις, τα θεωρητικά κείμενα και τις πράξεις του, καθόρισε σε σημαντικό βαθμό την ιστορική περίοδο με την οποία ασχολείται ο συγγραφέας.

Η μελέτη αυτή, όπως θα διαπιστώσει ο αναγνώστης, πέρα από την αρχειακή αξία, το ερευνητικό υλικό, και τα άγνωστα εν πολλοίς ντοκουμέντα, αντλημένα απ' το προσωπικό αρχείο του συγγραφέα, ξεφεύγει από όλα τα καθιερωμένα για το θέμα πλαίσια γραφής, καταγραφής, ανάλυσης και κριτικής.

Ο συγγραφέας φιλοδοξεί να συμπληρώσει ένα πολύ σημαντικό κενό που υπάρχει στην ιστορία αυτού του Κινήματος ως ΠΑΚ και ΠΑΣΟΚ και εν μέρει και ως Ένωση Κέντρου.

Μεθοδολογικά, για την καλύτερη κατανόηση της εξελικτικής πορείας του Ανδρέα Παπανδρέου στην πολιτική ζωής της χώρας μας, ξεκινάει από την τελική του συγκρότηση και διαμόρφωση της θεωρητικής του φυσιογνωμίας, παραθέτοντας όλα τα χαρακτηριστικά που την οριοθετούν. Στη συνέχεια εξιστορεί τις φάσεις της πολιτικής του σταδιοδρομίας, καταγράφοντας την ιδεολογική και πολιτική μετεξέλιξή του από «αστό πολιτικό» σε «ριζοσπάστη σοσιαλιστή», με αναφορά στην ολοκληρωμένη θεωρητική του ταυτότητα. Η πορεία αυτή αποτυπώνεται στα ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά πλαίσια των πολιτικών φορέων στους οποίους έπαιξε ηγετικό ρόλο (Ένωση Κέντρου, ΠΑΚ και ΠΑΣΟΚ). Τέλος ο συγγραφέας αναλύει και ερμηνεύει με τρόπο συστηματικό την διαλεκτική ή αντιδιαλεκτική πολιτική πρακτική, που εφάρμοσε ο Ανδρέας Παπανδρέου σ' όλη αυτή τη διαδρομή.

Κατ' αυτό τον τρόπο ο αναγνώστης έχει για πρώτη φορά μια ανάγλυφη εικόνα του φαινομένου «Ανδρέας Παπανδρέου», καθώς και των ανωτέρω πολιτικών φορέων και ένα αναλυτικό πλαίσιο ερμηνείας και κατανόησης όλων των πολιτικών εξελίξεων, τις όποιες ο ίδιος σφράγισε με τη δράση του.

Θα προσπαθήσουμε, πολύ σύντομα, να περιγράψουμε την Πολιτική Εξέλιξη του εγχειρήματος για την ευρωπαϊκή ενοποίηση, μέσα από τις στρατηγικές των δυνάμεων που συνήργησαν στην δημιουργία και ανάπτυξή του. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε το βαθύτερο νόημα του εγχειρήματος, αλλά και το σημαντικότερο για μας, να αποπειραθούμε την πρόβλεψη του μέλλοντος.
Η πλούσια παραγωγή έργου της Κομισιόν, με τις άπειρες ντιρεκτίβες για όλα τα θέματα, έχει το ενδιαφέρον της, αλλά ξεφεύγει από τα όρια αυτής της απόφασης, και υπάγεται, με την ευρεία έννοια, στις βασικές στρατηγικές, τις οποίες θα περιγράψουμε.Η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα ( ή ΕΟΚ ) δημιουργήθηκε το 1957, με την Συνθήκη της Ρώμης, όταν ο ψυχρός πόλεμος ήταν στο απόγειό του, η Ευρώπη προσπαθούσε να ανοικοδομηθεί από τα πλήγματα του πολέμου, ο Αμερικανικός έλεγχος στην Δυτική Ευρώπη ήταν πλήρης και η τότε Δυτική Γερμανία, χώρα ουσιαστικά υπό κατοχή, με την Ανατολική Γερμανία Σοβιετική ζώνη κατοχής. Αυτό ήταν το πολιτικό πλαίσιο γέννησης της Ε.Ο.Κ.
Τι συνέβη λοιπόν και προέκυψε αυτή η κίνηση, ή, αλλιώς, γιατί οι Αμερικανοί την επέτρεψαν, για να βάλουμε το ερώτημα στην σωστή βάση;
Η απάντηση είναι, ότι, για την δημιουργία της Ε.Ο.Κ., συνέπεσαν σειρά συμφερόντων και στρατηγικών, που όλες είχαν σαν προϋπόθεση την διαίρεση της Ευρώπης και την ύπαρξη της Σοβιετικής Ένωσης σαν υπερδύναμης.
Τα Αμερικανικά συμφέροντα, δηλαδή, με δεδομένο τον έλεγχο της άμυνας, άρα και της εξωτερικής πολιτικής του δυτικοευρωπαϊκού χώρου, επιζητούσαν την ενοποίησή του σε ενιαίο οικονομικό χώρο, για την καλύτερη διείσδυση και λειτουργία των Αμερικανικών πολυεθνικών συγκροτημάτων. Τηρουμένων των αναλογιών, ήταν η πρώτη δοκιμή παγκοσμιοποίησης στα δεδομένα της εποχής. Τα γαλλικά συμφέροντα, στην προσπάθεια αποδέσμευσής τους από τον αμερικάνικο έλεγχο, χρειάζονταν οικονομική στήριξη, που μόνον η Δυτ. Γερμανία μπορούσε να παράσχει.
Η Δυτ. Γερμανία, του οικονομικού θαύματος, ανίσχυρη πολιτικά, λόγω παρελθόντος, χρειάζονταν ισχυρό πολιτικό σύμμαχο, που τον βρήκε στη Γαλλία. Είναι, όμως, σημαντικό να τονίσουμε πάλι, ότι, οι Η.Π.Α. επέτρεψαν αυτήν την ενδεχόμενη αμφισβήτηση, στην προοπτική επιτυχούς εξέλιξης του εγχειρήματος, κινούμενες από την αυτοπεποίθηση, ότι, η ισορροπία του τρόμου, με την άλλη υπερδύναμη που υπήρχε, θα συνέτασσε τελικά την Δυτ. Ευρώπη στο άρμα τους.
Συνεπώς, η αμφισβήτηση θα είχε όρια αφομοιώσιμα και πεπερασμένα, άρα αποδεκτά μπροστά στο μέγιστο όφελος που θα συνεπάγονταν την οικονομική άλωση και ενσωμάτωση της Ευρώπης.Στο σημείο αυτό, οφείλουμε να κάνουμε μια παρένθεση και να διερωτηθούμε, ποιες θα πρέπει να είναι οι πολιτικές των ιδίων πρωταγωνιστών, όταν όλες οι προϋποθέσεις της αφετηρίας δεν υπάρχουν πλέον;
Ούτε ισορροπία του τρόμου, ούτε διαιρεμένη Ευρώπη, ούτε διαιρεμένη Γερμανία, ούτε εξάρτηση της Γερμανίας από τρίτους. Σ' αυτές τις νέες συνθήκες βρίσκεται, κατά την άποψη μας η αφετηρία της παγκοσμιοποίησης, που είναι η προσπάθεια των Η.Π.Α. διατήρησης του ελέγχου κάτω από τις νέες συνθήκες. Αλλά γι αυτό θα επανέλθουμε στο κεφάλαιο 4 για την ΟΝΕ και την παγκοσμιοποίηση.
Επανερχόμενοι στο θέμα μας, οφείλουμε να επισημάνουμε, ότι η Βρετανία έμεινε τότε συνειδητά εκτός Ε.Ο.Κ., πιστή στην αρχή της να μην συμμετέχει σε σχηματισμούς που δεν ελέγχει και που δεν συμμετέχουν οι Η.Π.Α., αλλά και λόγω των αυτοκρατορικών δεσμεύσεων, που τότε ακόμη είχε. Άλλωστε, ούτε και οι Η.Π.Α., τότε, επίεσαν τη Βρετανία να συμμετάσχει, γιατί, προφανώς, υποτίμησαν το εγχείρημα. Το έκαναν πολύ αργότερα και, μετά τον θάνατο του Ντε Γκώλ, η Βρετανία έγινε μέλος, κάτι που αποτέλεσε σταθμό στην διεύρυνση της Κοινότητας. Οι επιπτώσεις γίνονται φανερές και σήμερα, την εποχή της ΟΝΕ, στην οποία η Βρετανία δεν συμμετέχει.
Στο καθαρά οικονομικά επίπεδο, η Ε.Ο.Κ. είχε μια μόνον κοινή πολιτική την αγροτική, την περίφημη Κ.Α.Π. - Κοινή Αγροτική Πολιτική.
Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε, ότι σήμερα, σαράντα χρόνια μετά, δεν προέκυψε καμιά άλλη κοινή πολιτική. Οδηγίες, ή αλλιώς ντιρεκτίβες, υπάρχουν πολλές, κοινή πολιτική, όμως, όχι. Η επόμενη που θα προκύψει θα είναι μόνο τμήμα πολιτικής, της οικονομικής δηλαδή, και θα είναι η ΟΝΕ, που στην ουσία είναι μόνο νομισματική ένωση. Και αυτή, όπως θα δούμε, έχει κοστίσει ήδη σημαντικά, οδηγώντας σε διχασμό την Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού η Βρετανία, η Σουηδία και η Δανία δεν συμμετέχουν. Μπαίνει τώρα το ερώτημα, για το πώς προέκυψε η Κ.Α.Π. η Κοινή Αγροτική Πολιτική.
Η απάντηση είναι πώς η Κ.Α.Π. ήταν το προικοσύμφωνο ίδρυσης της Ε.Ο.Κ., το μέσον δια του οποίου η πλούσια Δυτική Γερμανία μετέφερε πόρους στη Γαλλία, με τον ανεπτυγμένο γεωργικό τομέα. Ήταν, όμως, και είναι ακόμη η βάση του γαλλογερμανικού άξονα. Αναθεώρηση, λοιπόν, της Κ.Α.Π., όπως φημολογείται, θα επιφέρει μέγιστη κρίση στις γαλλογερμανικές σχέσεις και θα σημαίνει ουσιαστική μεταβολή στην γερμανική εξωτερική πολιτική.
Αλλά, πάλι, μπαίνει το ερώτημα.
Κάτω από ποιους όρους η Γερμανία, σήμερα πια, σε άλλες συνθήκες, θα φέρει βάρη, όταν οι λόγοι και οι αιτίες των βαρών αυτών δεν υφίστανται;
Και σ' αυτό το ζήτημα θα επανέλθουμε στο κεφάλαιο 4 για την ΟΝΕ και την παγκοσμιοποίηση.
Η ευδοκίμηση της Ε.Ο.Κ. δημιούργησε και τις πρώτες ανταγωνιστικές σχέσεις με τις Η.Π.Α. και οδηγεί την Βρετανία, μαζί με άλλες χώρες της πρώην ΕΖΕΣ, στην ένταξη. Αυτή η διεύρυνση ακολουθήθηκε και από άλλες προς Νότο και Βορρά, με αποτέλεσμα η Ε.Ο.Κ., με το νέο όνομα Ευρωπαϊκή Ένωση, να έχει 15 μέλη. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, τα χρόνια από το 1957 ως το 1992, που συμβαίνει η άλλη μεγάλη αλλαγή, η συνθήκη δηλαδή του Μάαστριχ, απέκτησε πληθώρα διατάξεων, κανονισμών, οδηγιών, οργάνων κ.λ.π., αλλά, όπως ήδη αναφέραμε, από άποψη πολιτική, παρέμεινε σε μία μόνο κοινή πολιτική, την αγροτική. Κατά τα λοιπά, λειτουργεί σαν ζώνη ελεύθερων συναλλαγών.
Η μεγάλη δοκιμασία θα προκύψει, όταν αυτό θα αλλάξει, όπως θα δούμε στο κεφάλαιο 4 για την παγκοσμιοποίηση και την ΟΝΕ.
Στο παρόν κεφάλαιο, που αφορά στην πολιτική εξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από ιδρύσεώς της ως σήμερα, θα έπρεπε να περιλάβουμε και τον κορυφαίο σταθμό, που είναι η πολιτική ερμηνεία της Συνθήκης του Μάαστριχ. Για λόγους ουσίας, όμως, αρκούμαστε, στο κεφάλαιο αυτό, απλά να την αναφέρουμε, ως κορυφαίο σταθμό εξέλιξης της διαδικασίας της Ευρωπαϊκής ενοποίησης και, λόγω βάρους και σημασίας, να ασχοληθούμε εκτενώς μ' αυτήν, αλλά και με την παγκοσμιοποίηση, που είναι η άλλη όψη της, σε ειδικό κεφάλαιο της παρούσας εισήγησης, το κεφάλαιο 4.

Η Ελληνική πολιτική απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, για την ακρίβεια την τότε Ε.Ο.Κ., συμπυκνώνεται επιγραμματικά σε δύο διατυπώσεις του Κων/νου Καραμανλή, χαρακτηριστικές του ύφους του. "Σας πέταξα στη θάλασσα για να μάθετε να κολυμπάτε". "Στην Ε.Ο.Κ., μπήκαμε για λόγους πολιτικούς, όχι οικονομικούς". Και οι δύο χρονολογούνται αμέσως μετά την συμφωνία ένταξης, που είχε γίνει θέμα αντιπαράθεσης με την τότε αξιωματική αντιπολίτευση, το ΠΑΣΟΚ, που, μάλιστα, δεν είχε παραστεί στην σχετική τελετή.
Οι παραπάνω αφορισμοί έχουν την αξία τους, γιατί εκφράζουν την πολιτική άποψη του Κων/νου Καραμανλή, που προώθησε μια πολιτική, που ξεκίνησε το 1962, με την συμφωνία σύνδεσης και κατέληξε στην ένταξη της χώρας στην Ε.Ο.Κ., το 1980.
Σημαίνουν τα εξής: Είμαστε ανέτοιμοι για την ένταξη. Θα δυσκολευτούμε πολύ. Μπαίνουμε σε βαθιά νερά απροετοίμαστοι. Θα διατρέξουμε σοβαρούς κινδύνους, ακόμη και να μας κοπεί η ανάσα. Ενδεχόμενα, και στενά οικονομικά αν δούμε το ζήτημα, να μην μας συμφέρει. Όμως, πίστευε ο Καραμανλής, ότι αυτή η επιχείρηση, η Ε.Ο.Κ., είναι βιώσιμη, θα μετεξελιχθεί σε πολιτική ένωση, θα αποδεσμευτεί από τις Η.Π.Α. και έτσι η Ελλάδα θα έχει εγγυητές των συνόρων της από την Τουρκική επιβουλή. Αυτοί ήταν οι πολιτικοί λόγοι, που, κατά την άποψή μας, στην κρίση του Κων/νου Καραμανλή, συνηγορούσαν στην αποδοχή του κόστους της ένταξης, που το παραλλήλισε με τους κινδύνους, που αντιμετωπίζει ο αμαθής στην κολύμβηση στη βαθιά θάλασσα, δηλαδή να πνιγεί.
Συνοπτικά, έκρινε, χωρίς να είναι αντιαμερικανός, ούτε κατά την διάνοια μάλιστα, πως οι Η.Π.Α., λόγω του παγκόσμιου πλέγματος συμφερόντων τους, θα προτιμούσαν πάντα την Τουρκία στα πλαίσια της ελληνοτουρκικής διελκυστίνδας. Έτσι, ελπίζοντας στην προοπτική μετεξέλιξης της Ε.Ο.Κ. σε πολιτική δύναμη, εκτιμούσε ότι η Ελλάδα ως εδαφικός χώρος της Ε.Ο.Κ. θα τύχαινε εγγυήσεων της ακεραιότητάς της, που οι Η.Π.Α. δεν μπορούσαν να δώσουν. ΄Η ακόμη, φοβόταν ότι, σε κάποιο συμψηφισμό συμφερόντων, θα έτειναν να αποδεχτούν οι Η.Π.Α. απαιτήσεις της Τουρκίας, που θα ήταν μοιραίες για την Ελλάδα.
Ενέταξε, λοιπόν, τη χώρα στην Ε.Ο.Κ. χωρίς να απασχοληθεί με λεπτομέρειες, πώς δηλαδή η χώρα θα αντιμετωπίσει το σοκ της ένταξης, την συνύπαρξη, δηλαδή, με χώρες που την υπερέβαιναν σημαντικά, καταθλιπτικά θα λέγαμε, σε επίπεδο ανάπτυξης. Με την ένταξη αισθανόταν ότι το έργο του είχε τελειώσει, ότι το μείζον θα επιτευχθεί. Δεκαοχτώ χρόνια μετά, διαπιστώνουμε, ότι οι πολιτικοί λόγοι, που ώθησαν τον Καραμανλή να προβεί στο εγχείρημα, παραμένουν ανικανοποίητοι. Τα σύνορά μας παραμένουν το ίδιο και περισσότερο αμφισβητούμενα από την Τουρκία. Οι αμυντικές μας δαπάνες είναι το ίδιο υψηλές, όσο ήταν πριν την ένταξη.
Η πολιτική ένωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι το ίδιο μακριά όσο τότε και οι αμερικανοί εξακολουθούν να είναι ρυθμιστικός παράγων στην περιοχή. Μένουν, συνεπώς, οι οικονομικές επιπτώσεις, οι λόγοι δηλαδή που ο Καραμανλής δεν έβαζε σε προτεραιότητα ή και θεωρούσε αρνητικούς όταν προχωρούσε στην ένταξη. Για να είμαστε ακριβέστεροι, γνώριζε καλύτερα από τον καθένα, πόσο απαράσκευοι είμαστε.
Επιπλέον, σήμερα, η περιπέτεια στο Κόσσοβο δείχνει την πλήρη αδυναμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να συγκροτήσει ενιαία εξωτερική πολιτική.
Αυτή η θεώρηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως έγινε από τον Κων/νο Καραμανλή, ότι, δηλαδή, αποτελεί ύψιστη πολιτική προτεραιότητα, με το περιεχόμενο που αναπτύξαμε, υιοθετήθηκε από όλες τις Κυβερνήσεις μέχρι σήμερα, με περισσότερη ή λιγότερη προθυμία και πίστη. Βεβαίως, καταβλήθηκαν προσπάθειες μερικής εξισορρόπησης των οικονομικών συνεπειών της ένταξης, κάτι που οδήγησε πρώτα στα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα και ύστερα στο γνωστό Πακέτο Ντελόρ, στο κοινοτικό πλαίσιο στήριξης και σήμερα στην προοπτική του Πακέτου Σαντέρ.Αλλά, καθαρά ποιοτικά, και σήμερα, ακόμη, με Κυβέρνηση Σημίτη, ο αφορισμός "ύψιστος εθνικός στόχος η ΟΝΕ" έχει την ίδια πολιτική βάση.

Η συνθήκη του Μάαστριχ του 1992 είναι κορυφαίος σταθμός στην πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Η σχετική συνθήκη, που φιλοδοξεί να είναι το θεμέλιο για την ευρωπαϊκή ενοποίηση, έχει δυο σκέλη.
Το ένα σκέλος αποτελείται από ευχολόγια για κοινές πολιτικές, όπως π.χ. στην εξωτερική πολιτική, στην άμυνα αλλά και αλλού, που παραπέμπονται, όμως, στο αβέβαιο μέλλον.Το δεύτερο σκέλος αποτελείται από την Οικονομική και Νομισματική Ένωση, την περίφημη Ο.Ν.Ε., που εισάγεται άμεσα, με την προϋπόθεση ικανοποίησης μιας σειράς 5 οικονομικών δεικτών.
Με την Ο.Ν.Ε., τέλος, εισάγεται το ενιαίο νόμισμα, το ευρώ, το οποίο θα υποκαταστήσει τα νομίσματα των κρατών - μελών, που θα συμμετέχουν σε αυτήν.
Η Συνθήκη του Μάαστριχ καθιερώνει, επίσης, τον νεοφιλελευθερισμό ως μοναδικό τρόπο σκέψης, καταλύοντας έτσι τη δημοκρατία. Στις 2 - 5 - 1998, 11 χώρες εντάσσονται στη ζώνη του ΕΥΡΩ. Η χώρα μας το επιθυμεί, αλλά δεν ικανοποιεί ακόμη τις προϋποθέσεις, ενώ η Βρετανία, η Σουηδία και η Δανία δεν επιθυμούν συμμετοχή. Σημαντικό είναι, να εξηγήσουμε το πολιτικό περιεχόμενο της Συνθήκης του Μάαστριχ, γιατί μόνον έτσι μπορούμε να χαράξουμε υπεύθυνη πολιτική της χώρας.
Μια πρώτη παρατήρηση είναι, ότι η συνθήκη αυτή υπογράφεται το 1992, όταν η Σοβιετική Ένωση δεν υπάρχει πια, η Ανατολική Ευρώπη έχει ανεξαρτητοποιηθεί, η Γερμανία έχει ενωθεί και ο διπολικός κόσμος ανήκει στην ιστορία. Με άλλα λόγια, οι μεταπολεμικές ισορροπίες είχαν ήδη καταρρεύσει και μαζί τους οι ισορροπίες που έκαναν εφικτή και βιώσιμη την τότε Ε.Ο.Κ. και τις οποίες περιγράφουμε στο κεφάλαιο 2 του παρόντος.
Οι Αμερικανοί, βλέποντας την επικείμενη κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, μαζί με την Βρετανία, που για λόγους ύψιστων εθνικών συμφερόντων της υποχρεωτικά τούς ακολουθεί, είχαν από τα τέλη της δεκαετίας του 80 προωθήσει την παγκοσμιοποίηση, που στο θεσμικό επίπεδο εκφράζεται με την αντικατάσταση της παλαιάς ΓΚΑΤΤ, με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, και σημαίνει απόλυτη και ακώλυτη μετακίνηση αξιών και αγαθών παγκοσμίως.Η παγκοσμιοποίηση μεγιστοποιεί το συγκριτικό πλεονέκτημα των Η.Π.Α. με την τεράστια εσωτερική αγορά, τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών, τα απεριόριστα κεφάλαια και το δολάριο σαν αποθεματικό νόμισμα. Στόχος της κίνησης, η άρση των επιπτώσεων της κατακόρυφης αύξησης του πολιτικού βάρους της Γερμανίας εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης και, φυσικά, της Ιαπωνίας, στο χώρο της Νοτιοανατολικής Ασίας.
Η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης δημιούργησε τεράστιο γεωπολιτικό κενό στην Ευρώπη και την Ασία και η παγκοσμιοποίηση έρχεται να το καλύψει. Αν το πετύχει, όμως, είναι ακόμη άδηλο. Αυτή την στιγμή, βρισκόμαστε στη μέση του δρόμου. Η κρίση στην Ασία, τη Ρωσία και την Λατινική Αμερική είναι μάχες αυτού του πολέμου.
Επιστρέφοντας, τώρα, στην Ο.Ν.Ε., μπορούμε να την δούμε στα πολιτικά της πλαίσια και να την κατανοήσουμε.
Για τους λόγους που αναφέραμε, στο λεγόμενο Διευθυντήριο των Βρυξελλών υπάρχουν δύο στρατηγικές για το μέλλον της Ευρώπης.
Μια στρατηγική του άξονα Βερολίνο - Παρίσι, στοχεύει σε ένα είδος πολιτικής ένωσης της Ευρώπης.
Μια δεύτερη στρατηγική, με κέντρο το Λονδίνο, αλλά με "ατλαντικό βάθος", στοχεύει σε μια Ευρώπη, που θα είναι ένας ενιαίος χώρος ελεύθερων συναλλαγών, με στενές σχέσεις με την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Κάθε στρατηγική έχει ιδιαίτερες απόψεις για την κοινή εξωτερική και αμυντική πολιτική. Το δίπολο ΝΑΤΟ - ΔΕΕ θα μας απασχολεί επί όσον χρόνο δεν ξεκαθαρίζονται οι γερμανικές φιλοδοξίες και ο γαλλικός ρόλος στη διαδικασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Στην πορεία της Ευρώπης προς το ακόμη αδιευκρίνιστο μέλλον, έγινε ένας διπλός συμβιβασμός. Το Λονδίνο δέχθηκε τη συνθήκη του Μάαστριχ και την ΟΝΕ, λαμβάνοντας σαν αντάλλαγμα από την άλλη πλευρά, από το Βερολίνο και το Παρίσι δηλαδή, την έγκριση για τη συμμετοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη νέα συμφωνία της GATT ή τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου ή, αλλιώς, στην παγκοσμιοποίηση των οικονομιών, κάτι που ήταν βασική αμερικανική απαίτηση.Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε, ότι η ΟΝΕ και το Ευρώ ήταν γαλλική απαίτηση του Μιττεράν, με πολιτικό στόχο να δεσμευτεί η ενοποιημένη πια Γερμανία, σε μια ευρωπαϊκή πολιτική. Ήταν η προσπάθεια της Γαλλίας, να υπάρξει Ευρωπαϊκή Γερμανία και όχι Γερμανική Ευρώπη, με ενέχυρο την ένταξη του μάρκου στο Ευρώ. Τι ακριβώς θα γίνει, θα το δούμε στο προσεχές μέλλον. Βέβαια, για να είναι σίγουρη η Βρετανία, ότι τα υπεσχημένα θα τηρηθούν, αυτοεξαιρέθηκε από την ΟΝΕ, μαζί με τη Δανία και τη Σουηδία. Η Βρετανία ελπίζει ότι, μέσα σε λίγα χρόνια, θα έχει ολοκληρωθεί θεσμικά η παγκοσμιοποίηση των οικονομιών, οπότε, στο βαθμό που όλος ο κόσμος θα γίνει ενιαία αγορά, η ΟΝΕ μικρό ρόλο θα παίξει, όπως και η ένταξη μιας χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αν υπάρξουν αντιστάσεις στην παγκοσμιοποίηση, τότε, το ατλαντικό σκέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μετά από απηνή πόλεμο επιτοκίων και ισοτιμιών προς το Ευρώ, άρα πολλά μέλη στην ΟΝΕ, κάνει τον οικονομικά πόλεμο πιο εύκολο για τους Βρετανούς. Αυτός, άλλωστε, είναι ο φόβος της Μπούντεσμπανκ, που απαιτεί σκληρό Ευρώ και άρα λίγα μέλη. Το Ευρώ δεν ήταν γερμανική απαίτηση, αλλά γαλλογερμανικός συμβιβασμός. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Τα παραπάνω σημαίνουν, ότι η ΟΝΕ, με τα μέλη που τελικά θα ενταχθούν, θα αποτελέσει τον έναν κύκλο και ότι θα υπάρξει και δεύτερος, με κέντρο το Λονδίνο. Σίγουρα, όμως, θα υπάρξει και τρίτος, με τα μέλη που θα προκύψουν από τη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Άρα, βέβαιο είναι, ότι η παραμονή μας εκτός ΟΝΕ μόνον απομόνωση δεν σημαίνει.
Ας προχωρήσουμε, όμως, παρακάτω, με τα δεδομένα της ΟΝΕ.
Ιδρύεται η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που η ανεξαρτησία της είναι κατοχυρωμένη από τη Συνθήκη του Μάαστριχ και η οποία έχει την ευθύνη της νομισματικής πολιτικής, για όλη τη ζώνη του ΕΥΡΩ. Αυτό σημαίνει, ότι η Ευρωπαϊκή Τράπεζα θα αποφασίζει, με βάση τη σταθερότητα του ΕΥΡΩ και τα κράτη - μέλη πρέπει να ρυθμίζουν την δημοσιονομική πολιτική, αλλά και τις άλλες πολιτικές τους, με τέτοιο τρόπο, ώστε να συντονίζονται με τη νομισματική πολιτική της Ευρωπαϊκής Τράπεζας. Τελικά, τα Υπουργεία Οικονομικών στη ζώνη του ΕΥΡΩ, θα συντάσσουν προϋπολογισμούς, χωρίς να διαθέτουν βασικά εργαλεία πραγματοποίησής τους. Θα πρέπει, να γίνει κατανοητό, ότι η οικονομική πολιτική θα χαράσσεται από την Κεντρική Τράπεζα και τα Υπουργεία Οικονομικών θα εκτελούν.
Τέλος, υπάρχει το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, που προβλέπει τον περιορισμό των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, χωρίς ημερομηνία λήξης και ποινή στον παραβάτη. Υπό το καθεστώς του ενιαίου νομίσματος, η νομισματική πολιτική, για ολόκληρη τη ζώνη του ΕΥΡΩ, θα έχει κύριο σκοπό τη σταθερότητα των τιμών. Επειδή, η εισαγωγή του ΕΥΡΩ βρίσκει τις επιμέρους οικονομίες σε διαφορετικές φάσεις ανάπτυξης, μπαίνει θέμα άμεσων διαρθρωτικών αλλαγών της χρηματοοικονομικής αγοράς, της αγοράς εργασίας και της αγοράς προϊόντων. Ουσιαστική κατάργηση όλων των κρατικών ρυθμιστικών παρεμβάσεων και επιβολή αυτού, που λέγεται απορύθμιση.
Θα πρέπει να αντιληφθούμε, ότι όλα τα παραπάνω και το κράτος πρόνοιας θα πρέπει να καταργηθούν, ως δήθεν αγκυλώσεις, που η διατήρησή τους θέτει σε κίνδυνο τη σταθερότητα των τιμών στη ζώνη του ευρώ, μιας και παράγουν ελλείμματα και μειώνουν την ανταγωνιστικότητα.
Μένει, βέβαια, το ερώτημα, τί θα συμβεί και για το κράτος - μέλος, αλλά και για την ευρύτερη ζώνη του ΕΥΡΩ, όταν αυτές οι αλλαγές αποδειχθούν ανέφικτες ή αδύναμες, λόγω μεταστροφής του εκλογικού σώματος.
Μην ξεχνάμε, ότι έχουμε να κάνουμε με δημοκρατικές κυβερνήσεις, που επιβεβαιώνονται με την ψήφο του λαού. Αλλά και οι Έλληνες επιχειρηματίες πρέπει να αναρωτηθούν για το μέλλον τους, με τα δεδομένα αυτά. Όσοι νομίζουν, ότι θα διασωθούν, είναι πολύ γελασμένοι. Τέλος, υπάρχει το θέμα των συναλλαγματικών ισοτιμιών του ευρώ προς το δολάριο και το γιεν, αλλά και του ευρώ με τα νομίσματα των χωρών - μελών της Ενωμένης Ευρώπης, που δεν συμμετέχουν στην ΟΝΕ.
Αστάθεια στη σχέση με το δολάριο ή το γιεν, που μπορεί να μην οφείλεται καθόλου σε ευθύνη του ευρώ, αλλά στις προτεραιότητες που βάζει η πολιτικής της Ουάσιγκτον ή του Τόκιο, θα υποχρεώνει σε δραστική μεταβολή πολιτικών εντός ζώνης ΕΥΡΩ.
Ας δούμε, τι γίνεται σήμερα με την ασιατική κρίση και την πρωτοφανή κατρακύλα του γιεν, που, ανεξάρτητα από τα ιαπωνικά προβλήματα, οδηγεί σε ρεκόρ εξαγωγών. Αλλά και την πτώση της αξίας του δολαρίου σε σχέση με το μάρκο, που δυσχεραίνει τις εξαγωγές στις Η.Π.Α. και δημιουργεί ύφεση στην Ευρώπη. Όλα αυτά είναι ζητήματα, που κάνουν το Ευρώ μια περιπέτεια άγνωστης έκβασης και τούτο γιατί έχουμε στην προκειμένη περίπτωση μια ιστορικών διαστάσεων πρωτοτυπία. Αντί, δηλαδή, η νομισματική ένωση να είναι η κατάληξη της πολιτικής ένωσης και της πραγματικής σύγκλισης των επιπέδων ανάπτυξης, προηγήθηκε για να εκβιαστεί η πολιτική ένωση, ή για να ικανοποιηθεί η ανάγκη ενοποίησης της Γερμανίας.
Ας έλθουμε τώρα στα δικά μας, στην πολιτική της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ του κ. Σημίτη. Θα την δούμε από δύο σκοπιές, την σκοπιά της εξωτερικής πολιτικής και την σκοπιά της οικονομίας. Πρώτα θα αναφερθούμε στην σκοπιά της εξωτερικής πολιτικής.
Η λογική, που επικρατεί, είναι, ότι η ένταξη στην ΟΝΕ είναι ο υπέρτατος εθνικός στόχος, η επιτυχία του οποίου αξίζει κάθε θυσία και παραχώρηση. Αυτή έχει την απόλυτη προτεραιότητα, περισσότερο ακόμη και από την ανάσχεση του τουρκικού επεκτατισμού. Λόγω αυτής, έχουν ανατραπεί όλες οι προτεραιότητες, που ίσχυαν για δεκαετίες στην ελληνική εξωτερική πολιτική. Η πολιτική αυτή γίνεται ακόμη πιό επικίνδυνη, αν λάβουμε υπόψη, ότι εκφράζει ένα μόνο τμήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την Γερμανική δηλαδή άποψη, ή έστω την γαλλογερμανική. Πολιτικά σημαίνει τα εξής.
Η Γερμανία είναι τελεσίδικα η επικυρίαρχη και πολιτικά δύναμη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού είναι επικυρίαρχη οικονομικά. Η ενοποίηση θα γίνει, λοιπόν, με κέντρο το Βερολίνο και μάλιστα στο προβλεπόμενο μέλλον. Η Ο.Ν.Ε. είναι το υπόβαθρο άσκησης καταναγκασμού ενοποίησης και, συνεπώς, αφού η πλειοψηφία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα 12 μέλη δηλαδή, προσχωρούν, αργά ή γρήγορα θα προσχωρήσουν αναγκαστικά και οι άλλοι, ή και να μην προσχωρήσουν, ή ακόμη και αν φύγουν από την Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ελλάδα θα είναι με τούς περισσότερους. Μετά, όμως, τον έλεγχο της οικονομικής πολιτικής από την Γερμανία, η πολιτική ένωση απέχει ένα βήμα. Ας σπεύσουμε, λοιπόν, πριν χαθεί το τρένο.
Γνωρίζει ο κ. Σημίτης, ότι οικονομικά δεν μπορεί η Ελλάδα να αντέξει ούτε βραχυπρόθεσμα την Ο.Ν.Ε., γιατί το κόστος θα είναι τεράστιο. Θέλει απλώς μόνο να μπει για πολιτικούς λόγους και ύστερα θα είναι πια υπόθεση της Γερμανίας να μας φροντίσει. Άρα, να ικανοποιήσουμε στιγμιαία έστω τα κριτήρια του Μάαστριχ και η υπόθεση έκλεισε.
Η Γερμανία πια, ως επικυρίαρχη δύναμη, θα προστατέψει τα εξωτερικά σύνορα της Ένωσης από τούς τρίτους, δηλαδή στην περίπτωσή μας από την Τουρκία. Αλλά και στενά οικονομικά, αφού θα έχει την πολιτική μας ευθύνη, αυτή θα μεριμνήσει. Βλέπουμε, δηλαδή, επανάληψη της λογικής του Κων/νου Καραμανλή, μετά 20 έτη.
Ας θυμηθούμε πάλι τις διατυπώσεις του Καραμανλή, "σας πέταξα στην θάλασσα για να μάθετε να κολυμπάτε", ή "στην Ε.Ο.Κ. μπήκαμε για λόγους πολιτικούς, όχι οικονομικούς". Ας βάλουμε όπου θάλασσα και Ε.Ο.Κ. τη λέξη Ο.Ν.Ε. και έχουμε την θέση Σημίτη για το θέμα.Με αυτές τις διορθώσεις, όσα ελέχθησαν στο κεφάλαιο 3 τού παρόντος, για τη λογική της προσέγγισης Καραμανλή στο θέμα Ε.Ο.Κ. τη δεκαετία του 80, ισχύουν πλήρως. Παρεμπιπτόντως, αυτές είναι στην ουσία τους και οι θέσεις της Νέας Δημοκρατίας και τμήματος του Συνασπισμού. Ας δούμε, τώρα, ποιοι είναι οι κίνδυνοι αυτής της θεώρησης.
Αποδέχεται αξιωματικά, ότι η Γερμανία είναι η διάδοχη δύναμη των Η.Π.Α. στην Ευρώπη και ότι αυτό περίπου έγινε ήδη αποδεκτό. Ότι, δηλαδή, οι Η.Π.Α. αποδέχθηκαν αυτό πού δεν κατάφεραν δύο παγκόσμιοι πόλεμοι. Δηλαδή, την Γερμανία να ενσωματώνει τον χώρο τον Κεντροευρωπαϊκό, αλλά και της εγγύς Ανατολής, δηλαδή, τα Βαλκάνια και την Τουρκία, να ακουμπά τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής και, με δεδομένη την αδυναμία της Ρωσίας, να μεταβάλει και αυτήν σε μια αχανή αγορά πρώτων υλών. Πιο συνοπτικά, ότι οι Η.Π.Α. αποδέχθηκαν το γεγονός, ότι η Γερμανία, με ενσωμάτωση των υπολοίπων Ευρωπαϊκών οικονομιών, είναι η διάδοχη δύναμη σε αυτό το τμήμα του πλανήτη. Αν, μάλιστα, προσθέσουμε και το γεγονός ότι το ΕΥΡΩ θα υποκαταστήσει το δολάριο, τότε μπορούμε να πούμε, ότι οι Η.Π.Α. βρίσκονται ήδη σε πορεία μετάπτωσης από υπερδύναμη σε μεσαία δύναμη. Πολύ περισσότερο αν στις σκέψεις αυτές προσθέσουμε και ανάλογες φιλοδοξίες και βλέψεις στην Άπω Ανατολή από την Ιαπωνία.
Εμείς πιστεύουμε, ότι τέτοιες εκτιμήσεις είναι τουλάχιστον πρόωρες και επικίνδυνες. Η κρίση στην Ασία, την Ρωσία, την Λατινική Αμερική, οι μεταπτώσεις της τιμής του δολαρίου, η ραγδαία πτώση της τιμής του πετρελαίου και άλλων βασικών πρώτων υλών, η ανασφάλεια για το μέλλον του Ρωσικού καθεστώτος, οι διάφορες κρίσεις στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή και στο Αιγαίο, η θέση της Βρετανίας, της Δανίας και της Σουηδίας εκτός ΕΥΡΩ, είναι μάχες του ίδιου πολέμου, που γίνεται στη σκιά. Και για να είμαστε ειλικρινείς, ο φόβος της Μπούντεσμπανκ και η απαίτηση για υψηλά επιτόκια και αυστηρή τήρηση της συνθήκης του Μάαστριχ εκεί βρίσκεται.
Άποψή μας είναι, ότι οι Η.Π.Α. θα αγωνιστούν σκληρά για τον παγκόσμιο ρόλο τους. Ιδιαίτερα, θα παλέψουν για τον ρόλο του δολαρίου και τον απόλυτο έλεγχο των πηγών και των οδών μεταφοράς του πετρελαίου. Οι Η.Π.Α. θα δώσουν δηλαδή μάχη για την εγγύς και Μέση Ανατολή. Τα Βαλκάνια αλλά και το Αιγαίο, συνεπώς, θα είναι εστία αναταραχής και κινδύνων, επί όσο χρόνο θα παραμένει η αμφισβήτηση. Πέραν όμως απ' αυτά, οι Η.Π.Α. θα προτιμήσουν ακόμη και αλλαγή καθεστώτος στην Ρωσία, ακόμη και επιστροφή της στον ολοκληρωτισμό, ώστε να αναβιώσει ο ψυχρός πόλεμος με τη σύγχρονη μορφή π.χ. ενός εθνικιστικού καθεστώτος στη Ρωσία παρά την παράδοση της Ευρώπης σε μια δύναμη. Ο τρόπος με τον οποίο, μετά την τελευταία νομισματική κρίση, εγκαταλείφθηκε η Ρωσία, πρέπει να μας προκαλεί σοβαρές σκέψεις.
Ας δούμε, όμως, το ζήτημα και από την οικονομική άποψη.
Οι επιπτώσεις της Συνθήκης του Μάαστριχ στην οικονομία και στη χώρα μας είναι προφανείς :

1. Κατάργηση όλων των κρατικών ρυθμιστικών παρεμβάσεων και επιβολή αυτού, που λέγεται απορύθμιση. Αυτό σημαίνει, στην πράξη, ο νεοφιλελευθερισμός. Όλα τα ρυθμίζει η αγορά. Μια επικίνδυνη πολιτική για όλους, ιδιαίτερα, όμως, για αναπτυσσόμενη χώρα, όπως η Ελλάδα
2. Συρρίκνωση, μέχρις εξαφάνισης, του Κράτους Πρόνοιας, διότι παράγει ελλείμματα και μειώνει την ανταγωνιστικότητα
3. Περιοριστική εισοδηματική πολιτική - αλλιώς λιτότητα - απροσδιόριστου χρόνου
4. Ανατροπή εργασιακών σχέσεων, με κατάργηση δικαιωμάτων των εργαζομένων, δεκαετιών. Π.χ. οκτάωρο, άδειες, δώρα Πάσχα - Χριστουγέννων, ασφαλιστική υποχρέωση εργοδότη, συνθήκες εργασίας, επιδόματα, προστασία γυναικείας εργασίας. Αυτή είναι η απορύθμιση στην Πράξη
5. Αδυναμία συγκρότησης αναπτυξιακής πολιτικής
6. Συρρίκνωση παραγωγικής βάσης της οικονομίας και αφελληνισμό της
7. Ανεργία σε διψήφια νούμερα και μόνιμη βάση
8. Συρρίκνωση της αγροτικής παραγωγής, μείωση του αγροτικού πληθυσμού και ερήμωση της υπαίθρου
9. Νομισματικές κρίσεις, από την ενίσχυση του χρηματιστηριακού και κερδοσκοπικού κεφαλαίου, που δημιουργεί κέρδη από τις κρίσεις
10. Διάσπαση της κοινωνικής συνοχής από την κατάλυση της κοινωνίας της αλληλεγγύης
11. Εγκληματικότητα και περιθωριοποίηση ευρύτατων κοινωνικών στρωμάτων

Αλλά, δεν είναι μόνον αυτά.
Προσπαθούμε, με κάθε είδους λογιστικά τερτίπια, να δείξουμε ότι πιάνουμε τα νούμερα. Με ιδιωτικοποιήσεις, που θα βελτιώνουν την εικόνα του προϋπολογισμού, δηλαδή ευημερία αριθμών μιας χρήσης, με συναλλαγματική πολιτική, που είναι πρόσκληση στους κερδοσκόπους, για επίθεση κατά της δραχμής, με μείωση και βασικών κρατικών λειτουργιών, στην παιδεία, την υγεία, την πρόνοια, τις συντάξεις, αλλά και την άμυνα, προσπαθούμε να δείξουμε ότι ακουμπήσαμε τον πήχυ στο επίμαχο ύψος. Διακινδυνεύουμε κοινωνική έκρηξη, εκτιθέμεθα σε πιέσεις στο Αιγαίο, την Θράκη και στην Κύπρο, οπισθοχωρούμε σε καίρια ζητήματα, με κριτήριο τους δείκτες. Και, ύστερα, εξουθενωμένοι, χωρίς εφεδρείες, θα παραδώσουμε τα κλειδιά στις Βρυξέλλες, για να γίνει η χώρα η μακρινή επαρχία τους.
Αυτό είναι το όραμα, η νέα εθνική στρατηγική του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας και τμήματος του Συνασπισμού.
Και αν επανακάμψει η διεθνής κρίση, κάτι πολύ αναμενόμενο, τι γίνεται;
Πώς θα αντισταθούμε; ΄Η πώς αντιμετωπίζεται μια υποτροπή της κρίσης στο Αιγαίο, όταν οι Τούρκοι, οι οποίοι παρακολουθούν, την αποπειραθούν πιστεύοντας, ότι και τότε η ΟΝΕ θα έχει προτεραιότητα και εμείς δεν θα αντισταθούμε ;
Η πολιτική αυτή, κάτω από τις σημερινές συνθήκες της διεθνούς ζωής, είναι τζόγος επικίνδυνος ως θανατηφόρος. Όσον αφορά το Άμστερνταμ, δεν δικαίωσε τα αναμενόμενα. Το Άμστερνταμ όφειλε, κατά την πρόβλεψη της Συνθήκης του Μάαστριχ, να είναι η συνθήκη πολιτικής ένωσης, αυτή που θα προδιέγραφε τις διαδικασίες πολιτικής ενοποίησης. Δυστυχώς, η πανηγυρική επιβεβαίωση της αδυναμίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης να είναι κάτι περισσότερο από ζώνη ελεύθερων συναλλαγών, με κάποια από τα κράτη της να διαθέτουν και κοινό νόμισμα, το ευρώ. Έτσι, η Ευρωπαϊκή Ένωση λειτουργεί ως ένας μηχανισμός, που υπηρετεί τα συμφέροντα του διεθνούς χρηματιστηριακού, τραπεζικού και πολυεθνικού, μεταπρατικού κεφαλαίου, σε βάρος των απλών ανθρώπων.
Το Κόσσοβο δείχνει, ότι, δυστυχώς, η Ευρωπαϊκή Ένωση επέλεξε να είναι πολιτικός νάνος. Ιδιαίτερα τα μικρά κράτη δεν πρέπει να το ξεχνούν.